|
سُر ڪلياڻ
داستان پهريون
(1)
اَولِ اَللهِ، عَليم، اَعليٰ، عالَمَ جو ڌڻِي،
قادر پنهنجي قدرت سين، قائم آه قديم،
والِي، واحد، وحده، رازق، ربُّ، رحيم،
سو ساراهِ سچو ڌڻِي، چئي حمد، حڪيم،
ڪري پاڻَ ڪريم، جوڙؤن جوڙَ جَهانَ جِي.
(2)
وَحده لاشَريڪَ لَہ، جڏهن چيو جَن،
تَن مڃيو محمّد ڪارَڻِي، هيجان ساڻ هِنيَن،
تڏهن منجهان تَنّ، اَوتَڙَ ڪونه اولِيو.
(3)
وَحده لاشريڪَ لَہُ، ٻُڌءِ نه ٻوڙا،
ڪِ تو ڪَنين نه سُئا، جي گهَٽ اَندر گهوڙا،
ڳاڙِيندين ڳوڙها، جِت شاهدَ ٿيندءِ سامهان.
(4)
وَحدَه لاشريڪَ لَہ، ايءُ وِهائج ويءُ،
کَٽين جي هارائپين، هنڌ تنهنجو هيءُ،
پاڻان چُوندَءِ پيءُ، ڀَري جامُ جَنَتَ جو.
(5)
وَحدَه لاشرِيڪَ لَہ، اِيءُ هيڪَڙائيءَ حَقُ،
ٻِيائيءَ کي ٻَکُ، جَن وڌو سِي وِرَسيا.
(6)
وَحدَهُ جي وَڍيا، اِلاّاللهَ اَڌَ ڪِيا،
مُحمّد رَّسُولَ چئي، مسلمانَ ٿِيا،
عاشق عبداللطيف چئي، اِنهِين پِهه پيا،
تِيلان ڌڻِيءَ ڌُئا، جيلان ويا وحدتَ گڏجي.
(7)
وَحدَهُ جي وڍيا، اِلاّاللهَ سين اورِينِ،
هِينئون حقيقت گڏيو، طريقت تورِينِ،
معرفتَ جي ماٺِ سين، ڏيساندرَ ڏورِينِ،
سُکِ نه سُتا ڪڏهين، ويهِي نه ووڙِينِ،
ڪُلهِنئُون ڪورينِ، عاشقَ عبداللّطيف چئي.
(8)
وَحدَهُ لاشريڪَ لَہُ، جان ٿو چئين اِيئن،
تان مَڃ مُحمّد ڪارَڻِي، نِرتَئُون منجهان
نِينَهن،
سو تون وڃيو ڪِيئن، نايئين ڪنڌ ٻين کي.
(9)
وَحدَهُ لاَشريڪ لَہُ، جَن اُتو سين اِيمانَ،
تَن مڃيو مُحمّد ڪارَڻِي، قَلبَ ساڻ لِسانَ،
اُوءِ فائِقَ ۾ فَرمانَ، اَوتَڙ ڪنهن نه اولِيا.
(10)
اَوتَڙَ ڪنهن نه اولِيا، سُتَڙِ ويا سالِمَ،
هيڪائِي هيڪُ ٿِيا، اَحَد سين عالمَ،
بي بَها بالِمَس، آگي ڪِيا آڳهِين.
(11)
آگي ڪيا اڳهَين، نِسوروئِي نُورُ،
لاخوفُ عَليهِم ولاهُم يَحزنُونَ، سچنِ ڪونهي
سُورُ،
مَوليٰ ڪِيو مَعُمورُ، اَنگُ اَزَلَ ۾ اُنِ جو.
(12)
سِرُ ڍونڍيان، ڌَڙ نه لَهان، ڌَڙُ ڍونڍيان، سِرُ
ناه،
هَٿَ، ڪرايون، آڱريون، ويا ڪپجِي ڪانہ،
وَحدتَ جي وِهانءِ، جي ويا سي وڍيا.
(13)
وَحدَهُ جي وڍيا، ڪِيا اِلاّالله اَڌُ،
سِي ڌَڙَ پَسِي سَڌَ، ڪنهن اَڀاڳِيءَ نه ٿئي.
(14)
وَحدَتا ڪَثرتَ ٿِئي، ڪثرتَ وحدتَ ڪُلُّ،
حَقُّ حقيقي هيڪَڙو، ٻولِي ٻِي مَ ڀُلَّ،
هِيءُ هلاچو هُلَّ، بالله سندو سڄڻيِن.
(15)
چئو تُون اَلله هيڪَڙو، وَائِي ٻِي وسارِ،
تَنَ ۾ تَندُ تنوارِ، سدا سُپيرِينِ جي.
(16)
چئو تون اَلله هيڪَڙو، ٻِي وائِي وساري ڇَڏِ،
اُو تان تو سين گَڏِ، سڄڻُ ساهَ پساهَ ۾.
(17)
پاڻئِي جلُّ جلالَہُ، پاڻئي جاَنِ جمالُ،
پاڻِئي صورتَ پِرّ جي، پاڻِئي حُسن ڪمالُ،
پاڻِئي پِيرُ مُريدُ ٿِئي، پاڻِئي پاڻ خيالُ،
سو سڀوئِي حالُ، مَنجهان ئِي معلوم ٿئي.
(18)
پاڻِئي پسي پاڻ کي، پاڻئي محبوبُ،
پاڻِئي خلقي خوبُ، پاڻئي طالب تَن جو.
(19)
سو هِيءُ، سو هو، سو اَجَلُ، سو اَلله،
سو پِرين، سو پَساهُ، سو ويري سو واهَرُو.
(20)
سو هيڏانهن، سو هوڏانهن، سوئي مَنِ وسي،
سوئِي سو پَسي، تَهِين سندي سوجهري.
(21)
پڙاڏو سو سَڏُ، وَرُ وائِيءَ جو جي لهين،
هُئا اڳِهين گَڏُ، ٻُڌڻَ ۾ ٻه ٿيا.
(22)
ايڪ قَصَرَ، دَرَ لَکَ، ڪوڙين ڪَڻس ڳِڙکيون،
جيڏانهن ڪريان پَرکَ، تيڏانهن صاحبُ سامُهُون.
(23)
ڪوڙين ڪايائون تنهنجيون، لِکن لُکَ هزارَ،
جِيءُ سڀ ڪنهن جِيءَ سين، درسن ڌارو ڌارَ،
پرينم تنهنجا پارَ، ڪهڙا چِئي ڪيئن چُؤان!
وائي
سڀڪا پِريان ڪُون پُوڄي،
نِينهُن نيڻين، ڳُڻ ڳالهه، وو.
جا چِتايم چِتَ ۾، سڄڻُ سا ٿو ٻُجھي،
نِينهُن نيڻين، ڳُڻ ڳالهه، وو.
لاتِ جا لطيف جِي، سَڏُ تنهن جو سُڄي،
نِينهُن نيڻين، ڳڻُ ڳالهه، وو.
داستان ٻيو
(1)
آگهي اُگهائِي، رنج پِريان کي رسيو،
چکَيم چڱائِي، سورانگهي سوريءَ تان.
(2)
اَنڌا اُونڌا ويڄ، کَلَ ڪُڄا لئي کانئيين،
آسان ڏُکي ڏيلَ ۾، تون پياريين پيڄ،
سوري جَنين سيڄَ، مَرڻُ تن مُشاهدو.
(3)
سوريءَ سَڏَ ٿيو، ڪا هلندي جيڏِيُون؟
وڃڻُ تَن پيو، نالو نِينهَن ڳِنهَن جي.
(4)
سوري سڏُ ڪري، اُڀِي عاشقن کي،
جي اَٿئِي سَڌَ سِڪَڻ ۾، ته ڪَوُ مَ پيرُ پري،
سِسِي ڌارَ ڌري، پڇج پوءِ پِريتڻون.
(5)
سوري آه سينگارُ، آڳهين عاشقن جو،
مُڙڻ، موٽڻ مِهڻون، ٿيا نظاري نِروارُ،
ڪُسڻ جو قرارُ، اَصل عاشقن جو.
(6)
سوري سينگاري، اَصل عاشقن کي،
لُڏيا ڪِينَ لطيفُ چئي، ٿيا نيزي نظاري،
ڪوٺيو ڪناري، آڻيو چاڙهي اُنِ کي.
(7)
سوريءَ مٿي سيڻَ، ڪهڙي ليکي سَنَرا،
جيلَہُ لڳا نيڻَ، تي سُوريائِي سيڄَ ٿِي.
(8)
سورِيءَ چڙهڻ، سيڄَ پَسڻَ، اِيءُ ڪم عاشقنِ،
پاهُون ڪِينَ پَسَنِ، سائُو هلن سامُهان.
(9)
سوريءَ جي سؤ وارَ، ڏيهاڙئو چَنگِ چَڙهيين،
جِمَ وِرچي ڇڏيين، سِڪڻ جي پچارَ،
پِرت نه پَسين پارَ، نينهُن جِئائِين نڱيو.
(10)
پِهرين ڪاتِي پاءِ، پُڇج پوءِ پِريتُڻون،
ڏک پِريان جو ڏيلَ ۾، واڄٽ جِيئن وَڄاءِ،
سِيخُنِ ماهُ پچاءِ، جي نالو ڳِيڙَءِ نِينهن جو.
(11)
ڪاتِيءَ ڪونهي ڏوهُ، ڳن وڍيندڙ هٿَ ۾،
پَسيو پَرِ عجيب جِي، لِچيو وڃي لوهُ،
عاشقن اَندوهُ، سدا معشوقن جو.
(12)
ڪاتِي تکِي مَ ٿئي، مَرُ مُنيائِي هوءِ،
مانَ وُرَمنِ توءِ، مون پِريان جا هٿڙا.
(13)
جي تون سِڪَڻُ سِکيو، ته ڪاتِيءَ پئِي مَ ڪَنجههُ،
سُپيريان جي سُورَ جو، ماڙهُن ڏِجي نه مَنجههُ،
اَندر اِيءُ اَهنجُ، سانڍج سکائون ڪري.
(14)
جان وڍئين تان ويههُ، نه ته وٺيو واٽ وانءُ تون،
هِيءُ تَنين جو ڏيههُ، ڪاتِي جَنِين هٿَ ۾.
(15)
ڪاتِي جن ڳري، مان لنئون لڳي تنَ سين،
محبت جي ميدان ۾، وڃان پير ڀري،
اَڏِيءَ سِرُ ڌري، مانَ ڪُهِنَهون سُپرِين.
(16)
اَڳيان اَڏُينِ وَٽِ، پوينِ سِرَ سنباهيا،
ڪاٽِ ته پَوين قبولَ ۾، مَڇَڻ ڀايين گهَٽِ،
مَٿا مَهايَنِ جا، پيا نه ڏِسين پَٽِ،
ڪلَاڙَڪي هَٽِ، ڪُسڻ جو ڪوپُ وَهي.
(17)
جي اَٿئِي سِڪَ سُرڪَ جي، ته ونءَ ڪَلاڙَڪي ڪاٽي،
لاهي رک لطيف چئي، مَٿو وَٽِ ماٽي،
تِڪَ ڏيئِي پِڪَ پيءُ تون، گهوٽ منجهان گهاٽي،
جو وَرنہ وِهاٽي، سو سِرَ وٽ سَرو ساهَنگو.
(18)
جي اَٿئِي سَڌ سُرڪ جي، ته وَنءُ ڪَلاڙَڪي هَٽِ،
لاهي رک لطيفُ چئي، مَٿو ماٽي وَٽِ،
سِرُ ڏيئِي ۾ سَٽِ، پِيج ڪي پِياليون.
(19)
جي اَٿئِي سِڪُ سُرڪَ جي، ته وَنءُ ڪَلاڙَڪي
ڪُوءِ،
مَهيسَرَ جِي مَدَ جي، هُتِ هڏهين هُوءِ،
جان رمز پروڙيين روُءِ، تان سِرَ وٽِ سُرڪِي
سَڳُڻِي.
جي اَٿئي سِڪَ سُرڪَ جِي، ته وَنءُ ڪَلاڙڪي گهَرِ،
(20)
جي اَٿئي سِڪَ سُرڪَ جِي، ته وَنءُ ڪَلاڙڪي گهَرِ،
وَڍڻُ، چيرڻُ، چِچرڻُ، پَهتِ اُنِهين جِي پَر،
جي وَٽي پَويئِي وَرِ، ته سَهَنگِي آه سيّد چئي.
(21)
ناڻي ناه ڪَڪُوه، ڪِين مُلهه مهانَگو مَنڌُ،
سَنباهِج سيّدُ چئي، ڪاٽڻ ڪارڻ ڪنڌُ،
هيءُ تَنِين جو هَنڌُ، مَٽَن پاس مَرنِ جي.
(22)
عاشقَ زهرَ پياڪَ، وِهُ پسيو وِهسَنِ گهڻو،
ڪڙي ۽ قاتل جا، هميشہ هيراڪَ،
لَڳَينِ لَنئُون لطيفُ چئي، فنا ڪيا فراقَ،
توڻي چِڪنِنِ چاڪَ، ته به آهَ نه سَلِن عامَ کي.
(23)
مَ ڪر سَڌَ شرابَ جِي، جي تون ٽاريين ٽُوهُ،
پِيتي جنهن پاسي ٿِئي، منجهان رڳُنِ روحُ،
ڪاٽي چَکُ ڪَڪُوهُ، لاهي سِرُ لطيفَ چئي.
(24)
سَڌڙيا شرِابَ جون، ڪوهُ پچارون ڪَن،
جُہ ڪات ڪلالنِ ڪڍيا، ته موٽيو پوءِ وڃنِ،
پِڪون سي پِينَ، سِرَ جنهين جا سَٽَ ۾.
(25)
سرَ جُدا، ڌَڙ ڌارَ، دوڳَ جَنِين جا ديڳِ ۾،
سي مَرُ ڪَنُ پچارَ، هَڪِيا جن جي هٿ ۾.
(26)
ديڳيين دوڳَ ڪَڙهَنّ، جِت ڪڙيين ڪڙَڪو نه لهي،
تِتي طبيبنّ، چاڪَ چِڪندا ڇڏيا.
(27)
سِسي سي گهُرَنِ، جي واٽِيندَڙَ وچ ۾،
اُوءِ ڪِين ٻيو پُڇُنِ، سرو جن سنباهيو.
(28)
اَصل عاشقَ پانهنجِي، سسِي نه سانڍينِ،
لاهيو سِرُ لطيفُ چئي، ساهُ سَلاڙيو ڏِين،
ڪَلَهِنُئون ڪاٽِينِ، پُڇنَ پوءِ پِريتَڻون.
(29)
اَصل عاشقن جو، سِرُ نه سانڍڻ ڪَمُ،
سؤ سِسنِئان اَڳرَو، سَندو دوسان دَمَ،
هيءُ هَڏو ۽ چَمُ، پِڪَ پِريان جِيءَ نه پَڙي.
(30)
جي مَٿي وَٽِ مِڙَنِ، ته سڀ ڪنهين سَڌ ٿئي،
سِر ڏني سَٽِ جُڙي، ته عاشقَ اِيئن اَچَنِ،
لِڌا تي لَڀَنَ، مُلهه مهانگا سُپرين.
(31)
مُلهه مهانگو قَطَرو، سِڪَڻَ شهادتَ،
اَسان عِبادتَ، نظَرَ نازَ پِرينِ جا.
وائي
مَنڌُ پِينَدي مون، ساڄنُ سهِي سڃاتو.
پي پيالو عشقُ جو، سَڀُڪي سمجهوسون،
ساڄَنُ سهِي سڃاتو.
پِريان سندي پار جي، اَندر آڳِ اَٿئون،
ساڄَنُ سهِي سڃاتو.
جيئڻ ناهي جَڳُ ۾، ڏينهَن مڙيئي ڏُون،
ساڄَنُ سهِي سڃاتو.
اَلا! عبداللّطيف چئي، آهين تُونهِين تون،
ساڄَنُ سهِي سڃاتو.
داستان ٽيون
(1)
اُٿياري اُٿِي ويا، منجهان مون آزارَ،
حبيب ئِي هڻِي ويا، پِيڙا جِي پچار،
طبيبنِ تنوارَ، هَڏِ نه وڻي هاڻِ مون.
(2)
هَڏِ نه وڻي هاڻِ مون، ويڄن جو وصال،
هِن منهنجي حالَ، حبيب ئِي هادي ٿيو.
(3)
حبيبُ ئِي هادي ٿيو، رهنُما راحَتَ،
پِيڙا نِيائين پاڻ سين، لائي ڏيئِي لَتَ،
سُپيريان صِحَتَ، ڏِنِيمَ منجهان ڏکندي.
(4)
اورِ ڏُکندو او ٿئي، هادي جنهن حبيبُ،
تِرَ تفاوت نه ڪري، تنهن کي ڪو طبيبُ،
رهنُسما رقيبُ، ساٿَر صِحت سُپرِين.
(5)
ساٿَر صِحَتَ سُپرِين، آهي نه آزارُ،
مجلس ويرَ مِٺو ٿئي، ڪوٺيندي قهارُ،
خنجر تنهن خوب هڻي، جنهن سين ٿئي يارُ،
صاحِبُ ربُّ ستّارُ، سُوجهي رڳون ساهَ جِيُون.
(6)
رڳُون ٿيون رَبابُ، وڄن ويلَ سڀڪهِين،
لُڇَڻ، ڪُڇڻَ نه ٿيو، جانب ري جبابُ،
سوئِي سَنڌيندم سُپرِين، ڪِيس جنهن ڪبابُ،
سوئِي عَينَ عذابُ، سوئِي راحتَ روحَ جِي.
(7)
سوئِي راهُ رَدّ ڪري، سوئِي رهنُما،
’وَ تُعِزُّ مَنۡ تَشَاءُ وَ تُذِلُّ مَن تَشاء‘.
(8)
ڄاڻِي ٻُجهي جَنِ، تو سين سُورَ سَڃَ ڪِي،
تون ڪيئن سَنديون تَنِ، پَرَسين پَچاروُن ڪرين؟
(9)
پَر ۾ پُڇيائُو، عشقَ جي اَسباب کي،
دارون هِن دردَ جو، ڏاڍو ڏَسائُون،
آخِرُ وَالعَصَر جو، اِينهين اُتائون،
تِهان پوءِ آئوُن، سِڪان ٿِي سلامُ کي.
(10)
سِڪين ڪُہ سلامَ کي، ڪرين ڪُہ نه سلامُ،
ٻيا دَرَ تن حَرامُ، اِيءُ دَرُ جَنين ديکيو.
(11)
مِٺايان مِٺو گَهڻو، ڪڙو ناه ڪلامُ،
سُڪوت ئي سلامُ، پريانِ سندي پارَ جو.
(12)
پِريان سندي پارَ جي، مڙئي مٺائي،
ڪانهي ڪَڙائي، چَکِين جي چيتُ ڪري.
(13)
تو جَنين جِي تاتِ، تَن پُڻ آهي تنهِنجي،
’فَاذ ڪُرُونِي اَذڪُر ڪُم‘، اِيءُ پروڙج باتِ،
هَٿِ ڪاتِي ڳُڙُ واتِ، پُڇڻ پَرِ پِريَنِ جِي.
(14)
حبيبنِ هيڪارَ، مَنجهان مِهرَ سَڏ ڪيو،
سو مُون سڀ ڄَمار، اورڻ اُهوئِي ٿيو.
(15)
پاٻوهي هيڪارَ، مُونهان پُڇيو سَڄڻين،
’السَتَ بِرَبڪُم‘، چيائون جنهن وارَ،
سندي سُورَ ڪِنارَ، تَنَ تڏاهڪُون نه لهي.
(16)
پاٻوهِيو پُڇَنِ، ’ڪٿي هَٿُ حَبيبُ جو‘،
نيزي هيٺان نِينهن جي، پاسي پاڻُ نه ڪَنِ،
عاشقَ اَجل سامُهان، اُونچي ڳاٽِ اَچنِ،
ڪسڻ قربُ جَنِ، مَرڻ تَنِ مشاهِدو.
(17)
ڪوٺي ڪُهي سُپرين، ڪوٺي ڪُهَڻَ ساڻُ،
نيزي هيٺان نِينهن جي، پاسي ڪر مَ پاڻُ،
ڄُلُ، وِڃائي ڄاڻُ، عاشقَ اَجل سامُهون.
(18)
ڪوٺَڻ قريبن جو، عَينُ تَڙڻ آهِ،
اِيءَ اُلٽِي ڳالهِڙي، سِڪُ وَرندِي ساهِ،
آسَرَ هَڏ مَ لاهِ، ڇِنڻ ڳَنڍڻ اُنِ جو.
(19)
ڪُهَنِ تان ڪَرَ لَهَنِ، ڪَرَ لَهَنِ تان ڪُهَنَ،
سي ئِي ماءِ مُهَنَ، سي ئِي راحتَ روحَ جِي.
(20)
ڪُهي سو ڪَرَ لهي، ڪوٺي سو قَريب،
اِها عادت سِکيو، هر زمانِ حبيب،
تِڇي سو طَبِيبُ، سوئِي راحت روح جِي.
(21)
ڪُهَنِ ۽ ڪوٺِينِ، اِيءَ پَرِ سَندِي سڄڻين،
سُورِيءَ چاڙهيو سُپرِين، ڏنڀَ ڏِيهاڻِي ڏِينِ،
ويٺا وِرهُ وَٽِينِ، آءُ واڍوڙيا وِهاءِ تُون.
وائي
ٿيندو تَنَ طبيبُ، داروُن منهنجي درد جو.
ٻُڪِي ڏيندُمِ ٻاجهه جي، اَچِي شال عَجيبُ،
دارون منهنجي درد جو.
پِريَن اَچِي پاڻ ڪِيو، سندو غور غريبُ،
دارون منهنجي درد جو.
ڏُکَندو سڀوئي ڏورِ ڪِيو، مَنجهؤُن تَن طبيبُ،
دارون منهنجي درد جو.
اَديون عبداللّطيف چئي، هاتِڪُ آهِ حبيبُ،
دارون منهنجي درد جو.
¯ |
