|
رڻ تي فتح!
بيابان ۾ آ لڳي سڃ پيئي
منجهائي ڇڏي مرد پيئي رڃ ڪئي!
اتان هڪ مسافر جو آوراه ٿيو.
پريشان ٿي ٿو پڪارڻ لڳي
صدائن کان رڻ جنهن جي گونجي اٿي!
خيابان آخر چڙهي ٿو نظر
عجيبن سندو آه جت ٿيو گذر
وڃن کيس ٿا جهوپڙيءَ ۾ وٺي
ٿڌي تنهن ليءِ آڻن لسيءَ جي وٽي
مکڻ روٽ کائي پري آ هٽي
ٻڍيون گيت حب جا ٿيون ڳائن ملي،
پسي نيٺ منزل جي بالم ٿئي
تڏهن ڪيئن تنگ هي ٿو عالم ٿئي؟
ميلاپ ڪنهن لي؟
سندم لي جڏهن تنهنجو فرمان ٿيو
دنيا مون لي موجود سامان ڪيو،
جڏهن نار سان هتڙي آيس لهي
سگهيس ڪين توکي ڪري مان سهي،
نماڻو بڻي آءٌ رلندو رهيس
سندءِ يڪوجوديءَ لي ڦرندو رهيس!
اياڻن سدا حال منهنجا ڪيءِ،
اصل ۾ ئي ڇو ڪين هي ڏس ڏنيءِ
ڪري آب لي ڪيئن ڳولها مڇي
بنا جنهن مري جلد تڙڦي لڇي!
پکيءَ ڪيئن هوا لي لڳائي چڪر
سدا جنهن سمائي ڪري ٿو گذر!
سدا تو نئين مان رهي ڪيئن سگهان؟
نه تڙڦان يا تڙڦان تڏهن پڻ اگهان!
سندم آرزو
جتي ٿي نه تنهنجي پڄاڻي ٿئي
نڪا پريت تنهنجي پراڻي ٿئي
سندي موج تي پڻ رهي نت حڪم
رهين تون اٽل ۽ سدا پيو اگم،
اُتي پاند منهنجي ۾ تو ڇا وڌو
سندم ڀاڳ ۾ ٿو هئو ڇا لڌو؟
بڻائي ڇا بتليون ٿو رانديون رچين؟
نرالا ڪري روپ ڇو ٿو اچين؟
سندم لي هتي آرزو ڇا رکيهءِ
اجايو هتي مون کڻي ڇو پٺيهءِ؟
اڙي ڪين دائم تي رهندس غلام
ڪڏهن پاڻهي من ڪندين تون سلام!
هتي دم پلڪ لاءِ پيدا نه ٿيس
اصل کان مٿان تو جو شيدا ٿيس!
سندءِ بي لقاءُ!
جڏهن سڪ سان پيالو ڀري ٿو ڇڏين
سندم دل دنيا جي دلين سان گڏين
تڏهن توکي لئه ۾ مٺو پيو سڏيان
سندءِ شان شونقت وساري ڇڏيان!
وري دل جي ڏوري ڪرين ڪڇ ڍلي
لڄي ٿي رهان پاڻ تي تو کلي!
اُنهيءَ پيار لي ڪيئن لائق ڪيئه
جڏو پاڻ تي ڪيئن شائق ڪيئه؟
جڏهن دل سندم سڪ سان ٻوڙي ڇڏين
جدائيءَ جا بندڙا ٿو ٽوڙي ڇڏين
سمائي ڇڏي دل دنيا هيءَ سڄي
سندم سر مڱيندڙ ٿئي پڻ لڄي!
سندم پاپ کي ٿئي نه هاڻي جٽاءُ
نيارا سندءِ ئي ٿيا هي لقاءُ!
پريتم ساڻ!
جڏهن تولي لوڪن کي رڙندو ڏسان
سنديءَ سالن کي پسرندو پسان
اندر مون سندم آه نڪري وڃي
سندم موج ساري ٿي وسري وڃي!
الڳه پاڻ کان ڇو ٿا توکي پسن
جڏهن تون سدائين ٿو گهارين وٽن!
سدا بنسري تنهنجي وڄندي رهي
دنيا ۾ نئون روح وجهندي رهي!
رهي اندر جمنا اٿل ۽ پٿل
سندءِ صاف لهرن ۾ آهي اُڇل!
ڦرن کان رهي ڪيئن سگهندين جدا
جڏهن تون بڻين مون لي ساگر صفا!
”مچُو اي نماڻا آ پريم پري
تڳان جنهن جي چرڻن ۾ سررو ڌري!“
سوز ۾ سک!
سندءِ صاف مکڙو سڪي ڇو ويو
سلو خوشدليءَ جو مٽي ڇو ٿيو؟
نظر ڇو سنديءَ ڀاسجي پئي رکي
ائين ڪيئن جڳائي رهڻ تو دکي!
هتي غم ڪرڻ آه ڀاري گناه؛
ٻين جي به راحت ٿئي ٿي تباه!
اگر آ نه محبوب توکي مليو
دلي راز توکي نه ٿس ڪو سليو
سدا خون سان نيڻ تنهنجا ٽمن
ڪڏهن ڪين خوش ٿي ٿا آرام ڪن
جڳائي ته غم اِن کي نا تون سڏين
هٿان جو پرينءَ جي ٿو اوڏو اُڏين!
سدا سوز سڪ ۾ صفا سڙڻ سک
مگر موج تنهن مان جمع ڪرڻ سک!
خوشي – دل جي رهائي
نڪا آه دولت ۾ راحت سمائي
خوشي آه پنهنجي اندر جي اهائي
اگر توکي ناڻي جا آهن انبار
مگر جي وٽنء ڪونه آهي قرار
اُتي ڪيئن ڪم جو اهو ڌن ٿئيئ
وڌائي هٿان سوز ٻيڻو ڏئي!
سندءِ ڀر ۾ مسڪين پڻ جي رهي
سڄو ڏينهن ڪم ۾ اگر ٿو ڳهي
تڏهن پڻ صحت جو ٿو مالڪ رهي
سدا ياد پڻ تنهن کي خالق رهي
ته صدبار بهتر اها زندگي
رهي وسوسن جي نه جت گندگي!
هوا باه پاڻي سڀن لي رهيا
اهي ئي سندءِ ڪافي نعمت ٿيا!
اُلٽي اَک
سندءِ دل اندر آرزو گر رهي
دنيا جا نه توکي ڪرڻ ئي سهي
ڏسين پڻ اها واٽ آ حق سندي
نڪا دل اندر تو رهي ٿي مندي
پوءِ آرزو تون دٻائي نه رک
مگر مڙس ٿي منهن ڏيڻ تنهن کي سک!
سڄي مختلف ٿئي دنيا پو کڻي
فتح آه تنهنجي – آ توسان ڌڻي!
کڻي ”پاڻ“ تو آه ماري ڇڏيو
تَمن کي اصل لي وساري ڇڏيو
تڏهن پڻ سندءِ حق وويڪي لغام
جڳائي ٻين جو ٿيڻ نا غلام!
دٻائڻ اندر آرزو آ گناه
انهيءَ زندگيءَ کي نه آهي جٽاءُ!
وطن ويندي!
سندس آه دل اڄ خوشيءَ ۾ ڀري
رهيو آ سڪايل وطن جو وري!
هوا هيج سان ٿيءَ هيڪڙ شروع
وڄايو مٺا ساز تنهن روبرو
رهيو آ اجهايل وطن جو وري!
ملامت متان ڪا مٿانئس مڙهيو
مصيبت متان ڪا مٿانئس جڙيو
رهيو آ دکايل وطن جو وري!
مٿانئس گلن جو آ وسڪار ڪيو
مڌر گيت ڳائي مٿس پيار ڪيو
رهيو آ بکايل وطن جو وري!
اٿل کاءُ اي جل اٿي سير ڪير
اچي صاف ڪومل سندس پير ڪر
رهيو آ اڃايل وطن جو وري!
اڃا به تنگ؟
وڃي آه منزل تي سورج رسيو
پٽي دل خوشيءَ ۾ ٿي تنهن کي پسيو
پکي پڻ گهرن ڏي ورڻ هن لڳا؛
رهاڻيون ٻچن سان ڪرڻ هن لڳا؛
جهنگل مان اچي مال ورندو نظر
وٿاڻن ۾ ٿڪ پنهنجو ڀڃندو نظر!
اچي هن ويا ڦوه ۾ سڀ ڪڪر
اچي رات ڀر کان ٽلندي نظر!
چندرما نئين ويس ۾ آ بکيو
اجهو پاڻ ظاهر ڪندو پڻ تڪيو!
ستارا اجهو ڄاڻ ٽمڪڻ لڳا
سندن نيڻ دعائن سان مرڪڻ لڳا!
وٺي موج سڀ سان ٿئي دل اٿاه
رهڻ ڪين گهرجي تتي تنگ پساهه
زندگي – هڪ لهر!
دنيا آه ساگر اٽل بي ڪنار
جتي جام جهڳ مڳ ٿي پسجي اپار!
اٽل جت هوائون سدا ٿيون لڳن
جنبش ۾ اچي ڪيئي موجون مچن!
وٺي راه پنهنجو ٿي هرڪا هلي
رهي روز وڌندي – رلي ۽ ملي!
شروع ۾ هئس ڪين تيزي گهڻي
مگر هاڻ اجگر سا آهي بڻي؛
اجهو ماڳ تي سا وراڻي ڪندي
ملي آب سان موڪلاڻي ڪندي!
اتاهان ڪري ٻاڦ بڻجي سفر
سندس لي ختم ڪين آهي چڪر!
مگر آب ۽ موج ساڳي رهي
نئين زندگي ٿي سڀاڳي رهي!
”شرڌا جا ڦول“
بهاريءَ ۾ ٿيو پيدا گلستان ۾ گلابي گل
طراوت، تازگي، خوشبوءِ ۾ ٻيو هو نه انجو تل
بنائي مست ڀونئري کي، ڪئي جنهن بانولي بلبل
الا! اُن تي ذرو جي ترس کائي ها خزان قاتل
بنائي ها ته جلد ئي هو سڳنڌ سان پرفضا نرمل
کسيو قهري قضا ليڪن اسان کان دلربا نرمل!
(2)
ڀريل اُتساه اُمنگن سان سچو هو هي شيواڌاري
اندر ۾ آگ آزادي لئه هئي هن جي سدا جاري
مٺي هن ماتر ڀومي جو هيو تن من سان پوڄاري
اُنهي جي ڪاڻ جيلن ۾ وڃڻ لئه هو نه انڪاري
ڀري ها ديس ڀارت جا گهڻائي هي گهڙا نرمل!
کسيو قهري قضا ليڪن اسان کان دلربا نرمل!
(3)
اسان جي لاءِ فخر هڪ هو اهو شاعر ڪلا وارو
ڪيو ڪاليج ۾ هن پاڻ کي هو خاص ناميارو
سلڇڻن جي سبب هي هو پروفيسرن ۾ پڻ پيارو
سندس اعليٰ! گڻن تان هو فدا ڪاليج هي سارو
”ڪلا ٽئگور ٽولي“ جي سچي هو آتما نرمل
کسيو قهري قضا ليڪن اسان کان دلربا نرمل!
(4)
سندس ڪوتا بلند خيالي، رواني ساڻ آهي پر
منجهس مضمون نت آهي ”ڪلا، قدرت ۽ پڻ قادر“
ملي شانتي ته هن جي آتما کي شل سرڳ اندر
صبر سان شل سندس مائٽ اها صدمو ته ڪن برسر
”اُداسي“ نور پنهنجي سان نوازيو هو خدا نرمل
کسيو قهري قضا ليڪن اسان کان دلربا نرمل!
رچيتا:- آسناڻي ”اُداسي“ |
