|
سهڻي
1
ڪپر اڳيان ڪُنَ، آر ته اڃا اڳتي،
آڌيءَ رات اگهور ۾، ڪيڏي ساڱر سن!
تارا تنن تن، لهرين لاءِ لباس جا.
_
آڌيءَ اونگهن ٿا، ٻگهه اڇيرا ٻيٽ تي،
چنڊ چري آڪاس ۾، اُڻي ٿو سپنا،
موهي ويا منڌ کي، ڪنن جا ڪڙڪا
ساهڙ سڏ ٻريا، سهڻي گهڙي سير ۾.
_
واري شال وڃان، پنهنجي محب مهار تان!
گهوريا جيئڻ ڏينهڙا، سرتيون! ساجن تان،
مور نه مان موٽان، ڏسي دم درياهه جا.
_
جن کي ساهڙ ساهه ۾، سي ڪئن ننڊون ڪن؟
گهڙا کڻي گهير تي، آڌيءَ رات اَچن،
جهڙڦڙ ڪانه ڏسن، ترنديون وڃن تار ۾.
_
آءٌ نه تران ايئن، جئن ڪا ٻانڊي ٻار ۾،
تکي وڃان تير جان، سگهه سموريءَ سينءَ،
ساري پار پرينءَ،ترندي وڃان تار ۾.
_
پاڻيءَ ۾ پاٺا ٿيا، مينديءَ رتا پير،
ڪنڌيءَ پهتي ڪير، جو هئن گل ڇڻي پيا!
_
مان چڪوو مان چنڊ، مان ئي پنهنجو پريتڻو،
ميهر! تنهنجو منڊ، مون کي مون ڏي ٿو ڇڪي.
_
نينهن اڙانگو نانگ کان، ڪهڙو ويڄ ڪُکيءَ!
مون کي اڄ سمجهائبو، سارو ڏينهن سکيءَ،
تنهنجي چس چکيءَ، تو بن رات نه آئڙي.
_
متان مهڻو ڏين، ڏينهن گذاريئه ڏم سان!
اٿندي وهندي مون هئي، تنهنجي تات پرين،
شال اهو سمجهين، سهڻي سدا سير ۾!
_
ساهڙ! سارو ڏينهن مون تنهنجا ساڀارا،
سرتا! منهنجي ساهه کي، ڏم ڪري ڏارا،
پيار بنان پيارا، وهه کان وتري جندڙي.
_
ڪهڙي ڪر اجار، توسان جڳ جرڪي پيو!
سينڌا! تنهنجي سنگ ۾، پاپ نه منهنجا پيار،
مر ڏي لوڪ ميار، آءٌ سدائين سير ۾.
_
گهوٽ نه آهي گهوٽ، جي لونءَ نه ڏي لائون،
مون سان توکي ٻنڌڻين، ميهر ٻڌائون،
ڏم ڏسي آئون، اندر ڀانيان اوپرو.
_
ٻانهون ساهڙ ٻک ۾، ڪنڌيءَ تي ڪامهه!
ڪيئن نه پڪي پهه، گهڙي روز گهڙو کڻي!
_
ٻانهون ساهڙ ٻک ۾، مٿان ساوڻ چنڊ!
ڏم ته ڏاري هينئڙو، گهر تڙ جيئڻ جنڊ،
ميهر! توسان منڊ، مور نه آهي اوپرو.
_
مٿو ميهر هنج ۾، مٿان ساوڻ مينهن،
ور هي توسان نينهن، گهوريو منهنجو ڄندڙو!
_
مٿو ميهر هنج ۾، مٿان پوي ماڪ!
ڇا ڇا ٿڌيءَ ٿاڪ، پرين تنهنجي پار تي!
_
ڇاتيءَ تي ميهار جي، سهڻيءَ ڇڙيل وار،
جهر جهر هوا جهنگ جي، اوندهه انڌوڪار،
پسائي ٿي پيار، ڀر تي دکي باهڙي.
_
ڪنڌيءَ مٿان باهه ۾، ٽڙڪن ٿيون ٽاريون،
ميهر ڏٺيون منڌ جي، اکين ۾ آريون،
ونيون ويچاريون، اڄ نه پنهنجي وس ۾.
_
ميهر اکيون آگ ۾، منڌ سڪائي وار،
شل هيءَ سڀ ڄمار، پوري ٿئي ان پور ۾!
_
متان ٽمڪو ٽيڙئو، گهگهه رهي گهنگهور،
جئن سڀ لڄ لٽي وڃي، چاهت روپي چور،
پرينءَ سان هر پور، سرچي اڄ ته سرير جو.
_
هيءَ ريساري رات، جهر جهر هوا جهنگ جي،
چڙا، چنگ، ٻري هيئون بيهي نه برسات!
پرين! شل پرڀات، رسي وڃي رين سان!
_
اڃا، اڃا اوت، پنهنجا نيڻ نهار ۾!
جيسين جيئڻ جوت، سهڻي! سونجهه مهار کي.
_
تو ڦيريندي هٿڙا، لُنءَ لُنءَ ڪڍي لاٽ،
جهوري وڌو جيءَ کي، منهنجي آڱن آٽ،
مٿان وسي ماٽ، ڀور ڏنو مون ڀاڪرين.
_
جئن ڪا ڪوري ڪنگري، امهائي ڪوئي،
منهنجو من تو ئي ميهر ائن مهڪائيو.
_
ميهر! تنهنجا هٿ، ڇڪن ساهه سرير مان،
مون ۾ ڇيد ڇهاوَ سان، آڌيءَ رات اڪٿ،
ورهه انوکي وٿ، جهٻڻ سان جرڪي پوي.
_
ميهر! تنهنجا وار، ويڙهي ويا مون هينئون،
ويهي تارن ڇانوَ ۾، ساجن سڀ ڄمار،
توسان ڪيان پيار، ٿڪجي ٿڪجان ڪينڪي.
_
ميهر! تنهنجي ٻانهن، ڏڍ انوکو ڏيهه ۾،
دک نه تاتي دانهن، تو ۾ سپنا سک جا.
_
ميهر! اڄ ته مران، جهري تنهنجي جهول ۾،
سڀاڻي سرتاج! مان، متان ڪانه وران،
نڪران ئي نه گهران، ايڏو ڏم ڏکيو پوي!
_
ڪاري ڪارونڀار مان، آڌيءَ جو ڪاهي،
آيس تنهنجيءَ ڪڇ ۾، لاڳاپا لاهي،
امرتا آهي، ساجن تنهنجي سنگ ۾.
_
پنهنجا هٿ ته جهل، منهنجو جيءُ جهري پيو!
اڀري ٿي هر انگ مان، وڄ جيان ڪا ول،
ڀور ٿئي اڄ ڀل، آءٌ اساهي سانورا!
_
ڪلهه ٿي چَڪيءَ چاڙهيا، ڪنڀر ڪپا جيئن،
ساجن! اڄ سرير ۾، لونءَ لسايئه تيئن،
هانءُ نه منهنجو هيئن، پر وس، ٿيو آڳ پيار ۾!
_
ليلا کي هر لونءَ ۾، توسان لکايوم،
هن سهڻي سنسار کي، چميءَ سان چايوم،
توسان ورهايوم، جڏهن ساهه سرير کي.
_
هيءَ جا پنن سيج، مهڪي پئي ماڪ ۾،
هانوَ نه اهڙي هيج، ٻي ڪائي سنسار ۾.
_
ڇا هي ساهه سرير کان ، آهي ڪجهه الڳ؟
پرين! تنهنجي پڳ، ٻيئي پنا پنڌ ۾.
_
ڪئن ڪو ريٽي چنڊ کي، چونڊي چانڊوڪي!
آهي اهڙو ئي ناتو ساهه سرير جو.
_
ناتو ساهه سرير جو، جنهن ناهي ڄاتو،
پورو ڪنهن جي پيار کي، تنهن نه ڪڏهن پاتو،
پل پل پاراتو، ٻيائيءَ جي ٻوجهه ۾.
_
سڄڻ اوري آءُ، سُري منهنجي ساهه ۾!
رهندو سائر ڪنڌيين، سدا تنهنجو ساءُ،
ماڻهو ڇا آهي؟ واءُ! سڀڪجهه آهه سڳنڌ ۾.
_
ڇا، مان توکان ڏور، رهي سگهنديس ڏم سان؟
ڇا، مان ڪوئي ٿانءُ هان، مٽيءَ جئن مجبور؟
پرين! تنهنجي پور، سدا رهنديس سير ۾.
_
مان جاڳان ٿي سپرين! تون ڀل سمهي پؤ،
مون کي مور نه چو، توسان ننڊ نه اڄهي.
_
اڳتي ننڊ گهڻي ميان، توسان ڪهڙِ ننڊ!
گڙن پيا گهنڊ، چڙن چپ نه ٿي اچي!
_
هيرؤن هندورو ٿيون، ڏکڻ واءُ لڳو،
رکي رکي رات ۾، چڙو چنگ وڳو،
اٿي منڌ ڀڳو، آرس اوٻاسيون ڏئي.
_
پکي اَسُرَ ٻولڻا، اٿيا اي مهيار!
ڇا ڄرڪي باک جي، جهونجهڪڙي جا ڄار،
ڏينهن گذاريان ڏم سان، ڪئن مان توکان ڌار؟
اُٿ! اٿ! منهنجا پيار، وڇوڙو ويجهو ٿيو!
_
متان لوڪ پرو پوي، دلڙي ٿي دهڪي!
منهن انڌيري موٽجي، چڙي نه چهڪي،
منڌ پئي مهڪي، اسر وير اٿي ڪري.
_
جهونجهڪڙي جي جهانءِ ۾، وڃڻ جي ويلا،
ٻُرن ٿا ٻيلا، جهري پيو جيئڙو.
_
تون به ته تري آءُ، ڪڏهن منهنجي پار ڏي!
سدا مون کي سير جو، ڏنئه ڇو سوداءُ!
ميهر! محب! مِلاءِ، توکي ڇڪي ڇو نه ٿو؟
_
ساهڙَ ساهڙ! تون؟ چؤ تون پيارا ڪير آن؟
اُٿي آڌيءَ رات جو، ڏئي ساهه سَٽون،
پاتو ڇا هي مون؟ تون ته اڃا آن اجنبي؟
_
پري آن ٻي پار، توڙي منهنجيءَ هنج ۾،
اڃا مون کي اجنبي، لڳين ٿو ميهار!
ڌير نه توکان ڌار، چين نه تنهنجي اوڏڙو!
_
ڇا مون پنهنجي پاڻ کي، تو ۾ سڃاتو؟
منهنجو توسان سانورا! ننهن ننهن جو ناتو،
مون توکي پاتو، يا مون پاتو پاڻ کي؟
_
ملي تو ميهار، سهڻي سهڻي ٿي وئي،
اچي آڌيءَ رات جو، ڌير نه توکان ڌار،
هري منهنجو هانوَ ۾، سدا پيءَ پڪار،
لهرين لُڙ هزار، مون ۾ تون ئي تون پرين!
_
اٿ! اٿ! ننڊ نه ڪر، متان رات رمي وڃي!
هي جي جوڀن راتڙيون، تن جون جهوليون ڀر!
پائي ڌيرُ، نه ڌر، مٿو ميهر هجن ۾!
_
متان ويل وهامئين، اتي امر ٿيءُ!
اڄ ساري سنسار سان، جڙيو منهنجو جيءُ،
ڌرتيءَ ۽ آڪاس سان، هونءَ نه ناتو هيءُ،
مون سان پوري پيءُ، هيءَ جا رس رهاڻ جي!
_
ڪوبه سڃي سنسار ۾، مون جئن اڄ نه امير،
متان ويل وهامئين! نديءَ ٿيءُ نه نير،
جهل مون ساهه سرير، ڪنڌيءَ جئن قابو ڪري!
_
امرت ويلو، ماڪ ۾ ڀنا پپل پن،
هي سارو سنسار آ، ڄڻ ڪي آدي ڪن،
سانت اندر ساجن، ڪيڏا گهنڊ گڙن پيا!
_
وري وڃڻو دور آ، مون کي ورونهان،
دکي دُکي رات جو، اجهاڻان، دونهان،
ڪڍيون ۽ ڪونهان، پرهه کي پرجهڻ لڳا.
_
سوچي سگهجي ڪانه ٿي، سهڻي سوا سير،
سهڻيءَ کي سهڻي ڪيو، ندي! تنهنجي نير،
ڌرتيءَ سار اڌير، مٽ نه تکيءَ تار جا.
_
2
گرج، گرج مهراڻ، ڇوليون وڌ ڇتيون ٿيو!
ڀلي منڊ وڌاءِ تون، مدائيءَ جا ماڻ!
جيسين مون ۾ پراڻ، ترندي وينديس تار ۾.
_
چئي سگهان ڪينڪي، چوڻ جي چاهيان،
وني محب ميهار جي، ازل کان آهيان،
ڪنن ۾ ڪاهيان، لڪي ساري لوڪ کان.
_
ڀلي ڏمري ڏم، آءٌ انهيءَ جي آهيان،
جيڪو سدا ساهه ۾، جنهن لئه چڻڪي چم،
لاهي لوڪ ڀرم، ملان شل ميهار سان!
_
انڌي آڪهه جنهن ڪيو، منهنجو آؤٺو سڱ،
ازل کان مون اڳ، ميهر! توسان اڙيو.
_
ديواني درياهه کي، ڪيڏي گڦ چپن!
پيرين ان جي پيڪڙا، وجهي ڪُن ڦرن،
ڇيڙ انهيءَ سان ڇوليون، ڪري ڪارون ڪن،
پو به نه ٿيون ڇرڪن، جن کي ساهڙ ساهه ۾.
_
ڪارا ڪارونڀار! هٽين ته هيڪر ڏسان،
اڀري جيڪر سير مان، پريان پرينءَ پار،
الا! مون ميهار، ٻوڙيو ڪاريءَ ٻاٽ ۾.
_
ستارو! چئجوس، ’سهڻي ٻڏي سير ۾،
’اسان اکيون ٻوٽيون، ٻڏندي ڪونه ڏٺوس،
’اوندهه اڙايوس، تو لئه ڪاري ڪن ۾.‘
_
تون به لڪي وئين چنڊ، آڌيءَ جو آڪاس ۾!
مون سان ساري منڊ، وڌو وير اٿاهه ۾.
_
ڄرڪا! سچ چئي، ڀل پٽيو مون ماس کي،
جر ۾ اهڙي جندڙي، اڳ به ڏٺو ٻي؟
ڇا ڪنهن گهير گهڙي، هيئن سڳنڌيو سير کي؟
_
سچ چئو اي لوهڻيون، چڪين ماس کڻي،
ٻيءَ ڪنهن جي ٻوٽي اوهان، اڳ به هيئن وڻي؟
آڌيءَ رات آڻي، ترندي وئي ڪا تار ۾.
_
سهسين سيسارو! آءٌ نه وري اچڻي،
ڪيو، جيسين آهيان، مئيءَ تي مارو!
ساهڙ سانڀارو، ڇڪي ڇنو ساهه مان!
_
مور نه مڙو مانگرو، وڏا وات پٽيو،
منهنجو جيءُ جهٽيو، آءٌ نه وري اچڻي!
_
صدين کان پو مون جيان، سانگو پلي ساهه،
گهڙو کڻي گهير تي، ايندي ڪا درياهه،
ٻڏي ٻوڙ اٿاهه! آءٌ نه وري اچڻي.
_
لڪڻ لڳيون لوهڻيون، جڏهن چنڊ کڙيو،
دانهن ڪري درياهه جئن، مٿان مڇ چڙيو،
سهڻيءَ ساهه مڙيو، ميهر سان مهراڻ ۾.
_
وائي
اڳ نه مران ميهار، يار!
توکي ڪنڌيءَ ويکيان.
ڏاڍا ڌڙ درياهه جا، ڪڪر ڪارونڀار، يار!
ساري سير سڳنڌ ۾، لهرين لوڙهيم وار، يار!
ڪونهي انت اٿاهه جو، پاڻي تارئون تار، يار!
ڏهڪائي وئي ڏيل کي، ڀيلي جي ڀلڪار، يار!
ٿڻن چنبڙيون ٿيلهيون، مڙيا مڇ هزار، يار!
اچي ٿي اوڙآهه ۾، چنگ چڙي جي لار، يار!
ڪوبه نه آهي، جو ٻُڌي ٻُڏيءَ جي ٻاڪار، يار!
v
آڌيءَ اُٿي مون ٻُڌا ساهڙ تنهنجا سڏ
لڪي ساري لوڪ کان.
مَئي متي مهراڻ ۾، مڏ به ڪهڙا مڏ!
جنهن جوآر نه پار ڪو، مون لئه پاڻيءَ اڏ!
تون ئي ترين تار ۾، هئي رڳا هڏ!
v
سدا منهنجي ساهه ۾، ساهڙ تنهنجي تات،
مون کي ننڊ نه اڄهي.
گهڙو چايم چيلهه تي، اٿي آڌيءَ رات،
اڀري آئي اڀ ۾، بانورجي برسات،
دم ڏسي درياهه جا، مور نه کاڌم مات،
ساهڙ! توکي ساريان، توڙي واڳن مات.
v
3
سهڻيءَ سوچيو سير ۾، ’آءٌ ڇڏي گهر ٻار،
’اڌيءَ اٿي ڳوليان، ڇا لئه ٿي ميهارُ؟
’هاءِ پراهون پار، جنهن ۾ چنگ ٻُرن پيا!‘
_
سهڻيءَ سوچيو سير ۾، ڏسي انڌوڪار،
’سهڻيون ڪيئي، مون بنا مرندو نه ميهار،
’ڪاهي ٿو ڪنهن ڪُنَ ۾ مون کي ڪارونڀار،
’هاءِ، پراهون پارُ، جنهن ۾ چنگ ٻُرن پيا!‘
_
’اڳتي ڪيئن وڃان‘، سهڻيءَ سوچيو سير ۾،
’ڪيڏو ڏور پرار کان آهيان آءٌ اڃان!
’گهڙو پنهنجو گهير تي، موٽي ڇو نه ڀڃان؟
’هئه هئه ڪيئن مڃان، سڏ ٻرن ٿا ساهه ۾!‘
_
ڪاري ڪارونڀار تي، چيهه ڪيو چمڪار،
سهڻيءَ سوچيو سير ۾، ’مان ئي هان ميهار،
’مان ئي پهچان پاڻ کي، مان ئي پنهنجو پار،
’مون سان پاڻ پرار، تري پيو تار ۾‘.
_
ڪارا ڪڪر اڀ ۾، چنگ چڙي جي لار،
ٻڏيءَ جا ٻيڻا ٿيا، منڌ ملي ميهار،
لهرين لڙهندا وار، ڪانڌ ڪرايون چيلهه ۾.
_
سدا ڪائي سير ۾، سسي کي سيسار،
سدا چمڪيا چيهه ۾، لهرين لڙهندا وار،
سدائين اورار، تريا تار پرار ڏي.
_
سدا سڏڙا سير جا، وجهي قرب ڪڙا،
آڻيندا اورار تي، مٿان گهير گهڙا،
سدا چنگ چڙا، ٻرندا ڏور پرار تي.
_
ميا متا مهراڻ! شال سدا وهندو رهين!
هيل به تنهنجي سير تي اڳي جئن اهڃاڻ،
ڄرڪن پيئي ڄاڻ، لڙهيا وار لڙاٽ ۾.
_
هي جو سڏ پرار جو، شال نه ٿي پورو،
سدا اڌورو، سڏڪو رهي سير ۾.
ليلا
1
جو چاهين سو چونڊ تون، مڻيو توڙي ماڳ!
ڀوري تنهنجو ڀاڳ، آهي تنهنجي وس ۾.
_
هرک ٻنهي تي هارئين، اهڙو نرڳ نه ڪو!
ور سو ماڻهو، جو هجي اُڻ تُڻ کان آجو!
هان، هي آهه مڻيو، هان، هوءَ سيج سهاڳ جي!
_
امر کي آڏو ڦري، سگهي ٿو انسان،
آهي ماڻهوءَ وس ۾، ازل کان امڪان،
ليلا! سو نادان، جيڪو لکيو لوڙئي.
_
2
آئي اڳيان آرسيءَ، ليلا پائي هار،
ڇرڪي ڏسي ڪانچ مان، ڪاريهر جو وار:
هئه هئه هن جو پيار، ڀورا ڀورا درسني!
_
ڌرتي تنهنجي درسني، ڏس تون پنهنجو پاڻ!
مدائيءَ جو ماڻ، جو تو چاهيو چت ۾!
_
ليلا! توسان ڪونه هو، مڻئي کي ڪو موهه،
هي تنهنجو ئي ڏوهه، جو تون هرکينءَ هار تي.
_
تون ته مڻئي کان موهڻي، هَئي! ڪئن هرکينءَ؟
ڪوڙو چمڪو ڪچ جو، کوٽي اُنَ جي کينءَ،
پرکي ڪالهه پرينءَ، ڏنئه ڏنڀ ڏهاڳ جو.
_
ليلا! ڪابه ڪريت، پاڻ نه ٿي ميسارجي،
هاڻي جهوري جندڙي، چنيسر کي جيت،
پَلَ جي جوٺي پريت، ڪيڏو جنجل جيءَ جو!
_
ليلا! ڪنهن به ڪُريت سان سُکُ نه آ پاتو،
ڀوري! تنهنجي ڀل سان، ڇڳو جو ناتو،
پل پل پاراتو، آهي ڄڻ ته ڄمار جو.
_
ليلا! ڪؤنرو ڪچ، پرک پرين جي پريت جي،
ڪوڙ منجهاران سچ، پاتو ڪنهن نه ڪريت سان.
_
ليلا! ڪنهن به ڪريت سان، ريت نه ٿي چوکي،
اڳي کان اوکي، جاڙ پرائي جندڙيءَ.
_
هَئي! سڀ حيلا، پرکج ريت ڪريت تي،
چنيسر سان چاڳ جا، ڪوڙا وسيلا،
لوڙائن ليلا، ڏئي ڏنڀ ڏهاڳ جو.
_
سدا توکي سچ، ڳولي پيو، ڳجهه ۾،
ڳولائوءَ ڏي ڳهلڙي، تون به ته اوري اچ!
ها، هو ڪائو ڪچ، دور ڪري ٿو داسڙو.
_
3
ڇا هيءَ ساڳي منڌ آ؟ يا آهي ٻي ڪا؟
لنگهي هئي ليڪا، ڇا هيءَ ڪؤنروءَ ڪچ تي؟
_
هيءَ جا جَرڪي سونَ جان، پيڙا منجهه پئي،
ساڳي ليلا ناهه ڙي! ڪٿي هوءَ هئي!
هرکي ڪالهه وئي، جيڪا ڪؤنروءَ ڪچ تي.
_
چائت لاهي چت مان، ماڻهو پائي پر،
آجو ٿي ائن ٿو هلي، ڪونج کڻي جئن ڪر،
مڻئي موهه نير، جاڙ نسوري جيءَ سان.
_
مڻئي تي جو موهجي، دک پرايو تو،
تنهنجي لاءِ چڱو هيو، مان ائن ڀانيان ٿو،
هونءَ چنيسر جو، ساٿ سڃاڻين ڪيئن ها؟
_
ڪؤنروءَ بنا ڪانه، ليلا ليلا ٿي سگهي،
ڏکيءَ پاتا ڏان، پاند جهلي پڇتاو جو.
_
مومل
1
اَلا اچڻ وير، سڄڻ صديون لاٿئين!
آءٌ ڪنائي پير، تو لئه تڪيان ڪيترو؟
_
ڏس هيءَ ڪتيءَ راتڙي، ڀنڀرڪي ڀيڙي،
الا ساهيڙي، سڄڻ اڄ نه آئيو!
_
ادي، اڄ به نه آئيو، سڄڻ ڀني رات،
جيڪر هن جي تات، تن مان آءٌ تڙي ڪڍان!
_
ڇا مان وسايان، روئي نيڻن ڏيئڙا؟
ڪنهن جي ڪرهي لاءِ مان ڪيسين ڪنايان؟
هاڻي مان ڀانيان، ڪوبه نه ايندو ڪاڪ تي.
_
ڪيڏي لنبي رات آ، ڪيڏو انڌوڪار!
ٽيڙوءَ ٽمڪو ناهه ڪو، اوندهه آهه اپار،
سامي سج اڀار، ڪوبه نه ايندو ڪاڪ تي.
_
ڪارا ڪڪر ڪاڪ تي، ٻاهر چارا چڪ،
ڪيڏو ڪارونڀار آ، ڪيڏي تارن لڪ!
سهمي ويندي سڪ، ڪوبه نه ايندو ڪاڪ تي.
_
هو جو مُنڊيِ ٽڪ، تارو ڪاري مَنڊَ ۾،
تنهن به ڪئي آ اوچتو، لڳهه هيٺان لڪ،
سهمي ويندي سڪ، ڪوبه نه ايندو ڪاڪ تي.
_
راڻا مون کي چين، موٽائي ڏي مينڌرا!
رئي تو لئه رين، ڪيسين ڪاٽيان ڪاڪ ۾!
_
ڏيئا تيل ڦليل جا، ڦوڪي وسايان،
توکي واري مينڌرا! اڻ تڻ اجهايان،
وري نه لايان، ميٽي لنو لِلاٽ مان.
_
راڻا! او راڻا! سڏ وراڻين ڇو نه ٿو؟
ڪٿي آهين مينڌرا، ڀينگ ٿيا ڀاڻا؟
ڪنول ڪومائا، ڀونر ڀونءِ ڇڏي ويا!
_
ڪٿي آهين مينڌرا؟ مون کي سڏ ته ڏي!
وئين هيئن ڇڏي، ڪهڙي ڪارڻ ڪاڪ ۾؟
_
توسان منهنجو مينڌرا، ڇو هئن انگ اڙيو؟
هينئون ڏيئي وٽ جئن، ساري رات سڙيو،
ڪنهن هئن جيءُ جڙيو، منهنجو توسان ڪاپڙي؟
_
ناتر! مون کي جهل، منهنجي وس نه هينئڙو!
متان ٿي پاڳل، ڪيان رک رتول کي!
_
ڏس هو مون تي ٿو کِلي، لوٺيو لُڊاڻو،
سومل! سچ پچ ڪاڪ تي، ايندو نه راڻو؟
هي جي ڪُماڻو، ڪنول ٽڙندو ڪينڪي؟
_
الا، رت ڏئي، مون جوڙيو جنسار کي،
پوءِ جو ڏٺم ڪاڪ کي، ساري پيڙ وئي،
مٿان ماڪ پئي، رتو رنگ رتول جو.
_
مومل! ٻيهر ٻار، سارا ڏيئا ڪاڪ جا،
کيهه کٽن تان ڪامڻي، لاهي هنڌ اجار،
هئي! هانءُ نه هار، نيٺ ته ايندو مينڌرو.
_
تو ۾ ڪمي ڪامڻي، هن جو ڪهڙو ڏوهه؟
مورک! پنهنجو موهه، جاچي ڏس تون جيءَ ۾.
_
اچڻو آهي اچتو، راڻو ڦٽيءَ باک،
ساجهر تنهنجي ساک، لڊاڻي ۾ ليکبي.
_
پيڙا جي هر پور ۾، رچي ٿو راڻو،
سرجي سڀاڻو، سدا ڪاريءَ رات ۾،
_
پيڙا جي هر پور ۾، هيءَ جا ڪاڪ ٺهي،
ويندي ڪانه ڊهي، نيٺ ته ايندو مينڌرو!
_
مومل جيسين ناهه ڪو، تو ۾ رساڻو،
سڀاڻي راڻو، ڪَهي ايندو ڪاڪ تي.
_
راڻو ڪاڪ سواءِ، رهي رهندو ڪيترو؟
مومل! هو تو لاءِ، اجهو پيو پنڌ.
_
ڪرها چندن هيرئان، لاڻو ڪونه چرن،
موٽي ماڳ ورن، وهسي ساڳي واس تي.
_
ايندا ايندا ڪاپڙي، رتو روءُ نه تون!
ويهي واس چڳون ٻيهر تيل ڦليل سان.
_
ايندا ايندا ڪاپڙي، لهند اڏوريءَ ڏک،
راڻو سدا سُک، ڏکن ٿورا ڏينهڙا.
_
مين بنا ماڪ، ڪهڙي چندن چوٽئين!
ناتر! ٻوٽ نه تاڪ، نيٺ ته ايندا ڪاڪ تي.
_
|
