|
هيڏانهن محرم خان جون به مصروفيتون ايتريقدر وڌي
ويون هيون جو کيس زهره ٻائيءَ سان ملڻ جو وقت به
مشڪل سان ملندو هو ۽ هوڏانهن زهره به نيون نيون
سنگتون ڳولي ڪڍيون هيون ۽ هڪ ڏينهن خبر پئي ته اهو
شهر ڇڏي ڪنهن ٻئي پاسي هلي وئي. محرم خان به سک جو
ساهه کنيو. ڇو ته هن جو به زهره مان جيءُ ڀرجي چڪو
هو ۽ خبر ناهي ته ڪيتريون زهرائون هن جي زندگي ۾
داخل ٿيون ۽ هليون ويون. ارڙهن سالن جو ڊگهو عرصو
گذري ويو. هاڻ سندس گهڻو وقت شهر جي سڀ کان وڏي
هوٽل جي مخصوص ڪمري ۾ گذرڻ لڳو جيڪو، جوا، شراب ۽
عصمت فروشي جو خاص اڏو هوندي هو ۽ جيڪو ڊپٽي ٿيڻ
بعد هن ٺهرائي به انهيءَ مقصد سان هو ته پيريءَ ۾
به سک ۽ تفريح سان وقت گذرندو رهي.
سرمائيدار انهي هوٽ* ۾ لکي آزاديءَ سان عيش ڪرڻ
لاءِ ايندا هئا هن هوٽ* ۾ ڪنهن به قسم جي پڇا ڳاڇا
۽ ڇاپي ٻاپي جو خطرو وغيره نه هو ڇاڪاڻ ته هو پاڻ
رٽائرڊ پوليس آفيسر هو.
هوٽل جو مئنيجر جيڪو بئڪ گرائونڊ ۾ دلاليءَ جا
فرائض سرانجام ڏيندو هو تنهن محرم خان سان اڄ هڪ
نئين زهره ٻائيءَ جو ذڪر ڪيو.
”ڪٿي آهي؟“ محرم خان ٻانهن ۾ ٻڌل روليڪس تي نظر
وڌي. رات جا ٻه لڳا هئا.
”مٿي، سائين جن جي اسپيشل روم ۾“ اٺين منزل جي
اسپيشل روم ۾ شاندار بيڊ تي هڪ قيامت محوِ خواب
هئي.
محرم خان هن جي سنگ مرمر جهڙي جسم ڏانهن ڏٺو ۽ کيس
پنهنجن پوڙهين رڳن ۾ بجلي ڊوڙندي محسوس ٿي. واقعي
مئنيجر ڪمال ڪري ڇڏيو...
هن جهڪي کيس پيار ڪرڻ چاهيو ليڪن هوءَ انهيءَ وقت
بيدار ٿي وئي ۽ اُٿي ويٺي ۽ پنهنجي خمار آلود
نگاهن، سان محرم خان کي ڏٺائين پنجونجاهه سالن جو
محرم خان هن جي جواني تي فدا ٿي ويو ۽ بي اختيار
سندس وات مان هڪ پراڻو گٺل جملو نڪتو ”تون بيحد...
بيحد خوبصورت آهين... چنڊ جهڙي“ ۽ ڀر ۾ اچي ويٺس ۽
چنڊ هڪ بناوتي شرم پاڻ تي طاري ڪري ڇڏيو.
هدايت موجب صبح جو ڏهين بجي بيرو چانهه کڻي آيو.
”تنهنجو نالو ڇا آهي ڊارلنگ...رات ته تو کا پڇڻ ئي
ياد نه رهيو...“ محرم خان چانهه ۾ سيڪرين وجهند
چيو.
”الماس“ هن ڪنڌ مٿي ڪري فخر مان چيو ”اوه... واقعي
تون الماس آهين هڪ انمول هيرو“ اهڙن موقعن بعد هو
وڌيڪ ڳالهائڻ ٻولهائڻ جو بلڪل عادي نه هو. پر
الماس جي حسن جو مٿس ڪجهه اهڙو رعب پيو جو ساڻس
ڳالهائڻ لاءِ مجبور ٿي ويو. اهڙي ڪشش پنهنجي
زندگيءَ ۾ يا ته هن زهره لاءِ محسوس ڪئي هئي يا
پوءِ اڄ الماس لاءِ.
”تون هتي ڪيئن آئين.“
”جيئن پيون سڀ اينديون آهن.“
۽ هو وائڙو ٿي ويو... پر پاڻ تي قابو پائي نهايت
نرمي سان چيائين.
”منهنجو مطلب هو ته... اهو ته... هي... يعني تون
هن ماحول ۾ ڪيئن؟ تنهنجا ماءُ پيءُ... وغيره؟“
”اسانجا وري ڪهڙا پيءُ؟ هوندا ڪي توهان جهڙا
مهربان ۽ چڱا مڙس، معاشري جا ”ناسور“ هن طنز سان
مشڪيو.
”قربان وڃان، تنهنجي ان ادائن تان، تون اهڙي سنگدل
ڇو آهين الماس! توکي ته پوليس واري ٿيڻ گهرجي ها.“
”منهنجي ماءُ چوندو آهي ته اهو ڪمبخت به پوليس
وارو هو“.
”خوب! خوب!“ هن ٽهڪ ڏنو ”خون جو اثر رنگ ڏيکاريندو
ئي آهي آخر مان به ته پراڻو پوليس آفيسر آهيان،
ڪيئن صحيح ڪري ورتم“ محرم خان ڪامياب دوڪاندار
وانگر مٿس هڪ شوخ نظر وڌي، ايتري ۾ بيري اچي اطلاع
ڏنو ته الماس جي گاڏي کيس وٺڻ لاءِ آئي آهي. هوءَ
ڏاڍي ناز ادا سان پاڻ سنڀاليندي اُٿي ۽ آئيني تي
آخري نظر وجهندي محرم کي هٿ جي اشاري سان مشڪي خدا
حافظ ڪيو.
”ترس ته مان به ٿو توکي هيٺ ڇڏڻ هلان.“ ٻئي لفٽ ۾
اچي بيٺا ۽ گرائونڊ فلور تي لهي آيا. موٽر ۾
ڊرائيور جي سيٽ تي هڪ مرد ۽ پوئين تي اڌيڙ عمر جي
عورت ويٺل هئي.
”هي منهنجي ماءُ ۽ مامون آهن،“ الماس تعارف ڪرايو.
”تسليمات“ عورت ادب مان سرِ تسليم خم ڪيو ۽ پوءِ
ٻنهي هڪ ٻئي جي چهري تي پيل ٻڍاپي جي تهن کي پل کن
لاءِ کسڪندي محسوس ڪيو.
”زهره! تون.“
”هائو سائين، مان ئي توهانجي زهره آهيان... ڪهڙا
نه عجيب اتفاق آهن... ڪهڙي نه عجيب موڙ تي ملاقات
ٿي آهي... ۽ سائين هن کي ته توهان شايد سڃاتو ئي
ڪونه، هي توهانج ڌيءَ الماس ئي ته آهي، جيڪا اڄ
کان ارڙهن سال اڳ ڄائي هئي!“
”منهنجي ڌيءَ!!... اُف خدا!“ کيس ائين محسوس ٿيو
جيئن هوٽل جون اٺئي منزلون مٿس ڪري پيون هجن.
”ڇڏيو سائين! مڙئي خير آهي (زهره پنهنجي مخصوص ادا
سان اک ڀڃندي، هٿ محرم خان جي هٿ تي هڻڻ واري
انداز سان وڌايو) ڪهڙي توهانجي نڪاح ٻڌي زال جي
ڌيءَ آهي جو توهانجي لاءِ قيامت ايندي.“
”هائو سائين وڏيرا! بزنس، بزنس!“ الماس چيو. پيءُ
جي خلوص، پيار ۽ رتبي کان بي خبر سندس اکين جي
چمڪندڙ مرڪ محرم خان جي اکين ۾ ڄڻ لوهه جي ٻريل
شيخ وانگر کپي وئي.
”آهه... نه-“ هن ٻئي هٿ منهن تي رکيا ۽ هوٽل ڏانهن
ڀڄي ويو.
”نيچ... ڪمينو.“ زهره چيو.
”دلو!“ الماس زمين تي ٿڪيو.
۽ گاڏي اسٽارٽ ٿي.
ڪارو نانگ
علڻ ماءُ زماني جي گٺيل پيٺيل هئي، کيس زماني
سازيءَ جا گهڻا گُر ايندا هئا، انهن مان سندس خاص
گُرُ الله ۾ گهٽ ويساهه رکندڙ تي تعويذ تڙي جو
وارو هو. جڏهن کان ڪنوار بڻجي گهر م پير پاتو
هئائين تڏهن کان ئي پنهنجي مڙس کي محسوس ڪرايو
هئائين ته هو ”ولي الله“ آهي- ۽ جيئن پوءِ کيس علڻ
۽ ٻيا ٻار به ٿيا، تيئن انهن سڀني کي به اهو احساس
ڏياريندي آئي هئي ته هُو سڀيئي ”ولي الله“ آهن.
اڄ دستور موجب هڪ غريب ڳوٺاڻو سندس در تي صدا کڻي
آيو؛ انهيءَ ويچاري جي ڏاندن جي جوڙي چور ڪاهي
ويا؛ ڪنهن علڻ ماءُ جو ڏس ڏنس ۽ هو به علڻ ماءُ کي
”شرلاڪ هومز“ جاسوس سمجهي سندس در تي اچي بيٺو.
علڻ ماءُ نياڻين سياڻين جو پردو ڪرائي، پنهنجي چلم
سميت هاريءَ کي اوطاق ۾ باريابيءَ جو شرف ڏنو.
هيڏانهن هو ٻانهون ٻڌيو عقيدت مندانه نظرن سان
پنهنجي ڏاڏيءَ جيڏي علڻ ماءُ کي ٻاڏائي رهيو هو ۽
هوڏانهن علڻ ماءُ ڏوئيءَ ڏانهن هٿ وڌائيندي ٻه وڏا
ڪارا ليڪا منڌيئڙن جي صورت ۾ فرش تي ڪڍي، ڏوئيءَ
کي منٿون ڪرڻ شروع ڪيون. اوڏي مهل ڏوئي ڏتڙيل جي
ڏاتار هئي.
او مائي ڏوئي! سچ سچ ٻڌاءِ! ڪاري ٻڪري اڇو کير-!
نه ته دوزخ جو ٿنبو ٿيندينءَ!- سچ ٻڌاءِ! ته بهشت
جي گلزارين ۾ هوندينءَ.“
ائين ئي علڻ ماءُ جي هٿ کي جنبش آئي، ڏوئي لڏڻ
شروع ڪيو ۽ اُن سان گڏ علڻ ماءُ به جهولڻ لڳي.
”سچ ٻڌاءِ! مائي ڏوئي، چور ڪراچي ويو؟
(پاڻ مرادو) ها، ها، ڪراچي ويو! نه، نه! ڪراچي
ڪونه ويو. ابا، ڪراچي ڪونه ويو اٿئي.“
پوءِ علڻ ماءُ حافظي کان ڪم وٺندي جن جن ڳوٺن ۽
شهرن جا نالا کيس ياد هئا انهن جا وٺندي ڏوئي کي
واسطا وجهندي آخر ”ڏاند وڪڻي، پئسا کڻي هندستان
ڀڄي ويو!“ چئي، ڏوئي کي اهڙو ته ڳجهو لوڏو ڏنئين
جو ڏوئي اقراري طرز سان لڏڻ لڳي ۽ هاريءَ جي اميدن
تي پاڻي ڦري ويو، هو دستوري سوا پنج آنا نذرانو
رکي پنهنجي گهر ڏانهن راهي ٿيو.
علڻ ماءُ دل ئي دل ۾ مستقبل لاءِ سوچون سوچڻ لڳي ۽
دليل ڊوڙائڻ لڳي. اڄ انهن دليلن ڊوڙائيندي
ڊوڙائيندي جيئن اوچتو پنهنجو منهن آرسي ۾ ڏٺائين
ته کيس پنهنجو مرجهائيندڙ چهرو ڏسي ڏک ٿيو، پر
اوچتو ڪنهن خيال ايندي سندس ڏند ”کي کي“ ڪرڻ لڳا.
روزانو ميٽ کائڻ ۽ انجي مٿان سوپاري ۽ گهڻي تماڪ
جي استعمال ڪري ۽ ڪڏهن به ڀلجي ڏندڻ نه ڪرڻ ڪري،
جي پائريا جا شڪار ٿي چڪا هئا سي هن وقت آرسيءَ ۾
کيس موتيءَ جي داڻن وانگر ڊاڪٽر ڪرپال جي ٺاهيل
ٻٽيهي جي صورت ۾ نظر اچڻ لڳا ۽ وات جنهن مان سڄو
وقت هڙپون هڙپون جو آواز ايندو هئس سو کيس هينئر
بند مکڙيءَ وانگر نظر آيو. ڳلن تي لالائي ۽ اکين ۾
”قلوپطره ڪجل“ پاتل نظر آيس ۽ پاڻ کي تمام اوچي
وڳي ۾ سينگاريل ڏسڻ لڳي ۽ سندس خيال اوڏيءَ مهل
منتشر ٿيا جنهن مهل پاڙي جي نينگر جو ڪرڪيٽ بال
اچي مٿي تي ٺڪاءُ ٿيس ۽ نتيجي طور سندس منهن وڃي
آرسيءَ سان لڳو، پر ذهن ۾ آيل شاندار اسڪيم کيس
اهو سور پي وڃڻ تي مجبور ڪري ڇڏيو، ٻيو ڪو وقت هجي
ها ته علڻ ماءُ نينگر جي ستن پيڙهين کي لتاڙي ڇڏي
ها.
علڻ ماءُ پنهنجي دل ۾ سٽيل منصوبي کي عملي جامو
پهرائيندي پنهنجي نور نظر ڪنواري ڀائٽيءَ کي ”ڪارو
نانگ ۽ ست قرآن، بيبي“ جي روپ ۾ پيش ڪيو ۽ جلد ئي
اصلي پاڙو ڇڏي شهر جي ٻي ڪنڊ وسايائين جت ٿورن
ڏينهن اندر اهو مشهور ٿي ويو ته هڪ اهڙي ست قرآن
ڪارو نانگ بيبي رهندي آهي جا مئل جياري، بنا
اولادين کي اولاد ڏي، مريضن کي شفا ڏئي، وڇڙيل
ملائي، مطلب ته هر درد جو دارو وٽس هو صرف وڃڻ جي
دير هئي.
علڻ ماءُ اڄ اها علڻ ماءُ نه هئي. اڄ سندس در تي
سوين سوالي، ڪي اولاد لاءِ ڪي نوڪريءَ لاءِ مطلب
ته هر بري ۽ چڱي ڪم لاءِ سندس در تي موجود هئا،
پاڻ ”تاج الاوليا“ جي خطاب سان پنهنجن ننڍن کي سڀ
قسم جا گر سمجهائيندي رهندي هئي. علڻ جنهن ڍڪ منشي
گيريءَ مان چڱا پئسا ڪمايا هئا پر هن اهي
تماشبينيءَ ۾ ڦوڪي ڇڏيا، ۽ اڄ سرڪار کيس سندس عملن
ڪري ڪنهن اهڙي ڪنڊ ۾ ڦٽو ڪيو جو ڇوليون پيو ڳڻي،
تنهن پڻ وڏي موڪل وٺي اچي ماءُ جو پاسو ورتو، جتي
کيس ”ڪاري نانگ“ جي آڙ ۾ سڀ ڪجهه پئي مليو.
”ڇوريون سيگهه ڪريو. ماڻهن جي اچڻ جي مهل ٿي آهي.!
(ڀائٽيءَ کي مخاطب ٿيندي) امان، تون به ڪي سولا
ڪپڙا گندي پائي، جلدي ڪر! مائي ڀاڳل، تون ڇا ويٺي
ڪرين؟ جلدي ڪر، وجهه ڇار مٿي ۾، ڪر ڪاري نانگ
اڳيان فرياد! فرياد! جيڪو بي بي چوي ته چئجئين
سبحان الله! دلين جي مالڪ تون، ۽ مائي چڱي! تون
هڪدم پيرن تي ڪري پئجيئنس، سڀني زالن اڳيان چئجان
ته مون کي پٽ ”ڪاري نانگ“ بي بيءَ واپس وٺي ڏنو
آهي، ڦاسيءَ جو رسو ڳچيءَ ۾ پيو هئس. پر شهباز
وانگر جهٽي کڻي آيس، صدقو وڃان بي بيءَ جي نالي
تان! !“
خليفياڻين کي ضروري هدايتون ڏيئي علڻ ماءُ ڀائٽيءَ
کي ڪن ۾ سُس پُس ڪري ڪجهه سمجهايو ۽ پاڻ ڦان ٿي
اچي کٽ تي ڪري ۽ چلم مان وارا ڪڍڻ لڳي. ايتري ۾
دروازي تي وڏي وڪٽوريه گاڏيءَ جي ”ڇم ڇم“ ٿي ۽
”ڪارو نانگ بيبي“ خليفياڻين سميت، پنهنجو پارٽ ادا
ڪرڻ لاءِ تيار ٿي وئي.
نورل ماءُ جا اڳ ئي هن در تي مٿو ٽيڪي وئي هئي،
تنهن سس ۽ ننُهن سوڌو دروازي کان ٻاهر جتيون
لاٿيون ۽ هٿ ٻڌي ٻلي پيرڙو ڪري اندر گهڙيون، عين
انهيءَ مهل علڻ جون نگاهون مرادوند ننهن تي پيون،
۽ هو پنهنجي ليکي ساڻس تصور ئي تصور ۾ راهه رسم
جون منزلون طي ڪرڻ لڳو. اڳيان ”ڪارو نانگ“ به
هوشيار هئي، سمجهي وئي ته ننڍي نيٽي ڪنوار ٻارڙو
جو هنج ۾ ڪونه کڻي آئي آهي. ضرور اولاد لاءَ آئي
هوندي، يڪدم رڙ ڪري چيائين: مائي! پٽ ائين ڪونه
ملندا آهن. ڏهه خميسون هتي جي حاضر ڀر.“
حاضر بي بي سڳوري! ٻارهو ئي پئي تنهنجون خدمتون
ڪندي. سس نماڻي ٿي چيو، ايتري ۾ ٽيپ رڪارڊ (جيڪو
اهڙن موقعن تي مخفي طور استعمال ڪيو ويندو هو) تان
مصري خان جو مستيءَ ڀريون ڌنون وڄڻ شروع ٿيون،
”ڪارو نانگ بي بي“ جا اڳ ئي هسٽيريا جي مريضه آهي،
تنهن وٺي نچڻ شروع ڪيو. علڻ پنهنجي موقعي جي تاڙ ۾
هو، هڪدم ”صدق! صدق!“ ڪندو اڱڻ ۾ ڪاهي پيو،پر
خطرناڪ نگاهون ننهن ۾ کپيل هئس، جنهن لاءِ هو اڳ
ئي ٻڌي چڪو هو ته ڏهه خميسون ايندي. ”ڪاري نانگ“
جڏهن ڏٺو ته علڻ ٿو ڪم خراب ڪري تنهن رڙ ڪري چيس
ته: ”بي شرما! نياڻين سياڻين جو خيال ڪر وڃي ڪپڙا
پاءِ.“ علڻ جو اُن مهل صرف شلوار تي گنجي پايو
سگريٽ جا سوٽا پئي هنيا سو موقعي جي نزاڪت کي
محسوس ڪندي يڪدم ڪمري ڏانهن ويو ۽ من موهڻي ننهن
جي ملاقات لاءِ پنهنجي ماءُ جا پير دٻائڻ لڳو.
علڻ ماءُ جنهن گهڻن ئي مرشدن جا هٿ ڌوئاريا آهن ۽
پاڻ ”مرشدن جي نانيءَ“ جي نالي سان مشهور آهي سا
پٽ کي دلداري ڏيندي، ٽپ ڏئي کٽ تان اُٿي ۽ آهستي
آهستي ”ڪاري نانگ“ جي ڪمري ڏانهن وڃڻ لکي اکين ئي
اکين سان آيل مهمانن کي کيڪاريائين ڪنوار کي
ڳراٺڙي وجهي چيائين: امان- ڏهه خميسون پري رهيون،
تون هفتو اصل رهه ئي بي بي سڳوريءَ سان اڪيلي،
سڳوريءَ جي دعائن سان هن مهيني ۾ ئي تون اُميد سان
ٿيندينءَ“ سڻس ۽ نورل ماءُ کي چيائين، ”وجهه نه
وڃايو، ڇڏي وڃو ڪنوار کي هينئر ئي.“
انڌو عقيدو رکندڙ سس ۽ نورل ماءُ ڪنوار کي ڇڏي
پنهنجي گهر روانيون ٿيو، ۽ دنيا ڏٺو ته هڪ مهيني
اندر ڪنوار اميد سان ٿي وئي. هي ڪرامت ”ڪاري نانگ“
بي بيءَ جي وڏين ڪرامتن ما هڪ ليکي ويندي آهي.
ماڻهو ”ننهن واري ڪرامت“ کان پوءِ گهڻي اندازو ۾
اچڻ لڳا. علڻ ماءُ جا هڏ چم ٿي پئي ميٽ چٻيندي
هئي، سڄي عمر ڪڏهن ڪوڙو ڇلو به ڪونه پاتو هئائين
سا مچي مچي دنب ٿي هئي ۽ سونا هار ڳچيءَ ۾ وجهيو
کٽ تي ويٺي گڙ گڙ ڪري چلم پيئندي هئي. سندس در تي
گهڻئي نوڪر ۽ نوڪرياڻيون پلجڻ لڳا. حسب معمول
”ڪارونانگ“ بي بي هڪ نئين بروڪيڊ جي وڳي ۾
سينگاريل (جيڪو چيئرمئن جي زال پٽ جي پاس ٿيڻ تي
نذرانو ڏنو هو) وار کوليو پلنگ تي ويٺي جهولي،
چوگرد خليفياڻيون ۽ مرادوند زالون پلنگ سان مٿو
ٽيڪي روئي ۽ ٻاڏائي رهيون هيون. ڪي دل ئي دل ۾
پنهنجو سوال دهرائي رهيون هيون.
اوچتو سڀني جون نگاهون اچڻ واري وڏ گهراڻي ڪاموري
جي زال تي پيون جيڪا نهايت عقيدت سان پير اگهاڙا
ڪري اچي گلم تي ويٺي. علڻ ماءُ پريان ئي کٽ تي
ويٺي چلم ڇڪيندي، ڀرون مٿي چاڙهي اک جي اشاري سان
کيڪر ڪيس ۽ ٻئي لمحي سندس نگاهون ”ڪاري نانگ“ جو
جائزو وٺڻ لڳيون جئين ڪو فنڪار پنهنجي ڪامياب
تخليق کي ڏسندو هجي. ”ڪاري نانگ“ گهڙي کن لاءِ
جهولڻ بند ڪري پکڙيل وارن کي شاندار جهٽڪي سان مٿي
ڪيو ۽ اچڻ واريءَ کي طنز سان مشڪي گهوريائين وري
فوراً ئي سخت ڪاوڙ جو مظاهرو ڪندي چيائين: ”هاڻي
آئي آهين جڏهن ڳالهه چوٽ چڙهي چڪي آهي؟“
”صدقي وڃان بي بي سڳوري، توهان کان دلين جو حال
ڳجهو ناهي، هڪ ئي پٽ اٿم، سو به پيءُ جي اکيون
پوريندي ئي کريل دوستن جي چنبي ۾ اچي کريو آهي،
سڄي دلت کڻي لٽائي اٿس، هاڻي فلم ٺاهڻ ۽ ايڪٽر ٿيڻ
لاءِ لاهور ويو آهي. اهو خيال کانئس ويساريوس، دعا
ڪريوس...“
”هون... مشڪل! مشڪل! پهرين ڇو ڪونه آئين؟“
”توهان جي در جي غلام آهيان. ڪجهه سڻائي ڪريو...!“
”پير جهلينس! علڻ ماءُ، مائيءَ کي سمجهايو ۽ هوءَ
پيرن تي مٿو رکي ”ڪاري نانگ بي بي“ کي ٻاڏائڻ لڳي.
هن مشڪل سان پنهنجي ناراضگي دور ڪندي کيس، نينگر
کي دعا لاءِ وٺي اچڻ جي اجازت ڏني. پٽس، جنهن تي
ايڪٽر ۽ پروڊيوسر بنجڻ جو ڀوت سوار هو ۽ انهيءَ ڪم
۾ گهڻو مصروف هو سو ڏاڍن حيلن بهانن سان لاهور مان
اچڻ بعد دعا لاءِ ماءُ سان گڏ هلڻ تي راضي ٿيو.
ڪارو نانگ بي بي پردي خاطر هڪ وڏي چادر پويان
مائيءَ جي پٽ سان مخاطب هئي. هوڏانهن ڇوڪر به
هوشيار هو پردي جي سنهن ٽُنگن مان جهلڪ ڏسي ورتي
هئائين ۽ معاملي کي ڪي قدر سمجهي ويو هو. ٻئي
ڏينهن سان ئي وڏا طشت ڪپڙن، زيورن ۽ مٺائن جا
ڀرائي ڪاري نانگ لاءِ نذرِ عقيدت طور موڪليائين.
ماڻس به خوش هئي ته سنئين راهه تي آيو آهي، علڻ
ماءُ به بهار هئي، نينگر ٻئي ٽئي ڏينهن پردي پويان
اچي دعا وٺيو ويندو هو.
هڪ ڏينهن گلم غاليچا ائين ئي وڇايا پيا هئا. سڀني
ڏٺو ته علڻ ماءُ جي مٿي ۾ ڇار ۽ ڀر ۾ فلمي اخبار
پئي هئي، جنهن ۾ ”ڪالا سانپ“ پروڊڪشن طرفان ڏنل
اشتهار ۾ هيرو سان گڏ نئين هيروئن، ”ڪارو نانگ بي
بيءَ“ جي تصوير به هئي.
چانديءَ جون تارون
اڄ پڻ حويليءَ ۾ ڪهرام متل هو. هي ٻيون ڀيرو هو جو
رئيس زادي راحت رڙيون ڪري، ڪپڙا ڦاڙي هٿ پير هڻي
هڻي، بيهوش ٿي وئي هئي. يڪدم اوطاق تي رئيس ڏانهن
ماڻهو ڊوڙايو ويو.
دايون ۽ ٻانهيون پلنگ کي وڪوڙيو بيٺيون هيون. پڦيس
۽ ماڻس ته پلنگ جي سيراندي کان چڙهيون ويٺيون
هيون. ڇوڪريءَ جي حالت ڏسي اوڇنگار مٿان اوڇنگار
ٿي ڏنائون ٻانهين به گهٽايو ڪين پئي، هڪ ٻئي کان
گوءِ کڻي وڃڻ ڪاڻ رکي رکي اهڙيون ته فلڪ شگاف
اوڇنگارون ٿي ڏنائون، جو پريان رئيس، جو سهڪندو
پئي آيو، سوبه ڏڪي ويو.
”قهر پئيوَ ڪهڙو وٺي ڌمچر مچايو اٿوَ؛ ڪجهه سمجهڻ
ته ڏيو؟“
”آءٌ گهور وڃانس! مُٺيس! منهنجي سانئڻ سڳوريءَ کي
الائي ڇا ٿيو!“
”هاءِ! هاءِ!! منهنجي جيجل.“
مختلف آواز هر طرف کان اچي رهيا هئا. ”سائين وري
به ساڳي حالت آهيس!“
”ڪهڙي ساڳي حالت؟“ اهوئي پاڇو اٿس پرين جو، عطر
مکي ساهيڙين سان چانڊوڪي ۾ وڃي ويٺي؛ اتان جهڙپ
اچي وئي اٿس.“
”اڄ شاهه صاحب کان تعويذ لکا ٿي ڏيانس، تون ڪوهُه
پئي اجايو مٿو هڻين!“ رئيساڻ ڌڄاڻ ڀاڄائيءَ کي
اکيون ڏيکاريندي چيو ۽ ڀاڄايس هيسجي ماٺ ٿي ويئي.
”آئي ڪريمت ڏسين ڇا پئي، لوبان کڻي اچ نه گهر ۾
دکايون، سُرندي واري کي به گهرايو ته لهرو وڄائي
من ڪجهه جهولي ته بدن هلڪو ٿي پئيس.“
ڪريمت يڪدم ڌڃاڻ جي حڪم جي تعميل ڪئي. بچان کي جا
کڻي ٿي کٽي تنهن ڊاڪٽر گهرائڻ جي صلاح ڏني. بس
صلاح ڏيڻ جي دير هئي. راحت جي پوڙهي، مگر ڪنواري
پڦيءَ جا ڏند دروازن جي ڍرن ڪڙن وانگر حرڪت ۾ آيا،
چي: ”خبردار نامراد! جو وري موئي ڊاڪٽر جو نالو
ورتو اٿئي.“ ۽ هوءَ سهمي چپ ٿي وئي. بيوقوف ڪٿي جي
ڏسي وائسي ٿي ککر ۾ کڙو هنيائين. کيس اها صلاح ڏيڻ
ئي نه کپندي هئي. جڏهن پهريون ڀيرو راحت جي اها
حالت ٿي هئي تڏهن گهر وارن جو ساهه اصل مُٺ ۾ اچي
ويو. هڪ ئي ڄڻي ته هنن اکين جي آڏو، ماءُ پيءُ ۽
پڦيءَ جي اکين جو واحد نور. ڊاڪٽر کي گهرائين ته
ڪيئن گهرائين. رئيسن جي گهراڻي جي زائفان ڪنهن
ڌارئي شخص جي منهن تي نه پئي هئي، ڇاڪاڻ ته اها
عرياني سمجهي ويندي هئي. شهر ۾ جي هڪ ٻه
ڊاڪٽرياڻيون لئي مان ڦري لٺ ٿيون هيون تن لاءِ
ماڻهن مشهور ڪري رکيو هو ته اهي ناتجربيڪار آهن ۽
مريضن کي سندن اصلي آرامگاهه ڏانهن اماڻن ۾ دير ئي
نٿيون ڪن، پوءِ ڏسي وائسي پنهنجي جگر جي ٽڪر کي
ڪير کڏ ۾ اڇلي ها. پر انهيءَ ڏينهن مجبور ٿي پيا.
پنهنجي پر ۾ پردي جو به خوب انتظام ڪيائون. آفرين
هجي رئيس کي جنهن جي دماغ ۾ اها ترڪيب اچي وئي.
رئيس حڪم ڏنو ته راحت جي پلنگ ڀرسان هڪ کٽ پاسيري
ڪري بيهاريو، ان جي واڏڻ کي ڍرو ڪيو ۽ سڄي کٽ کي
چادر سان ڍڪي، چادر ۾ سوراخ ڪريو ۽ پوءِ راحت جي
ٻانهن کي انهي واڏڻ ۽ چادر جي سوراخ مان ٻاهر ڪڍي
وڃي جيئن ڊاڪٽر نبض ڏسي سگهي.
اها ترڪيب سڀني پسند ڪئي ۽ پوءِ ڊاڪٽر آيو. هي
پهريون موقعو هو جو ڪو ڌاريو مرد گهر ۾ اچي رهيو
هو. زائفن جون بکايل نظرون درين ۽ دروازن جي وٿين
مان ڊاڪٽر جي سنجيده چهري جو طواف ڪرڻ لڳيون ۽
گڏوگڏ ”رمارڪ“ به پاس ٿيندا رهيا.
”گنجو آهي ماريو.“
”آئي ڏسين نٿي؟ ٻه کنڀ مٿي ۾ تڏهن به انهن کي
ڦڻوٽيءَ سان ڄمائي آيو آهي.“
”مهانڊن ۾ مڙئي ٺاهوڪڙو ٿو ڀائنجي پر نڪ هڻي ڪم
ڊاهي ڇڏيو اٿس.“
”۽ ڏس ته! در جي وٿيءَ مان ٽانڊيءَ لڳي جي اک مون
۾ لڳي پئي آهي.“
”آئي! آئي!! ڏس ته سهي ماريو مون ڏانهن ڪيئن پيو
نهاري.“
ڊاڪٽر صاحب پنهنجي بيدرديءَ سان ”پوسٽ مارٽم“ ٿيڻ
کان بيخبر ٿي کٽ تي پيل چادر جي سوراخ ۾ نظرون
کپايو ويٺو هو گويا ٻانهن جو منتظر هو. آخر خدا
خدا ڪري سوراخ مان ويڙهيل سيڙهيل ٻانهن نڪتي پر
ڊاڪٽر به ڪو شرير ٿي ڀانيو تنهن نبض ڏسڻ بعد چيو
ته زبان ڏسڻ به ضروري آهي.
|
