1956ع
•
نمازي ملڪ ۾ ٿورا ٿا ڏسجن،
ٺلهي سجدي ڪرڻ وارا گهڻائي.
ڪو دل وارو هزارن ۾ به مس اهه،
جي نه ته اڪثر مڙيئي نانوائي.
•
نه بتخانن ۾ سا اڄ بت پرستي،
نه ميخوارن کي ميخانن ۾ مستي.
نه مسجد ۾ اهي پرهيزگار اڄ،
ترقّي جي عيوض هر جاءِ پستي.
•
رسي خوشبوءِ گيسوئ صنم جي،
نسيمِ صبح تنهنجي مهرباني.
طبيعت مضمحل ڏاڍي هئي پر،
ٿي لحظي ۾ وئي تازي تواني.
•
محبّت جي خبر ناهي ته ڇا هي،
مگر هو مذهبن کان پاڪ آهي.
يقيناً آهه خودمختار و خوددار،
محبّت رسم جي پابند ناهي.
•
ڳنڊي الفت ڇنڻ مان ڪونه ڄاڻا،
ڏنل دل کي وٺڻ مان ڪونه ڄاڻا.
مان آهيان طالب الموليٰ اي يارو،
ته دنيا جو ٿيڻ مان ڪونه ڄاڻا.
8 سيپٽمبر 1956ع
ڪراچي
•
محمّدّ مير تنهنجا جڳ سلامي،
کنيم تنهنجي غلامن جي غلامي.
مٺا محبوب تنهنجو ئي ته آهيان،
سوا تنهنجي نه منهنجو ڪو به حامي.
15 سيپٽمبر 1956ع
ڪراچي
•
سياست رنگ بدلايو نه ڪهڙو،
عمل ۾ ٿي وئي وعده خلافي.
وزارت جي ضرورت وقت هر دم،
وٺڻ هر دم معافي تي معافي.
ڊسمبر 1956ع
•
هجن جنهن جا گهڻا معبود هردم،
ڪڏهن ان جو يقين محڪم نه رهندو.
اصول آهي ته هڪ هڪ جوئي ٿيندو،
گهڻن جو ٿئو ته ان ۾ دم نه رهندو.
•
محبّت سان ڪري ٿو سرڪشي جو،
ٿئي ٿو خود بخود سو نيست، نابود.
محبّت جو فقط مقصود هڪڙو،
بنائي ٿي فقط هڪڙوئي معبود.
1957ع
•
جو پنهنجي تندرستي ڏي نه ڏسندو،
ڪري ٿو سو امانت ۾ خيانت.
مليو هي جسم آهي ٿي امانت،
ڪبي هر حال ۾ ان جي حفاظت.
•
اهوئي طالب الموليٰ ٿئي ٿو،
جو مولا کان سوا ٻي ڏي نه راغب.
ٿيو الله جي آڏو جو مغلوب،
جهان ۾ سڀ ڪنهين تي سوئي غالب.
•
هي ٻن آنن جا پڙهڻا ڪوڙ آهن،
ڀلا اخبار ۾ ٻيو ڇا رکيو آهه.
جي ايڊيٽر کي ڪو رشوت ڏئي ٿو،
گلا پرچي ۾ ان جي پو ڪڏهن ناهه.
•
اسانجي سنڌ ون يونٽ ڳهي وئو،
ورائي شل وري واحد وطن کي.
خزان کان بعد ايندي موسمِ گل،
ڪندو سر سبز مولا هن چمن کي.
1957ع
1958ع
•
اسان وٽ ڪانه جمهوريت آهي،
انهي پردي ۾ سچ پچ بادشاهت.
يا اڄ ڊڪٽيٽري جو دور سمجهو،
ٿئي ٿي ان کان هر ڪنهن کي ڪراهت.
1958ع
ايوبي دور
•
جو دنيائي خدا ان جو نه آهي.
خدا جو جيڪو ان جي سڀ خدائي،
چئي آيو هتي آهين ”بليٰ“ تون،
انهي وعدي سان وعده رفائي.
1958ع
•
سياست ۾ اهو اڄ ڪامياب آهه،
جو ملڪ و قوم جو غدّار ٿيندو.
زماني ۾ انهي جي ٿيندي عزّت،
وڏن ماڻهن اڳيان سجدا جو ڏيندو.
21 اپريل 1958ع
•
ٿئي ٿي فون تي نصف الملاقات،
رهي حيثيّتِ خط ڪانه باقي.
جڏهن ٽيليوزن ايندو اسان وٽ،
ٿبو محبوب سان اڪثر ملاقي.
1958ع
•
نه ٿا جيڪي پڙهي ۽ پو پروڙن،
اهي بلڪل دوستا ڄٽ چئبا.
پڙهن ٿا پيٽ پارڻ لاءِ جيڪي،
اهي ويچارا آخر ڀٽ چئبا.
21 اپريل 1958ع
•
سياست ناهه ڏاڙهي پٽ آهي،
فقط غدّار جي هِتِ کٽ آهي.
نه ات ڪو جوڙ ضرب ۽ ونڊ موجود،
رڳو هر ڳالهه ۾ ئي ڪٽ آهي.
21 اپريل 1958ع
1960ع
•
اڄوڪو پير ڄڻ دگران آهي،
اڄوڪو مولوي هامان آهي.
برهمڻ پادري ملّا وغيره،
سڀن وٽ ساڳيو سامان آهي.
•
جا دل ۾ هئي زبان تي ڳالهه آئي،
کٽي قسمت ڪئي مون بي ريائي.
رُپي وارو ڳهي ڪئين روز مسڪين،
مگر ڏي ٿو نه هڪڙي اوگرائي.
•
اندر واري حقيقت هي ٻڌائي،
اسان وٽ آهه رشوت راڄَ ٻائي.
مذّڪر جي حڪومت ڪانه آهي،
اڃا تائين نه غيرت ڪنهن کي آئي.
•
ڍِلن پيٽان ڍلا اڪثر هجن ٿا،
مثال اهڙا هزارين ئي ملن ٿا.
هي هڪڙو حادثو يا واقعو آهه،
ڀلن پيٽان ڀلا ٿورا ٿين ٿا.
•
ٻيو سڀ ڪجهه فنا ٿي ويندو آخر،
مگر انسان لءِ پائندگي آهه.
حياتي جو سفر پورو نه ٿيندو،
مرڻ کانپوءِ به هڪڙي زندگي آهه.
12 جون 1960ع
دادو
|