|
ڪنڌ ڪهاڙيءَ هيرئان
ڪنڌ نوائي ڪانئرو، ورتو اڀري واٽ!
ڏمري، جوڳيءَ جاٽ ڏٺو آڏيءَ اک سان.
_
هي جي ڪن ٿا ٻوڪ، ڏري ساري ڏيهه لئه،
تن جا اندر ڪينئرا، بزدل بابو لوڪ،
ها، هو سڳر ٿوڪ، ڪنڌ ڪهاڙيءَ هيرئان.
_
ها، هو مڙس مٿير، ڪنڌ ڪهاڙيءَ هيرئان،
ٻانهون، پگهر واسيون، کيڙيءَ کرچيل پير،
ڪانه وڃائن وير، مري ملهن ماڳ ۾.
_
هي جو ڪوسو ڪڇ ۾، هي جو ونيءَ ور،
جنهن کي پيارو ديس کان، آهي پنهنجو گهر،
ان جو ڪهڙو آسرو، ان ڪانئر کان ڏر!
تون جو ڪاهين هر، ڪنڌ ڪهاڙيءَ هيرئان!
_
جيڏا! تن جي جاڳ ۾، منهنجا سارا ماڳ،
سنڌ اڀاڳيءَ ڀاڳ، ڪنڌ ڪهاڙيءَ هيرئان.
_
تون ڏاٽو تون هر، ڪنڌ ڪهاڙيءَ هيرئان!
آهين منهنجي ڏيهه ۾، تون ڀيڻي تون ڀر،
ڪندو سنڌ امر، جهوٻو تنهنجي جيءَ جو.
_
توکي پنا پيٽ ۾، تون ڇا وڙهندي ڀڄ!
وڃي اتي وڄ، جت نه جوکو جيءَ جو!
_
مڙس ته ڪلهي ڪوڏيو، ٻيو جئن رنڀي رڍ،
ڇا ڇا ڍائي ڍِڍَ، ٻول ٻڌايئه ٻولڙيا!
_
آيو سوريءَ سڏ، لڪي وئين لوڪ ۾،
ڏاها! تون ڀي ڏڏ، جي تو سانگو ساهه جو.
_
آءُ ڪڙهائيءَ ڪڙهه، آءُ ته پرکيون پاڻ کي!
هونءَ ته پيو پڙهه، پڙهڻ مان ڇا ٿو وري!
_
جي تو سگهه سرير ۾، آءُ چڪڻ مان چڙهه!
هونءَ ته پيو پڙهه، پڙهڻ ٻوڙيا ڪيترا.
_
چنڊ جيان چمڪن، ڏاٽا منهنجي ڏيهه جا،
جهنگن ۾ جهونجهار ٿا، جهيڙيندي جهمڪن،
تارا ٿا ٽمڪن، مولهين مٿان ماڳ ۾.
_ _
آزاديءَ جي راهه ۾
آزاديءَ جي راهه ۾، ڪجهه به نه اجايو،
لالڻ! ٿي ٿو دير سان، لايو سجايو،
سو به ته ڪم آيو، ڪنڌ ڪريو جو پنڌ ۾.
_
ڪنڌ ڪريو جو پنڌ ۾ وڌي ٿيو وڻ،
آزاديءَ جي راهه ۾، ڇانوَ ڪري ٿو ڄڻ،
وک وتري کڻ، ور جو مئو ماڳ ۾!
_
هو جي مئا ماڳ ۾، ڄڻ ڪي اوچا بڙ،
وڍين ڪيڏا وڙ، پانڌي ڪيا پنڌ ۾!
_
جهرمر جهرمر ڏيئڙا، آهي سارو پنڌ،
ڪنهن جو ڪنهن جو ڪنڌ، جرڪي ٿو ان جوت ۾!
_
ڪنڌ ڪريو جو پنڌ ۾، ڄڻ ڪا ڏياٽي!
اڳ جيئن اونداهي نه آ، گوندر جي گهاٽي،
وک نه وهاٽي، پويان ڪنهن جي ماڳ ۾.
_
آهکي آهي راهه، آزاديءَ جي ڀائڙا!
جي تو سانگو ساهه، پير نه وجهه تون پنڌ ۾!
_
آهي موٽ ميار، آزاديءَ جي راهه ۾،
اُسهين ته آجو ٿئين، پسين پرينءَ پار،
مرين ته به امر ٿئين، وڌين ويروتار،
جئن ڪا سنڌوءَ ڌار، سدا رهي سير ۾.
_
ڏس نه ڌڱن ڌڙ، وک اڃا ڪر وتري!
مري پنهنجي پاڻ سان، ويرن ڪيا وڙ،
انهن نه اوگهڙ، جن تي اوڇڻ اڀ جو.
_
آزاديءَ کان اوپرا، تون نه اسان جو ڀاءُ!
تون ڪو پٿر پنڌ ۾، اسان اتر واءُ،
اسان تڏي آءُ، سانگو لاهي ساهه جو.
_
هيءُ نه ڀونر ڀون، ڪومل ڪنول هينئڙا!
ڇنن ڇاتي اڀ جي، هت ڇتيون ڇوليون،
سو ڇا ڄاڻن تون، مان جنهن ڇوهي ڇوهه ۾!
_
جي تون ويهي واٽ تي، پسين ڪوئي گل،
۽ ڏين سونهن سڳنڌ جو، مهل وڃائي مل،
اسان ساٿ نه ڄل، پنڌ پري آ پانڌيا!
_
وري اچڻي ناهه سا، جيڪا وئي وير،
ڏس هو واريءَ ڍير، پنڌ پري آ پانڌيا!
_
پنڌ پري آ پانڌيا، تارن ڏي به نه تڪ!
متان لُڏي لڪ، تنهنجي وک ڍري ٿئي!
_
لگن پنهنجي لونءَ جي، آهي پرينءَ پار،
جتي سونهن سڳنڌ ۾، تري ٿو سنسار،
وچ نه وجهه ويچار، متان وک ڍري ٿئي!
_ _
جي تو سَڌَ سڳنڌ جي
جي تو سَڌَ سڳنڌ جي، ٽاريءَ ٽاريءَ ٽِڙُ!
ها، تون هيئن نه کِڙُ، هيکل پنهنجي هانوَ ۾!
_
جي تو سڌ سڳنڌ جي، هان هي موکيءَ مَٽَ!
پهريون سر جي سَٽَ، پوءِ سري جون سرڪيون.
_
جي تو سڌ سڳنڌ جي، آءُ، وٽيءَ ڏي وڌ!
ملهه مهانگو مڌ، چُڪيءَ چُڪتو جيئڙو.
_
جي تو سڌ سڳنڌ جي، ڦول اسان جو ڦٽ!
مور نه تنهن جو مٽ، ڪوئي گل گلاب جو.
_
جي تو سڌ سڳنڌ جي، ٽار نه سر جي سٽ!
ڳورا ڀانءِ نه ڳٽ، آڻ جيڪي آجپو!
_
ڳورا ڀانءِ نه ڳٽ، هي ڄڻ ٽانگر ٽاريون،
سر جي ڏيئي سٽ، آجو ٿي انياءَ کان!
_ _
منڇر تي ماريءَ، اڄ به ماريون هنجرون،
ڳچيون رت چڪندڙيون، وات مٿان واريءَ،
ککيءَ جي کاريءَ، ڇا ڇا کنڀ کڻي ويو!
_
جر تي لٿين جيئن، شال مرين ها هنجڙا!
ڪانيرن سان ڪيئن، گهاريئه ايڏا ڏينهڙا؟
_
ڪونجو! مون ڄاتي پئي، ساري ماريءَ مام،
اوچي ڳاٽ اڏام، پوءِ به مون کي آئڙي.
_
ڪونجو! ڪرڪو پار ڏي، نيئي نياپو:
’منهنجو جياپو، سار اوهان جي سپرين!‘
_
هلڻ هاريون ڪونجڙيون، اجهو ڄاڻ ويون،
ڪري روهه ريون، آڌيءَ جو الاپ سان!
_
هلڻ هاريون ڪونجڙيون، گهڻو نه گهارين،
سدائين سارين، تن کي راتيون روهه جون.
_
هلڻ هاريون ڪونجڙيون، وهاڻيءَ آڪاس!
رهندو روهه اداس، تن لئه ڪيئي راتڙيون.
_
هلڻ هاريون ڪونجڙيون، روڪي ڪونه رهن،
ويندي واڪا ڪن، ڪهندي ڪاريءَ رات ۾.
_
ڪونجو! ڪاريءَ رات ۾، سڀڪجهه آ ڪڻڪڻ،
چوڌاري چڻڪڻ، رائي اندر روهه جي.
_ _
مون جو ساري جندڙي، ڄرڪائي ڪئي ڄر،
سرجيا منهنجي ساهه مان، ڪيئي گيت امر،
موت نه ڪائي ڪر، ان لئه رک وڃي رهي.
_
مٺ هڏن جي مون وٽان، ملندي توکي موت!
هلندي منهنجي هوت، ايئن جهپيندا جندڙي.
_
مٺ هڏن جي دان، تو لئه مون وٽ آ ميان!
ڪالهه هزارين گيت ها، منهنجي گهر مهمان،
سڀ انهن کي مون ڏنو، مون وٽ جيڪو ڏان،
هاڻي هان حيران، تو آئي ڇا آڇيان!
_
مٺ هڏن جي موت کي، هئه هئه هن جي موٽ!
آءٌ ڏيان ٿو ٽهڪڙا، بيٺو ڪڪرن اوٽ،
چٿر اهڙي چوٽ، اڳ نه ملي منگتي.
_
چارڻ سارو چنگ آ، ٻيو سڀ هڏن مٺ،
تو سان جوڳي جٺ، موت ڪئي مون ماڳ ۾!
_
ٻيو سڀ مٽيءَ مامرو، آءٌ رڳو واڪو،
لُنءَ جو لياڪو، گونجي ٿو جو گيت ۾.
_
واڪي منجهه وجود کي، ڦيرايو آ مون،
موت تڪين ٿو تون، مٺ هڏن جو مامرو!
_ _
هيءَ جا سُرڪَ سَراپَ جان
هي جا سرڪ سراپ جان، لڳي ٿي ڏوران،
گهوٽ انهيءَ گهوران، چکي چس امر ٿيا!
_
اڃا گهٽڪي گهٽ، اڃا وهه وترو پيئون،
آڌيءَ رات ڪلال تون، متان ٻوٽين هٽ!
متو رهي مٽ، جيسين باک ڀِڄِي وڃي!
_
جيسين باک ڀڄي وڃي، اماپيو پيو اوت!
تو وٽ جيئڻ جوت، اوندهه انڌوڪار ۾.
_
اڃا نيري نڀ ۾، تڙڳن ٿا تارا،
هر هر تنهنجي هٽ جا، جهمڪن ٿا جارا،
پئٽ اڃا پيارا، جيسين باک ڀڄي وڃي!
_
جيسين جرڪي سج ۾، پنهنجي لوئيءَ لاک،
پوڻو پڻج نه پئٽ ۾، متان کوهين ساک!
اجها نڪتي باک، جهونجهڪڙي جي جيءَ مان!
_
ڪاريون راتيون پوهه جون، اوندهه انڌوڪار،
پئٽ، اسان جي پياليين، آڌيءَ وير اڱار!
هيءَ جا سر جي سار، چُڪيءَ ساڻ چُڪي وڃي.
_
سرو آهه سرو، جي تون آڇين جندڙي،
گهٽڪي تنهنجي گهٽ ۾، ڏئي تک ترو،
۽ تون ڳاٽ ڳرو، کڻين اڀرين اڀ ۾.
_
سڌ اٿي جي سرڪ جي، سو ڪو ڳول ڪلال،
جنهن جو مڌ عقاب جان، لهو گهري لال،
جهونجهاڙي جنجال، جيڪو ڪڍي جيءَ مان.
_ _
جي تون ساٿي سچ جو
ٻاهر هن زندان کان، آهِه وڏو زندان،
آجو سو انسان، جنهن جي پيرين پيڪڙا.
_
اچ اچ، آجو ٿيءُ، ساٿ نڀائي سچ سان،
ويل اها آ وائڙا، پوءِ نه چوندءِ پيءُ،
آءُ جڳان جڳ جيءُ، وِههُ کان وَههُ ڇو ٿو وڃين؟
_
جي تون ساٿي سچ جو، موت مهانگو ناهه،
سر جو سانگو لاهه، ويل اها آ وائڙا!
_
ڏڪ نه ڪنهن جي ڏاڍ کان، ڏڪڻ ڏاڍي ڏڍ،
ان مان آس نه ڪڍ، سوڀ سدائين سچ جي!
_
پنڌ به پنهنجو ماڳ آ، ڏور نه ڏس تون ماڳ،
جاڳ منجهاران جاڳ، سپنا سڀ پاسي ڪري!
_
ڏورانهون جنهن ڏس، سو پڻ آهي پنڌ ۾،
ماڳ به ان ۾ ماڻهئو، هي جو گوندر گس!
وک اسان جو وس، سڄڻ اڳ ئي ساٿ سان.
_
پت جهڙ پويان ڏينهڙا، ڳول نه سائو پن!
پر تون هار نه من، ايندي باک بسنت جي.
_
هو جو سج سمان، ڪاريءَ ڪڪريءَ ڪک ۾،
جنهن تي ور ور ولهه ۾، ڀاڙي منهنجو ڀان،
ايندو سو انسان، ڌر تي اڀري اوچتو.
_
ايندو سو انسان، ڏمري ساري ڏاڍ تي،
آءٌ متان اڳ ۾ مران، ناهه اهو ارمان،
ڏسندو نيٺ جهان، جيڪي منهنجي جيءَ ۾.
_
’آءٌ متان اڳ ۾ مران، ۽ پو رات کُٽي‘!
ڪهڙي موڙهي مت ٿي، منهنجو گهٽ گهٽي!
او شل باک ڦٽي! گهوريو منهنجو جندڙو.
_
گهوريو منهنجو جندڙو، مان به ته ڪائي وک،
ڏورانهين جي ڏک، مون آندي ڪجهه اوڏڙو.
_
هي جي مئو ماڳ ۾، ملهي آيو ماءُ!
شال نه ڏسان ڏينهن جو، ڪانئر ڪوٺي ڀاءُ!
سَچَ ڏنو جو ساءُ، شال نه وسري سڪ کان!
_
ٺار نه پنهنجا ٺپ، پنڌ پري آ پانڌيا!
متان سج لهي وڃي، پيءُ نه پاڻي لپ!
ور هي پياسا چپ، اڳتي وڌ اُساٽ ۾!
_
ڪيئن نمايئه ڪنڌ، چڙهي چوٽ صليب تي؟
وڙهه اکين سان اڀري، جي تو ساڻو سنڌ!
هيءُ نه تن جو هنڌ، جن جا لڙڪ لڙي پيا.
_
جان جيئين تان وڙهه، آڻ نه مڃ انياءَ جي!
هٿين، پيرين، مونڙين، راڙا ڪندو رڙهه!
ٻن انهيءَ جو مڙهه، جيڪو مئو ماٺ ۾!
_
موت رڳو آ ماٺ، ور ور واڪا جندڙي،
آهي آديءَ چپ ۾، رڳو گوندر گاٺ،
جا پٿر، جا ڪاٺ، منجهه نه اهڙيءَ مام ۾
_
واڪي وس هلاءِ، وجهه وِلوڙا اُڀ ۾،
هيءَ جا مڙهي ماٺ جي، تنهن ۾ پير نه پاءِ،
واڄي وڄ سماءِ، واڄٽ ٿيءُ وجود جا.
_
ڇڪي وارن ڳت، ڪڍيم توکي ڪُنَ مان،
موتي ميڙي ڪانه ٿي، ڪائي گوندر گت؟
هئه هئه پٿر بت، ماٺ رڳو آ موت ۾!
_
ٻڌ نه ”منهن مونن وجهي، غربت ساڻ گذار“
اهڙا ٻوهر ٻوجهه مان، پهرينءَ وير ٻهار!
اوچي ڳاٽ پڪار، ڏاري غربت ڏينهڙا!
_
ڪير چوي ٿو بانورا، ’صبر وڏو سک‘؟
آءٌ چوان ٿو: ميٽبو، هن ڌرتيءَ جو دک،
هي جو ماڻهوءَ مک، ڏونگر ڏاري ٿو سگهي.
_
ڪير چوي ٿو ڏيهه ۾، ’مڙئي مٺائي‘؟
مون آ چکي چيت ڪئي، ساري ڪڙائي،
آهي اجائي، ڳالهه پريان جي پار جي.
_
تون ئي پنهنجو ڏوهه، تون ئي ڏوهي ڏيهه ۾،
تو جو ٻڌو ٻنڌڻين، ووءِ نسورو ڊوهه!
لچڪي وڃي لوهه، جي تون اُڀرين آگ جان.
_
تو جو ٻڌو ٻنڌڻين، ٻوٽ انهيءَ تي ڪن!
هو جي ڳالهيون ڳجهه جون، سي سڀ ڏاڍي ڏن،
ڇڏي مانيءَ کن، ڀڀ ڀريائون ڪوڙ سان.
_
ڪوريئڙن جا ڄار، ڪوُڙَ ڪسابن جي اُڻيا،
ماڻهو مکين وانگيان، ڳڀرو، ٻڍا، ٻار!
تار نه ملي تار، جي تون ڇنين ڇڪ سان.
_
ووءِ پراڻيون پوٿيون، ووءِ اهي پستڪ!
جن ۾ ڏاهپ ڏک سان، صديون بڪيل بڪ!
جيءَ اچن ٿا جڪ، جيڪر سڀ ساڙي ڇڏيان!
_
هيءَ جا جهوني جک، صدين کان سڻندو رهين،
ڇا ڪو ڪندو جيئرو، مردي ڏيئي مک؟
ڪاريءَ وارا ڪک، ڳهلا انهيءَ ڳالهه ۾!
_
ڪوڙ به ڪيڏا ڪوڙ، ڪڪرين چوٽيون اُڀ ۾!
رڳو رک رتول ۾، پاڙي ڪانه پروڙ!
وٺجي شال وچوڙ، کاتا ڏسجن کوٽ جا!
_
شال وهامي راتڙي، سچ پلئه پايان،
جهومي جهڪايان، مٿو ملڪ ملير کي!
_
ڏونگر ڪجهه ته ڏري، پيو آهي پانڌيو!
اجهو رات ٺري، پير نه ساهيو پانهنجا!
_ _
اڳتي اچ نه اچ، سڀڪجهه تنهنجي وس ۾،
ماڻهوءَ مريادا سدا، پرکي بيٺو سچ:
جي تون چاهين، باهه کان پٺ تي موٽي بچ،
جي تو پهه پتنگ جو، پچڻ ڪارڻ پچ،
ماڻي سارو مچ، امر ٿي وڃ آگ ۾.
_
اڳتي آءُ نه آءُ، سڀڪجهه تنهنجي وس ۾،
ازل کان آزاد تون، آهين منهنجا ڀاءُ!
جو چاهين سو چونڊ، پر رکي چت چتاءُ:
’ڪونهي سوريءَ ساءُ، ڳچيءَ جي ڳڻ ڳوت ۾‘.
_
جي تو پهه پتنگ جو، آڳ نه آهي آڳ،
وڏا تن جا ڀاڳ، جيڪي مئا ماڳ ۾.
_
پچڻ آهه بچڻ، جي تو پهه پتنگ جو،
منجهان مچ نچڻ، امر بڻجي آڳ ۾.
_
آهن انهيءَ آڳ ۾، ڪيئي ڳچين ڳچ،
هي جي منجهان مچ، اُلا ٿي اڀرن پيا.
_ _
مون سان باندي بند ۾
اڄ ته اڱڻ تي آگميو، وسيون مينهن ڪڻيون،
مون ۾ ڇڳيون اوچتو، ليلا هار مڻيون،
لنءَ لنءَ منجهه لڙيون، ڌرتي! تنهنجا دوهڙا.
_
اڄ ته اڱڻ تي اوچتو، اڀري آيو چنڊ،
مان مانڊي مان منڊ، آئي صدا ساز مان.
_
بند وجهو ٿا بانديو! مون تي، مان آواز!
ٽٽي جڙندو مون جيان، صدين کان پو ساز،
ڄاڻو ڄاڻن راز، تڙڦي ٿو جو تند ۾.
_
مون سان باندي بند ۾، سوين ساروڻيون،
تنهنجا ڳل ڳراٽڙيءَ، پشم جون پُوڻيون،
جن سان مون جُوڻيون، ڪيئي ڪاٽيون ڪوٽ ۾.
_
مون سان باندي بند ۾، تنهنجا سرها وار،
ساري رات سڳنڌ جي، سيرانديءَ کي سار،
اڄ به هيئين هار، چوٽا چندن واسئان.
_
مون سان باندي بند ۾، تنهنجا نيڻ به ها،
ڪنهن کي ڪل نه ڪا، مون ڇو گهوريو ماٺ ۾!
_
پائي کٿي رات جي، جنهن ۾ تارن تن،
مون سان ساري سُنَ، باندي آهي بند ۾.
_
مون سان باندي بند ۾، منهنجا ڪيئي گيت،
جرڪي جن جي جيت، هر هر منهنجي هار ۾.
_ _
شال م پسو پونيرؤ
مون کي منهنجي چنگ، ڪاريهر جئن ڪاٽيو،
مون جئن اٽيل انگ، شال م پسو پونيرؤ!
_
آءٌ نه سنڀران آڍ، آءٌ نه سنڀران آسرو،
مون جئن ڏونگر ڏاڍ، شال م پسو پونيرؤ!
_
مونجان کنيو پير، سج هڻي ويو ٽامڻي،
مون جئن واريءَ وير، شال م پسو پونيرؤ!
_
بيٺو گهوري بک کي، ڄڻ ڪوئي راڪاس،
مون تي جو آڪاس، شال م پسو پونيرؤ!
_
روڳي راتيون ڏينهڙا، پل پل صدين پونءِ،
مون پيرين جا ڀونءِ، شال م پسو پونيرؤ!
_
شال نه روئي رت، ڪوبه سڀاڻي ڏيهه ۾،
مون جئن ڀاڳي ڀت، شال م پسو پونيرؤ!
_
شال سڀاڻي ٿي رهو، اجوکا، آزاد!
مون جئن مادرزاد، شال م پسو پونيرؤ!
_ _
اَڳُ نه اهڙا آڳڙيا
هي جي آيا هيل، اَڳُ نه اهڙا آڳڙيا،
ڪٽ ڪڙمڻ جي ويل، ڇا ڇا جرڪيا جيءَ ۾!
_
اڄ جن ڦوڪي آڳ، اَڳُ نه اهڙا آڳڙيا،
ڌمڻ وڏا ڀاڳ، ساري ڪٽ ڪڙهي وئي.
_
ڪٽي ڪٽي ڪٽ، رڪ ڪيائون پڌرو،
ڪير لهارن مٽ، اَڳُ نه اهڙا آڳڙيا.
_
اڳ نه اهڙا مون ڏٺا، ڌنوڻيءَ مٿان ڌڱ،
لوهي جهڙا لڱ، اکين اڳ آڱار جي.
_
اڀري آيا اڳ جان، منجهان ڪر ڪپاٽ،
ڪيڏي ڄاڻ ڄراٽ! اَڳُ نه اهڙا آڳڙيا،
_
اڳ نه اهڙو ويس، اَڳُ نه اهڙا آڳڙيا،
ڌمڻ سارو ديس، سڀ کي چڻنگون چت ۾.
_ _
پاڪستان اخبارون
هو جو اخبارون، ساجهر سانجهيءَ آئيون،
ڪارنهن ۾ ڪارون، لڪي ويون لوڪ جون.
_
ڌوٻي ۽ ڌاڙيل، پرتا آهن پاڻ ۾،
پر جي هاڃا هيل، ڌوٻي ڌوتا ڪينڪي.
_
وڻ ٽڻ لهوءَ لال، لهو چاري چڪ ۾،
ڌرتي ارتي رت سان، ارتو اڀ وشال،
ماضي رت چڪندڙو، وڌ انهيءَ کان حال،
ڳڀرو، ٻڍو، ٻال، ڇا ڇا ڌوتو ڌوٻيو؟
_
ڇا ڇا ڌوتو ڌوٻيو؟ ٻنيون، ونيون، ور؟
ماڻهو، مندر، مسجدون، گرجائون ۽ گهر؟
هو جي مٿان ڌر، ڳاڙها ڳپل ماس جا؟
_
ڇا ڇا ڌوتو ڌوٻيو؟ ڳولي گندا گهاٽ!
مٿان پاڻيءَ پاٽ، رت وهي ٿو لوڪ جو.
_
ڌوئو جي ڌوئي سگهو، ارتو مارن ڀت!
هي جي مينڍا مارئيءَ، سارا رتو رت!‘
هَيءِ هَيءِ هن جو ست، هَيءِ هَيءِ هن جون
سنگهرون!
_
ڌوئو جو ڌوئي سگهو، گهايل امڙ کير!
نديءَ جيڏو نير، اکين گهرجي آب لاءِ.
_
ڌاڳا ڌوئي ڇا ڪبا؟ ڌوئو ماڻهوءَ من،
ڌوئو هن جي آتما، ڌو هن جو اَنُ،
ڌوئو ڌرتيءَ ڌن، جنهن مان رت چڪي پيو!
_ _
ڍڪ نه ڍڪڻهار، آءٌ اگهاڙو ئي چڱو!
مٿان سچ ميار، هرڪو پاند پناهه جو.
_
آءٌ نه مڱان ٻاجهه، توڙي ڏاري ڏوجهرو،
وٿين وجهي واجهه، ٿوڻيون ٿنڀا ڊاهيان.
_
ڳڀو پاڻيءَ ڍڪ ۾، ٻوڙي جي کائين،
پنهنجي اوچي ڳاٽ کي، مور نه جهڪائين،
ته تنهنجي سائين! ڏات ڏهوڻي ٿي وڃي.
_
ڏاها، تنهنجي ڏيهه کي، سڀ کان مُٺو ماٺ،
توڙي ڪاٺئون ڪاٺ، واڪو تنهنجي وس ۾.
_
هي جي سٽون ساهه ۾، جهومي آيون جهٽ،
جئن مرليءَ جي تانَ تي، گوپيون جمنا تٽ،
تن کي مور نه مٽ، سکن سان سنسار جي!
_
آگ نه ڪنهن سان مائٽي، آويءَ ڪهڙو مِٽُ؟
گهڙي مٿان چٽ، ڪڍيئه ڪيئن اڇاترو؟
_
توجا سوچي سٽ، ڏور انهيءَ لئه ڏاکڙا،
ڪچي ڪهڙا چٽ؟ آوي تنهنجو آجپو.
_
آهي پڪي پيڙ، اڳتي تنهنجو آجپو،
ڀيلي مٿان ڀيڙ، سهڻيون ٻوڙي سير ۾.
_
جو ڀيلو سو ڀڃ، ڀل پورهيو وئرٿ وڃي!
واهڙ مور نه وڃ، جيسين پڪو پرکئين!
_
پهرين پڪو پرکجي، تانگهي ۾ تاري،
متان پو ماري، ڀڄي واهڙ وچ ۾!
_ _ |
