|
نرمل نيهن!
هماليه جي هڪ هئي سندر ماٿري
جتي نهر پئي جهلڪ مان نت ڪري؛
مڙي آب بڻجي پيو هو اٿاه
جتي جام جاري هو موجي لقاءُ!
پکيئڙا جتي جام مڙندا هئا
لئين لات هردم پيا ٽڙندا هئا.
جڏهن پهريان رت جا ها گلڙا کڙيا
اچي هنس سانگي سان تت ڪي مڙيا
سندرتا جا سڀ ها نرالا بيان
منجهائن مڙيئي ها ڳڀڙو جوان
تجربو پريتيءَ جو سڀ کي هئو
وندر لاءِ هڪڙي شروع ڪيئن ڪيو؛-
ڪپر لڳ!
هتي سمجهو هڪڙو ٿو جوڙو رهي
رهي هڪ پرينءَ ڀر ٻيو هت وهي!
اٿن سڪ سندي سرڪي پيتي صفا
سدا هڪ ٻئي سان رهن ٿا وفا
دنيا جو وٽن خير ڪي آهي غم
نه پرواه ڪنهن جي نه ڪو ڳجهه وهم!
گهڙو ٿو رهي آسرو ٿي سندن
وڃي تنهن کي ٽوڙي ڪو ويري سندن
ڏسي يار ٻڏندو پوي ٻيو گهڙي
ملي گود ۾ ٻئي وڃن جي لڙهي
نه ته به چئبو ”جل تن کي ٻوڙي سگهيو
سندن پريت پاڻي نهوڙي سگهيو!“
ساڻيہ!
ٻئي چيو:-
ڪيو قوم هڪ کي ڪنهن حاڪم غلام
غلامن ۾ هڪڙو هو جگري جوان
سندس دل سگهي درد هيءَ نا سهي
ويو محل حاڪم اندريو پهي.
خنجر هوس هٿ ۾ اکين ۾ خمار
وٺي وير ان کان ڪري جيئن قرار!
مگر ڪنهن سپاهيءَ جي ويو وَر چڙهي
وڃي قيد سارو وڃي ٿو ٺري!
وديسي نٿو جو هنڊائي جوان
وطن جي ڪفن ليءِ وٺي پڻ انجام!
جتي حب وطن جي رهي ٿي مدام
اهو ديس هرگز نه رهندو غلام!
غيرت!
ٽئين چيو:-
ٻه نينگر هتي پيا گڏوگڏ تڳن
سدا خوش گذارن نه غم ڪو وٽن؛
ٻه جن کي چوڻ باسجي ٿو گناه
وٽن روح ساڳيو ۽ ساڳيا پساه!
منجهن هڪ غريبيءَ ۾ آهي تباه
ٻئي وٽ وري آه دولت اٿاه.
زماني جي گردش ۾ وڇڙي وڃن
اباڻن ڌنڌن کي وڃي جي لڳن؛
منجهانئن وڃي هڪ پو عرشين لڳي
دکي ٿي اچي ٻيو جي تنهنجي پکي
مگر جي ڪري هو نه ان ڏي نظر
تڏهن ڪين غيرت کان ٽپندس جگر؟
عجيب سنياسڻ!
چوٿين چيو:-
سندءِ دل جڏهن کان پرينءَ ۾ کتي
چُڪي پريت جي اٿس پيتي مٺي
اکين ۾ سندس جوت ٿي پئي جڳي
نڪا دل وري ٿي دنيا ۾ لڳي!
کٽا ٿي گهران تنهن ڪڍي ٿا ڇڏن
تڏهن پڻ پرينءَ سان رهي ٿي مگن،
سنياسڻ بڻي سور سڀ ٿي سهي
مٺي سر سان موهي ٿي رمندي رهي!
ڪري سيڻ پڇتاءُ جي تنهن کي لهن
تڏهن ڇو نه ڪي پريت جي پٺ وٺن؟
وڃي پنهنجي مالڪ کي سالڪ رسن
سندن نيڻ آخر ٿڌا ٿا لڳن!
نماڻي راڻي!
پنجين چيو:-
ڪٿي ڪنهن نماڻيءَ ڪيو پئي گذر
هئي سونهن سڪ ۾ سٻاجهي سٻر!
کڻي هو غريباڻو انجو نسل
مٿس ته به پرينءَ جو اهو ٿي فصل.
ڏسي ڏيہ راڻو مٿس ٿيو فدا
وٺي هٿ سندس ٿي رهيو خوش سندا.
ڪڍي کيس پرکڻ لي پڻ نه هن ڇڏيو
تڏهن پڻ انهيءَ نينهن ور سان گڏيو.
اگر هئي اها راڄ راڻي بڻي
تڏهن پڻ رهي پير جي ٿي پڻي.
نماڻي اگر دل ڪو پنهنجي رکي،
وٿي پاڻ پريتم پو پنهن کي پکي!
سکه جي کسس!
ڇهينءَ چيو:-
ڏٺم راه ۾ هڪڙو سهڻو سوار
هئس مرڪ زردي ڇڙيل ڌار وار!
پڇيم: اي نماڻا ڇا توسان ٿيو
ظلم ڪهڙو قدرت آ توسان ڪيو؟“
چيائين: اٿم بات هن دل ڦٽي:
هئم هڪ سويمبر ۾ ديوي کٽي،
سندس پيار جو جڏهن پاڻي چکيم
تڏهن بخت عالى ٿي پنهنجو بکيم!
مگر ڪو نندورو ويو تنهن کي کڻي
سندم سکه سندو ويڙو ڌاڙو هڻي!
سند جي پٺيان نت ٿو ڦرندو رهان
انهيءَ سوز سڪ ۾ ٿو سڙندو رهان!“
”بي قدر“ ڪير؟
ستينءَ چيو:-
ٻه ساٿي هتي پيا ڪندا ها گذر
منجهن اوچ هڪ هو ٻيو ”بي قدر“!
نه پيو اوچ دل تنهن سان آخر گڏي
گلا کان ڏنائين پو ان کي ڇڏي.
گهڻو ئي سمو پوءِ گذري چڪو
چڱي جي لڳي باه گهر اوچتو،
ٻيا سڀ بچي هئا پٽڻ کي لڳل
مگر اوچ ماڙيءَ ۾ هو ڪو ستل!
نه ٻيو جوان پر هڪ اچي ٿو نظر
چڙهي، ماءُ پيءُ کي ٿو ارپي جگر
مگر پاڻ ٿي ٿو وڃي تن ڀسم
ڏٺائون اهو ”نيچ“ جو هو جسم!
حرص جي پڇاڙي
اٺين چيو:-
ٻه مشتقاق جڏهين ٿا هڪ تي ٿين
چڪي ماس کائڻ لي سنڀري بهن
تڏهن پيار ڀڙڀانگ دينا ڪري
اُلن ۾ سدا تنهن جي دنيا سڙي!
اِهو ساڙ پٽ ٿو رڱي خون سان
انڌو ٿي ڪپي ڪنڌڙا ڪاپار کان
رهي جنهن جي تمنا گهڻو سا سهي
نه هن جي رهي ۽ نه هن جي رهي!
ڦٽي هڪ ٻئي کي ٻئي ناس ٿين
گنوائي غنيمت ٿا او باش ٿين!
ڌڻي شال نه ڪنهن سان ڪا اهڙي ڪري
رهي من سدا حرس کان شل پري!
جتي پيار ناهي!
نائين چيو:-
وسي جن دلين ۾ نٿو پيار ڪو
پيارن جي جت نا لهي سار ڪو
انهيءَ هنڌ اگر گل کڻي پوکجن
اتي گل اهي پڻ ڪنڊا ٿي چڀن!
جتي پيار جو ڪين آهي اثر
اتي زندگي ڪيئن ٿيندي بسر؟
اتي واه واهڙ سڪي ٿا وڃن
هوا جو اتي بند ٿئي ٿو وهڻ!
اتي مشڪ ۾ ڪيئن تاثير ٿئي؟
ٻچي لي ٿڻن ۾ نٿو کير ٿئي
اتي باغ دنيا ٿو ويران ٿئي
اتي هر ڪو جيڪر پريشان ٿئي!
پيار ۽ طاقت
ڏهين چيو:-
بهاري سمي جي سندر شام آ
گلستان ۾ موج پڻ جام آ،
اُتي ٻن ڪمارن جو آ ٿيو وصل
پٿر مثل هڪ آ ٻيو موم دل؛
اچي تن مٿان مور سهڻو اُڏيو
پٿر دل ڪڇي تير تنهن کي چٽيو!
وجهي تنهن مٿان جل کنيو موم دل
گهڻي مالڪيءَ تان مٿي ردبدل
سياڻن مڙي فيصلو هي ڪيو:
’وڃي مور جنهن وٽ سو تنهن جو ٿيو.‘
ڇڏڻ سان اُڏي ويو ڪنول سر مٿي
ٿيو پيار طاقت کان بهتر هتي!
پريمي
يارهين چيو:-
پريمي سدا پريم ۾ ٿو پڇي
اٽل جوت ٿي نرڙ تي نت نچي!
کڻي پو پريتم نه تنهن کي ملي
مزو پريت جو آ سدا تنهن بلي!
پرين کي پڪاري سدا ٿو ٽلي
سندس دل ڇڏي پيار آهي پلي!
پرين پيار لي دلڙي پيدا ڪئي
وري پاڻ ئي پاڻ شيدا ڪئي!
هتي پيار ڪڏهين نه آهي فنا
امر ڪونه انسان ٿئي تنهن بنا
دنيا پيار کي نا سمائي سگهي
مگر سو ننڍي دل سهائي اگهي!
ڳڀروءَ کي!
پڇاڙيءَ ۾ ٻارهين شرع هيئن ڪيو
اجهو مون ڳيروءَ کي هيئن هو چيو:-
اٿئي آرزو ساٿ جي ڇا رکي؟
اڃا ڪين پڃري ۾ آيو پکي؟!
ته پوءِ آه ڪهڙو سندي دل خيال
سندي دل گهري ٿي ڇا ماڻڻ جمال؟
اگر ها ته پوڪر دکين کي پيار
ڦري هن پٺيان ٿي نه ناحق خوار!
ٿئي موج دل درد وارن کي ڏين
وڃي ڪنهن به مسڪين سان سڪ سلين
سندس دل دکايل کي پنهنجو سڏين
نه ڪڏهين پڏين پاڻ کي پڻ اڏين
ڪيهءِ پيار لقاقت کي – ڇا ٿي- پيو؟
رکيهءِ نا صداقت ته ڇا ٿي پيوءِ. |
