|
الا اڄ تھ اڏام، ڀڙڪو ڏيئي بند مان،
آيا اتر- واءُ تي، پرينءَ جا پيام،
ڪيئھ ڪيئن قيام، پکيئڙا پرڏيھھ جا!
روحن جي راحت، پکيئڙو پرديس جو،
اڏرڻ جي عادت، ان کي آھي اصل کان.
اڪيلو آھيان، ماڻھوئـڙن جي ميڙ ۾،
اڃا ڄاتم ڪينڪي، ڇو آھيان ڇاھيان،
آھيان يا ناھيان، سو بھ نھ آيم سمجھھ ۾.
ڪيئي ڳالھيون ڳجھھ جون، ساھھ اندر سانڀيم،
ٻاھر نھ ٻاڦيم، محرم منھنجي مام جا.
محرم منھنجي مام جا، اچي ڏي آواز،
روح سريلا ساز، ترسايا تنھنجي ڪري.
دکي پيو دونھون، ويڳاڻن جي واٽ تي،
شايد ڪو سونھون، پيو پنڌ پرينءَ ڏي.
ڪٿي آن، ڪنھن جاءِ تون، جاچيم سارو جاڳ،
دلبر تنھنجو دڳ، پانڌيئڙو پڇندو رھيو.
آيو پوئين پھر جو، اندر مان آواز،
سمھي پيو ساز، نغما نڪتا اوچتو.
نغمان نڪتا اوچتو، سھڻا سھڻا سر،
اچي ڪير اسر، ريجھائي ويو روح کي.
ريجھائي ويو روح کي، ڏيئي ويو تسڪين،
ڪري ويو ’ڪين‘، منھنجي ’مان‘ کي من گھريو.
جيئن مکڙيءَ کي ماڪ، چمڻ اچي چاھھ مان،
آياسين تيئن اوچتو، اورانگھي افلاڪ،
خوشبو آ خوراڪ، سائل آھيون سڪا جا.
ملي منھنجي من کي، دکن جي دولت،
اچي ھر آفت، وڌا ھار ھنئين کي.
منھنجي دل جو دکڙو، اڄ ڳوڙھن ۾ ڳول،
موتين سندي جھول، سونجھي ڏس او سپرين.
پرين پڪارينم، ننڊ وٺي وئي نگري،
متان تون مارينم، ويسر سان وچ واٽ تي.
متِي ميءِ مجاز جي، پل پل پياريوم،
اکڙين مان اوتيوم، سرڪيون سندم ساھھ ۾.
پياري پرولي، سھڻي ھن سنسار جي،
ستارن جي سونھن سان، چنڊ ڀري چولي،
ھيرن ڏني ھنج ۾، لونءَ لونءَ کي لولي،
نظارا ھا ننڊ ۾، مون اک جڏھن کولي،
نھ ڪي سکن سيج ھئي، نھ ڏکن جي ڏولي،
ھيءَ ڳجھارت ڳولي، ڪنھن ڪنھن ڏاھي ڏيھھ ۾.
راڻو منھنجي روح جو، ماڻي ٿو مومل،
ليئا پائين ٿو لڪي، اڙي يار اجل!
ترس تھ ٻھ ٽي پل، سڄڻ آھي ساھھ سان!
پڪارين ٿو پار کان، آھين آخر ڪير؟
واريءَ مٿان وقت جي، پسيم تنھنجو پير،
مٺڙي تنھنجي مرڪ آ، وڻندڙ تنھنجو وير،
آھي ڪھڙو دير؟ اجل، آءُ اسان ڳري!
جسو جوڙيئھ اي خدا، مٽيءَ جو منھن،
پوندو جو نھ ڪڏھن، منھن تي معمارن جي.
لھرين ۾ لڙھندا، مليا سي وچ وھڪ ۾،
سڄڻ ساھھ سندا، ساٿ نھ رھندو سير ۾.
تون سوري تون سڏ، تون ئي ساھھ سريءَ ۾،
تون ئي مون سان گڏ، تون ئي منھنجو مٺ گھرو.
گھر گھر تنھنجا گھنڊ، من من ۾ تنھنجي مڙھي،
مان سپنو تون ننڊ، ڳوليان توکي ڳجھھ ۾.
ڏئي ڪوڙھئي کي ڪير، چميون ٻھ ٽي چاھھ مان؟
سڄڻ توسان سير، ڪري ڪير ڪنڊن تي!
ڪنھن جي ڪوجھائي؟ سڄڻ آ ھر ساھھ ۾!
چانڊوڪي چائي، اسان اونده اوٽ مان.
واسينگن جي واٽ، آھي سفر سچ جو،
ڪيئي ٿيا ڪاٽ، ھلندي حبيبن ڏي.
سڏيو سدا ساھھ کي، سچائيءَ ۽ سونھن،
وندر ۽ ورونھن، مون ليءِ پيڇو پرينءَ جو.
واريءَ منجھھ وٿاڻ، سانجھيءَ آندا سانت ۾،
لھندي سج جي سون سان، ورسيا ڀينگا ڀاڻ،
ڄرڪي منھنجي ڄاڻ، اڻ ڄاتي جي آڳ ۾.
اڀي آھھ کجور، اکيون وجھي اڀ ۾،
اچي پيو عرش تان، نھريون ڪري نور،
چنڊ چريءَ کان دور، پاڙون ٿس پاتار ۾.
ھيءَ جھرڻي جي جھانءِ، ۽ ھيءَ باک بسنت جي،
سارو عالم ڀانءِ، رچي ويو راڳ ۾.
Y
جاڳ ڀٽائي گھوٽ! سنڌڙي ٿي توکي سڏي،
مرن پيون مارويون، قابو آھن ڪوٽ،
اچ تھ تنھنجي اوٽ، ڏاڍن کي ڏاري ڇڏيون.
ڀرسان تنھنجي ڀٽ ڌڻي، جھلي بيٺس جھول،
ڏنئي ٻھ ٽي ٻول، سخي منھنجي ساھھ کي.
ڪڻا کنيم ڪيچ مان، کليا تنھنجا کيت،
مون وٽ مڙئي بيت، تو وٽ آھن آيتون.
وري چوريان چنگ، صدا ڪريان سنڌ ۾،
ڪونھي اڄ ڪلام ۾، سر جو سر سان سنگ،
ڀريان آءٌ امنگ، ڪريان لات لطيف جي.
ڏنيون مون کي ڏات، ڳوڙھن ڀرريون ڳالھڙيون،
لنوي منھنجي لات، ڏکڙا ساري ڏيھھ جا.
چپن چورايو، ازل جي آواز کي،
مھرون لڳيون منھن تي، ڳوڙھن ڳالھايو،
پرين پھچايو، اسان نياپو نيھن جو.
ماڻھو منھنجي ملڪ جا، اٻوجھھ ۽ اڻ ڄاڻ،
ڏکن ڏڌيون جھوپڙيون، بکن ڀريا ڀاڻ:
الله، تن ۾ آڻ، ساڃھھ پنھنجي ساھھ جي.
اندر منجھھ اٿاھھ، محبت ماڻھوئـڙن جي،
پاڇو آھھ پرينءَ جو، تن جو سھڻو ساھھ،
جيڪو چميون چاھھ، ڏيان ساري ڏيھھ کي.
مٺڙو آ ھر چيز کان، سنگھارن جو ساھھ،
پٽيون ٻڌن پيٽ سان، ٿين بکن ۾ پاھھ،
ڏيکاريان ڪيئن ڏکين کي، چانڊوڪي ۽ چاھھ!
ڪٿي آھھ الله، انسانن جو آسرو!
ننڍڙيءَ نينگر واٽ تي، ويٺي واجھايو،
الله ۽ انسان ڄڻ، ٻنھي ٻاڏايو،
پينوءَ پھچايو، ڏاڍو ڏک ضمير کي.
ڪڻا ڪنيءَ ۾ ڏسي، رني ڪونھ ڪڇي،
لوليءَ منجھھ لڇي، ممتا ساري ماءُ جي.
سدا آھي ساھ کي، ڳڀي جي ڳولا،
ڍو بنا ڍولا، ناھي ساڃھھ سونھن جي.
پوي ٿو پارو، ڪنبڻي آھھ ڪتين ۾،
ويٺي ڪٽيو ولھھ ۾، سڃن سيارو،
جيءَ جو جيارو، انھن نانءُ الله جو.
وڌم ڏکن ڏاڻ، سک نھ سنڀران سپرين،
سوچي ھن سماج تي، ڪڍي ڄڀيون ڄاڻ،
ڊاھي ڪريان ڍير ھي، بي معنى مانڊاڻ،
سڄڻ اچ مون ساڻ، تھ اٽڪون اڄ انياءَ سان.
ڏسي ڏکيا ڏيل، ڳوڙھا ڳل ڳڙي پيا،
بکن بيمارين ۾، آزاريل عليل،
زر ۽ زور ذليل، ماڻھوئـڙا ڪيا ملڪ جا.
ڏٺم وجھي واجھھ، جھاتيون پائي جھوپڙيون،
ٻھھ ٻھھ ڪئي ٻاجھھ، منھنجي منھن جي ماٺ ۾.
سنھيءَ سنھيءَ بوند، سڃن کي ساڙي وڌو،
اڳيئي اڻ ھوند، ويتر جھرين جھوپڙيون.
رتي ناھي رت، ڄورون مڙيون جندڙيءَ،
ساٿي اٿ ستت، تھ ساڙيون ھن سماج کي.
ڇِڳي ڇپر کٽ، آيو تاءُ تڏيءَ کي،
ساون کاڌي سٽ، سڃن سر مٿي ڪيو.
جلي ڪيسين جوت، واچوڙا ويڙھي ويا،
ڳاراڻا ڳڻ ڳوت، لتاڙي ويا لاٽ کي.
چڙھيل آھي چؤطرف، زنجيرن تي زنگ،
جسو جڪڙيل جبر ۾، ايذايل امنگ،
ديوارن مان دانھن ٿي، چوريو جو مان چنگ،
رچي ويو رنگ، قيدي ڪوڪارڻ لڳا.
پرچي ويڙا پڻ ۾، اکڙيون اوجاڳا،
ساڳي ڪاري راتڙي، ستارا ساڳا،
صبح سڀاڳا، تو ليءِ تڪيان ڪيترو!
او ڌرتي، او ماءُ، تنھنجي کھھ منھنجون اکيون،
سر ۾ تون سوداءُ، رڳ راڳ تنھنجون راڳڻيون.
او ماڻھو، او ڀاءُ، ڪارو گورو ٿي ڪٺين،
شال اھو انياءُ، تو ۾ آڻي ماڻھپو!
الله، ھي انسان، رتي تنھنجي روح جي!
نسورو نادان، ڏھڪائيندڙ ڏيھھ جو.
چڻنگون اڏاڻيون، ڪڏھن ڪنھن ڪنھن مچ مان،
ڀنڀٽ متا برھھ جا، خدايون کاڻيون،
جڏھن وساڻيون، صديون سرد ڪري ويون.
جيئون تنھنجي جند سان، مرون تو سان ماءُ،
ڳوڙھا ڳاڙ نھ سنڌڙي، وري ورندو واءُ،
ڄرڪن پيون ڄندڙيون، تن مان آھي تاءُ،
لونءَ لونءَ منجھھ لڳاءُ، سڀ کي آ ساڻيھھ جو.
کؤنسي پئي کل، ڳوڙھن ڳانڍڙ چپ سان،
ظالم متان ذل، ٻارڻ نھ ٻاري وجھي.
ڪيسين آخر ڪوس، ڏوران ڏسجي ڏيھھ جو؟
سڄڻ اسان سوس، پليو تنھنجي پيار جو.
آھي اڄ اڻاٺ، پرينءَ پانڌيئڙن جي،
جاڏي تاڏي جبر جي، ڏڪي پئي ڏاٺ،
ڪوڙ بڻايا ڪاٺ، سوريءَ سري سچ جي.
ٽڪرن مٿان ٽاڪ، آھي سفر سچ جو،
سدا جوکو جيءَ جو، نھ ڪي ھوند نھ ھاڪ،
چڱا سي چالاڪ، جن سانڍيو ڪوڙ قلوب ۾.
واسينگن جي واٽ، آھي سفر سچ جو،
ڪيئي ٿيا ڪاٽ، ھلندي حبيبن ڏي.
سوچيو اٿم سؤ دفعا، ٿيان ٿائينڪو،
اورانگھيان نھ عام کي، لنگھان نھ ليڪو،
ڇاکان ھي ٺيڪو، کنيو ڏات ڏکن جو!
پري منھنجو پنڌ، رڻ ۾ منھنجون راتڙيون،
ساٿي تو سوڳنڌ، موٽي وڃ وچ واٽ تان.
اکين مان آھون، نڪتيون نھوڙين جون،
درديليون دانھون، مليل ھيون ماٺ ۾.
پرينءَ سندي پيچري، لکن کنئين لاٽ،
ڪيئي ڳچيون ڳاٽ، اوندھھ ويڙھيا واٽ تي.
چانڊوڪي ۽ چاھھ، منزل ماڻھوئـڙن جي،
اونده ۽ اوڙاھھ، ويڙھي ويو وچ واٽ تي.
پھچي ويو پانڌي، ڏيئڙو کڻي ڏاھھ جو،
اوندھھ ۽ آنڌي، رھيون تڪينديون تنھن کي.
جئن جبلن تي جھڙ، تئن تو محبت من ۾،
اصل ڪونھ اکڙ، اکر تان اصول جي.
ٽانڊن تي ٽليا، پانڌي تنھنجي پريت جا،
وچڙيا ھر ڪنھن وڄ سان، کنوڻين تي کليا،
توسان نيٺ مليا، سٽون ڏئي ساھھ جون.
سھسين سورج چمڪيا، ڪيا چنڊ چٽاءَ،
ماڻھوئـڙن مٿاءَ، اڃا اوندھھ نھ لٿي.
سيبايم نھ ساھھ کي، کھنبو کـٿوري،
ڏولاوا، ڏوري، چونڊي وتم چاھھ مان.
اوندھھ تي اولا پيا، لڇندي رات لـڙي،
ساھھ نھوڙيو سوچ ۾، تارن ننڊ تـڙي،
جنھن ۾ اک اڙي، سامھون آ سو سوجھرو.
سانڍيا منھنجي ساھھ، ڏکـڙا ساري ڏيھھ جا،
عالم، تنھنجي آھھ، لڇندي منھنجي لات ۾.
جي ماريءَ جي مام تي، ويا سي نھ وريا:
چوڳي لاءِ چريا، قبولين ٿو قيد کي!
پني پئي واٽ تي، ڪالھھ ڇِني ڇوري،
لڳل ھئي لوري، پل پل تنھن کي پيٽ جي.
نـڙي نياڻيءَ کي پئي، روٽيءَ لاءِ رڙي،
تـڙيءَ تي تـڙي، ھوند ڏني اڻ ھوند کي.
اٿ اٿ تندون ٽوڙ، سيني منجھان ساز جون،
راحت آ رت ڇاڻ ۾، ويٺو خون ولوڙ،
ڌڙ ڳولي لھھ ڌوڙ مان، جن تي جڳ کي جوڙ،
ماڻھو مورک موڙ، پٺ تي واڳ ورھين جي.
لڳي سڄڻ سنگ، ڇڏي ساري ساٿ کي،
پرينءَ جا پتنگ، سڙندا رھيا سانت ۾.
آڌيءَ رات اساٽ، سرتيون مون کي سونھن جي،
تارونءَ پھتي تِک سان، لونءَ لونءَ اڀري لاٽ،
ٻنڀي نڪتي ٻاٽ، سپ سپ آندو سوجھرو.
پيئان سا پرڀات، جنھن ۾ آس اساٽ جي،
لوچي ڪائي لات، ڏيان ساري ڏيھھ کي.
اٿي اوت سڃاڻ، پيئان جيئن پرڀات جو،
آءُ، انھيءَ کي آڻ، جنھن ۾ آس اساٽ جي.
پياليءَ پياليءَ پيٽِ، جنھن ۾ آس اساٽ جي،
آءُ، مدايون ميٽِ، ڳائي منھنجون ڳائڻا.
وري ڪنھن جي وک، کڄي پئي کيپ ۾،
آيو چوڏھينءَ چنڊ تان، ڏوران ڏئي ڏک،
تارونءَ وڌي تِک، مون وٽ پھتو مون پرين.
آءٌ اھو انسان، جنھن لڌي سان لائون لڌيون،
ڌرتي، تنھنجو ڌيان، رھيم پوءِ ڀي روح ۾.
تاڻيان ٿو مان تند، ماڻيان ٿو سک ساز جا،
آڻيان ٿو آنند، ڏکڙن ڏڌي ڏيھھ ۾.
آھيان تنھنجي امن جو، راڳي ويراڳي،
جاڳائي جاڳي، جڳ ۾ تنھنجي جوت مون.
Y
دوھا
آھي تنھنجيءَ ياد جي، ايئن گذريءَ ۾ گونج،
آکيري مان جيئن وڃي، اڏري ڪائي ڪونج.
نيڻن مان جو نئن ڇلي، ڪک پن ٿي ويا رنج،
نڪتيون تنھنجون ڳالھڙيون، جئن پاڻيءَ تي ھنج.
ان کي تنھنجيءَ پريت جي، پڃڙي جي آ ھير،
من جي مئنا ٿي اچي، اڏري سانجھھ سوير.
بک تي نڪتي باک ۽، ڏک ۾ گذريو ڏينھن،
ڇڏ ھي سک جون ڳالھڙيون، پنھنجو ڪھڙو نينھن!
پھتو من ۾ پار کان، جيئن ڇوليءَ جو ڇوھھ،
ويجھي آئي جو ڪنڌي، ماٺو ٿي ويو موھھ.
ھي ڌرتيءَ جي ڌرتتي، تتو ھانءُ ھي ھاءِ!
ڪنھن جي چڳ جي ڇانو ۾، ويھي رھھ پل لاءِ.
پڇو پيون ڇا پاڙي واريون، ڀلا اسان جي بات،
چڙي ويو آ چنڊ اسان سان، رسي وئي آ رات.
پري ھلي ڪجھھ پريت ورھايون، جيءُ لڳايون جھٽ،
ھلو تھ سائين ڪنھن ڪڪريءَ تي، کڻي ھلون ھيءَ کٽ.
سڄڻ نھ آيو ساوڻ آيو، مٺو اسان کي مينھن،
بادل برسيا نيڻ نھ ترسيا، نار وھايا نينھن.
ڦري گھري ھن ڦلواڙيءَ ۾، جڏھن بھ کڻندينءَ نيڻ،
پن پن ڏيندءَ پيار اسان جا، وڻ وڻ ڏيندءِ ويڻ.
مٺڙا مٺڙا ماڻھو، تن جا پيارا پيارا نانو،
آيا، ڇايا منھنجي من تي، جيئن ڪڪريءَ جي ڇانو.
بسنت رت جي باک ڦٽي آ، ڏکيو لڳي ھي ڏينھن،
پريت پراڻيءَ ليءِ ڇو روئون، نئون ڪيون ڪو نينھن.
ڪير نبيري جڳ جا جھڳڙا، تون بھ ٿيو آن تنگ،
ھل تھ ”اياز“ ھلون اڄ نڪري، ڪنھن سھڻيءَ جي سنگ.
اڙي اسانکي وجھي وڇوڙو، گھڙيءَ گھڙيءَ ۾ گھاءُ،
ڪڏھن اسان وٽ آءُ، الا تون کلي اسان سان کاءُ.
ڏٺا ڏٺا ڪنھن، ڏٺا ڏٺا ڪنھن، مٺا مٺا ھو چپ،
ڪڇي ھڻي ويا ڪپ اسان کي، ڪڇي ھڻي ويا ڪپ.
ڳڙيا ڳلن تي ھن جي ڳوڙھا، ڪري ڪجل جي ڌار،
گھاو ڪري وئي اھڙا گھرا، ڪٽجي ڪيئن ڪٽار.
اڏري آئي انھن تي اک اک، نظر نظر آ جھار،
چپ پرينءَ جا اھڙا، جھڙي ڪچي ڪچي ڪچنار.
جھونجھڪڙي ۾ جر جھڙي، جنھن سرھي سرھي روءِ،
پرين اسان جو جنھن جي تن ۾ ڪوريءَ ڪنگريءَ بوءِ.
مکڙيءَ مکڙيءَ جي مک تان، بس چميون وتيون سي چار،
پرين، اسان جو آھي سڀ سان، پوپٽ وارو پيار.
ھو روھڙيءَ ۾ روح رھاڻيون، ھو راتيون ھوءَ ريت،
چڀي پئي اڄ تائين مون کي، ڇاتيءَ ۾ ڪا ڇيت.
ٺٽي نگر جي رات اسان کان وسري ناھي يار،
ڪيئن مڪليءَ جي ماٺ مٿان ٿي چنڊ ڦريو چوڌار!
گھاٽ گھاٽ ٿو توکي ساري، سکر نھ ايندين يار!
ڪڏھن پتڻ تي پريت ڪنداسي، ڪڏھن نديءَ جي پار.
لڳي نھ توکي لوءَ مسافر، لانڍيءَ ۾ ڪجھھ ليٽ،
تپي وڃي ٿو ٻاھر تن من، چڀي پيو اڄ چيٽ.
تو سان پريت لڳائي جڳ کان جدا ٿيو ائين من،
وڇڙي ويو ڄڻ واچوڙي ۾، ڇڻي پپل مان پن.
چوڏھينءَ جي چانڊوڪي آھي، پرين بھ آھي پاس،
توکي ڇا ٿيو آ منھنجا من، تون ڇو آنھھ اداس!
رت بدلي آ، رات ڀني آ، پريت ڪيو ڪجھھ پريت!
نانھھ رسڻ جي ريت روا اڄ، نانھھ رسڻ جي ريت.
سک جا سپنا ڪيئي، جن سان جڳ مڳ ڪري جھان،
روح نھ پنھنجو ريجھي ڪنھن ۾، ڳولي ڇا نادان!
نينھن وڏو نادان اديون ڙي، نينھن وڏو نادان،
چين نھ پائي روئي ڳائي، گھڙيءَ گھڙيءَ انسان.
پيار نھ ڄاڻي پار اديون ڙي، جتي لڳي ويو جيءُ،
نھ تھ ڇا ڄاڻي ڪنھن ڪيچيءَ مان، ھوءَ ڌوٻيءَ جي ڌيءُ.
ويا خوشيءَ سان جنھن تي کامي، پتنگ سڀ پنءُ سٽ،
اِجھا اجھامي، اِجھا اجھامي، اِھا ڏيئي جي وٽ.
اڏري اڏري ٿڪجي پوندين، ڪنھن سان تنھنجو پيار!
چنڊ نھ ڪنھن جو يار پکيئڙا، چنڊ نھ ڪنھن جو يار.
بھشت ڇاھي، دوزخ ڇاھي، ڇڏي اِھي ويچار،
مٺڙي مٺڙي ننڊ پرينءَ جي، پاسي ۾ ڪر يار.
آئي سانجھي موٽيا مانجھي، ماٺي ٿي منجھڌار،
وئي وڳر کان وڇڙي جا، تنھن آڙيءَ ڪئي پڪار.
آئي سانجھي موٽيا مانجھي، ماٺي ٿي منجھڌار،
آءٌ ڪنڌيءَ تي ويٺو سوچان، ڪائي سڌ نھ سار.
سڄڻ نھ آيو ساوڻ آيو، ڇائي گھٽا گھنگھور،
اڃا وتي ويڳاڻو ڦرندو، منھنجي من جو مور.
رات ڪنڌيءَ تان ڪوھيري ۾، ڪئي پئي ڪنھن لات،
منھنجي من کي مات ڪيو جنھن، منھنجي من کي مات.
صبح سويري نيسر ھيٺان نينگر ڇوڙيا وار،
اجلي اجلي تن تان مھٽيا گدلا گدلا پيار.
گھگھريءَ تي جو گھاگھر ڇلڪي، ڇوريءَ ماريو ڇال،
آڏيءَ اک سان ڏسي وتو ڪنھن، انگ انگ جو حال.
نينھن وسي ساريءَ نگريءَ تي، واھيري جي وير،
مڌ جي پياس ستائي من کي، ڇڪي اسان کي ھير.
پيار ھڻي ويو بڙڇي من ۾، ڏئي ويو پڇتاءُ،
صدين انھيءَ کي ڪونھ ڇٽايو، گھڙيءَ وڌو جو گھاءُ.
مرجھايل من ۾ ٿو ڳولين، ھاڻي ڪيئن ھڳاءُ،
موٽي آئين مٺڙا جڏھين، سڪ ڇڏي وئي ساءُ.
ڀِري ڀِري من مکڙيون ڳولي، لڳي ڀونر کي پياس،
ڦري ڦري ھن ڦلواڙيءَ ۾، وٺي سدائين واس.
پريت ڪئيسي، گيت چياسي، ٿيو اھو انجام،
ڳليءَ ڳلي ۾ ڳالھھ اسان جي، نگر نگر بدنام.
توکي من اِئن ڳولي، جئن ڪو بن ڳولي برسات،
تن ۾ تنھنجي تات سدائين، تن ۾ تنھنجي تات.
من کان کائي موٽ ڇپي وئين، چندرما جي اوٽ،
چندرما جي اوٽ ڇپي وئين، ڏيئي چريءَ کي چوٽ.
منھنجي من ۾ اچين تھ مٺڙا، سوچي پائج پير،
اجڙي وئي آھي ھيءَ نگري، ھن ۾ رھندو ڪير!
ڪيئي ڦلواڙيون ھونديون، جي ويو اڏاري واءُ،
رھندو آيو ڪنھن ڪنھن پن جو، پت جھڙ ۾ پڙلاءُ.
ڪونجو، ترسو ترسو، اڏران مان بھ اوھان جي سنگ،
پنھنجو پنھنجو ديس بڻايون، دنيا مان ٿي تنگ.
ڪٿي تھ ٻجھندي، ڪٿي تھ ٻجھندي، لڇي لڇي ھيءَ لاٽ،
ڪٿي تھ کٽندي، ڪٿي تھ کٽندي، وڃي وڃي ھيءَ واٽ.
مان ئي آھيان حسن ازل جو، مان ئي ھا بدصورتي،
مان پوڄاري، مان ئي مندر، مان ئي پنھنجي مورتي.
چوريءَ چوريءَ پھچي من ۾، لڪي ليئا پائين،
آءُ ھلي، ھي گھر تنھنجو آھھ، منھنجا مٺڙا سائين!
ويجھو آھين، وس ۾ ناھين، پري نھ آھين پاڻان،
رنگ رنگ ۾، روپ روپ ۾، توکي آءٌ سڃاڻان.
ڪھي ڪتين تان آئين سائين، پھتين منھنجي ديس،
ڏس تھ سھين ڪھڙو سونھين ٿو، توکي منھنجو ويس
بن بن ڀٽڪي، تن من تڙڦي، ھٺ ھاڙي انسان،
دؤر دؤر ۾ پھتو آخر، تنھنجي در نادان.
تون ئي منھنجي ننڊ آن، تون ئي منھنجي جاڳ،
مان آھيان تنھنجي ڄڀي، تون آن منھنجي آڳ.
تون ئي منھنجو راز آن، تون ئي منھنجو ساز،
آھي تنھنجيءَ تار جو، منھنجو من آواز.
ساري جڳ تي تون وسين، جيئن ساوڻ جو مينھن،
منھنجي من جي بُوند جو، آھي تو سان نينھن.
نيڻن کي ڏي ننڊڙي، پڌري ٿيءُ پرڀات،
ڪيسين ڪوڪي ڪوئليون، ڪاٽين ڪاري رات.
تارن جا تڙڪا پيا، جن سان جرڪيا جر،
ماڻڪ موتي ٿي وئي، ڄڻ منڇر جي ڇـر.
جڳ جي پوئين پھر ۾، مان جڳنوءَ جي جاڳ،
جرڪيا منھنجي راڳ ۾، ماڻھوئـڙن جا ماڳ.
]
(وڌيڪ پڙهو) |
