|
جيون سان!
نرمل لات!
نديءَ جي ڪناري هم رات پئي
مٿان چنڊ جي واه چمڪاٽ هئي!
صفا رات تان سان ڀرپور هئي
سدا صاف لهرن جي ٿي دؤر پئي؛
چندرما تي مشتاق هو ٿيو چڪور
سندس لات ۾ سوز هو صاف زور؛
نڪا اڳه پڇاڙي ڪا تنهن کي هئي
گهڻو ئي ٻڌم دل نه ڍاپي پئي!
جڏهن هاڻ آڪاس ۾ چنڊ ڏسان
چڪور ۽ ڪنارو پيو آءٌ پسان
پڙاڏو نرمل لات جو پيو ٻڌان!
ڪوئل!
رهي ساز ڪوئل جو وڄندو سدا
ڪڏهن هت ڪڏهن هُت سو رمندو سدا!
اچي هن طرف سڀ نظر هاڻ ڪيو
ته ڪيئن آ نه آڪاس گونجي اٿيو!
ڪري هاڻ سيارو رهيو آ پسار
اجهو جلدئي پاڻ ايندو بهار.
گلن کي اچن لي ٿي سڏڙا ڪري
ڏسو ڪيئن نه ٿي ناز مٺڙا ڪري!
مٿس ڪين پروار جو بار آ
سندس ماڳ سارو هي سنسار آ
اٽل صاف قدرت سان پڻ پيار آ!
وفادار ڪير؟
ٻڌائيم دل آ وفادار ڪير؟
سڀن ساه وارن جو سردار ڪير؟
جڏهن توکي بيوس ڪري ٿو خمار
تڏهن ڪير تو لي رهي ٿو هوشيار؟
دنيا گرچ توکي ڇڏي جي به ڏئي
تڏهن پڻ سندءِ ڪير ساٿي ٿئي؟
ڪُتي کي رهي ياد هردم ڌڻي
غليظن ۾ ته به پيو انهيءَ کي ڳڻين!
جڏهن تنهنجو هت ڪو رهي نا نشان
رهي تو مٺن وٽ نه تنهنجو بيان
تڏهن روز ايندو هي تنهنجي مساڻ!
گل ۽ ڀؤنئر
گلن جي مٿان ڀؤنئر ڀيرو ڪري
سڄو ڏينهن خوشيءَ ۾ پيو ٿو ٺري.
سندس وات ۾ هڪ مٺي لات آ
رهي تنهنجي دل ۾ نه ڪا تات آ.
جڏهن گل مٿان سو ڀلارو وِهي
تڏهن ڪيئن نه ٿو خوش نظارو ٿئي!
گلن جي مٿان نت رهي ٿو فدا
نٿو سرڳ ۾ ڇا رهي سو سدا؟
اگر وِسوسا تنهنجي نابود ٿئي
هٽي سرڳ تو لي ئي موجود ٿئي
پري پو اڏامڻ ٿو بي سود ٿئي!
گلن کي!
ملي گل وري هاڻ سڀ تيار ٿيو
کڙي خوشدليءَ جو ڪو اظهار ڪيو
اچڻ جي آ بلبل سندي مهل ٿي
اوهان ۾ رهي ڇونه ڪا ڪهل ٿي؟
ائين ڪين ٿئي – هوءَ اوهان کي ڏسي
وڃي خون آنسن ۾ ساري پُسي!
وندرگاه هي جيئن نه ٿئي پو تباه
پوي پڻ سنوارڻ کلڻ جي بجاءِ.
اجهو هاڻ بلبل اچي آ رهي،
ڪٿان کان نه آئي هتي آ ڪهي؟
وري ماڳ تي شال سالم سهي!
کڙکٻيتو
جڏهن سج دنيا ٻيءَ ڏي راهي ٿئي
هتي روشنيءَ جي تباهي ٿئي،
تڏهن کڙکٻيتو ڪري پاڻ ظاهر
کڻي سو گهڻي ٿو ڪري ڪين واهر
مگر جو اٿس سو اسان کي ڏئي
انهيءَ ئي خوشيءَ ۾ سدا پيو جئي!
جهنگل ۾ وڃي ڏينهن جو ٿو لڪي
نماڻو نٿو ڪا وڏائي رکي.
نماڻا ڪڏهن تون به ويندين لڏي
مٿان دور دل تنهنجي ڇو ٿي پڏي
ڏنل مان ٻين کي به تون ڪڇه ته ڏي!
عجيب راند!
هٽي باغ ڏس آ وڻن جي مٿان
رهيو جهرڪ مٽجي چنبن جي هٿان؛
وري آءُ هيڏانهن ويٺو جهرڪ
چڳي جيت ڪيئي ڪري پيو غرق!
اها ڪهڙي قدرت رچي راند آ،
هِتي آ جو آزاد هُت باند آ!
ڪٿان هي دنيا کي مليو آ سراپ
ڪڏهن ٿو دنيا ۾ اچي انقلاب؟
مگر تنهن سمي تانءِ شهباز
نه تون ڪانئرن جو ڪيو سرتاج
انهي اوچ گردش سندو راز!
ٻئي سمر!
جڏهن ڪڪڙ ٿو ڏئي صبوح ويل ٻانگ
تڏهن دل خوشيءَ ۾ ٿي ماري ڇلانگ
اگر سو کڻي آه ننڍڙو پکي
تڏهن پڻ اٿس دل پرينءَ ۾ رکي!
وري شام جو ڏس ته ميدان ۾
لڙي ڪيئن نه ٿو مڙس ٿي دام ۾!
اٿس ڪو مرڻ جو نه ڪوئي فڪر
جهانن ٻنهي جو وٽس آ سمر!
اها زندگي آه بهتر بڻي
رهي ٿي اگر جا دنيا ۾ کڻي
تڏهن پڻ رک ياد هردم ڌڻي!
سپ ۽ موتي
ڪڪر مان ورائي ڦڙو هيٺ ڪنڌ
عجب ۾ پوي ٿو ڏسي سو سمنڊ؛
جڏهن پنهنجي هستيءَ مٿان ٿو کلي
چمي کيس پو گود ۾ سڀ پلي.
اهو نيٺ هڪ ڏينهن ٿو موتي ٿئي
انڌاريءَ اندر سو به جوتي ٿئي!
انهيءَ زندگيءَ جهڙي راحت ڪٿي؟
سندس راز جي پر حفاظت ڪٿي؟
دنيا سمنڊ ان جي مثل آ اجهاڳ
جتي جام گهارن سپون ٿيون سجاڳ
مگر سڪ صبر سان لهي ڪا به ڀاڳه!
ماکيءَ جي مکه
اجهو هيءَ ماکيءَ جو ته مانار ڏس
ٻَڌي جو آ ظاهر جتي جام جس
بناوت به ڪهڙي نه آهي عجيب!
سدا ڪيئن نه قدرت جي آهن قريب!
سويرو وڃي ٿيون گلن تي وهن
سڄو ڏينهن رس تن چوسي کڻن.
ذريءَ تي به تن جو رهي ٿو صبر
اٿن پار سياري جو ڪرڻو سفر!
حياتي نه سانڍڻ لي آهي بڻي
مگر جيڪڏهن تون به ميڙين کڻي
پٽي تنهن ۾ رک تون ٻين جي گهڻي!
بادل ۽ مور
سڄو آه آڪاس گونجڻ لڳو
اچي موج ۾ مور جهولڻ لڳو
سندر جسم پنهنجو ٿو ٽيڙي ڇڏي
مٺي لات پنهنجي پکيڙي ڇڏي!
اچي مست هن جو نچڻ ڪو ڏسي
الاهي رنگن ۾ اچڻ ڪو ڏسي!
کڻي ڪڇ سمي کان ٿي ڪومل بکيو
مگر اڄ پرين کي وڃي آ رسيو!
اجهو غم سندءِ پڻ ڪندا الوداع
جڏهن پاڻ ايندا تون جن تي فدا
رهي موج شل تنهنجي قائم سدا! |
