ٿلهه:

ڪات پڇي پيو ڪنڌ، نيهن جو ناحق ورتم نالو!

(1)

هاڙهي هڻي هي هيرا موتي، هاڻ پرهيز جي لاهي پوتي؛

پار پرين جي پنڌ، ڪاف ۾ ڪنديس مان ته ڪشالو.

(2)

ڳريو گوشت گوندر غم ۾، هيڻا هڏڙا چنبڙيا چم ۾؛

سوز سٽيو سنڌ سنڌ، برهه بڇيو ڪو بت ۾ ڀالو.

(3)

روه رڱيا مون رت سان روئي، لعل ڪيم لڪ ڌوئي پوئي؛

رڻ، پَٽُ، رڃ ۽ رند، آب اکين جي ڪيڙو آلو.

(4)

”فيض“ نباهيان نيهن جو ناتو، برهه ۾ ڦاسي ٿيس بلاتو؛

پرت جو پيو پيوند، هوت هڻي ويو تن ۾ تالو.

ٿلهه:

هي ته تاريخون قيد ڪٽي، چوڙيلن ڏي وينديس چنڊ تي.

(1)

پيهڻ پچائڻ منهنجو پورهيو، چونرن ۾ مون چرخو چوريو،

سامايس سڱر سٽي، جنم جيڏين سان آندم جنڊ تي.

(2)

ڄم ته ڄنڊن ۾ ليکون لڳڙيون، سونهن تن کي ڪيئن سونيون سڳڙيون،

ڪيئن ويس ڪري وهان وارَ وٽي، نٿا نيڻ ورن هٿ منهنجا ننڊ تي.

(3)

ٽڪر پاروٿن تي جي پليون، مال مٺايون تن کي مليون،

گيهه، مليدا گره ٻٽي، کائي وهان ڪيئن خوشڪن کنڊ تي.

(4)

”فيض محمد“ سڳڙا ڦيڻا، ٻارين بند ۾ ٻارن ٻيڻا،

ماڙين ۾ مان مارو مٽي، مور نه وهنديس منتر منڊ تي.

ٿلهه:

چارڻ چوريو چنگ، گوڙ متو گرنار ۾،

(1)

صدا ٿو سِرَ جي هڻي، آهي ڪو اڙٻنگ....

(2)

ڏاڍو راءِ ڏياچ کي، راڳ ڏنو رس رنگ....

(3)

جهوناڳڙهه جهونو ٿيو، جهري پيو جهرجهنگ....

(4)

”آصف“ هن اٻوجهه جو، آهي ننگيءَ تي تنگ....

ٿلهه:

پــــــرهــــــه ڦٽــــــي پــــــرڀــــــات،

ڪر ڪا سجاڳي سج ٿو اُڀري!

(1)

نيڻن کي تو ننڊ تي هيريو،

گيسر توکي آهي گهيريو؛

سک ٿي سمهين، سڄي رات-

غفلت ۾ تنهنجو ڏينهن ٿو گذري!

(2)

سڻ ته پکين ڪيئن چهه پهه لائي،

واحد جي ٿن وات ۾ وائي؛

لَنوَنِ مٺي ٿا ڪهڙي لات-

والي تن کان ڪين ٿو وسري!

(3)

”آصف“ دنيا فاني ساري،

يار نه رک تون ان سان ياري؛

رب جي رک تون تات-

نيڪن ۾ جيئن نالو نڪري!

ٿلهه:

ڪهڙي سبب مون کي ويٺين وساري،

ساهه ٿو سهڻل توکي ساري!

(1)

ايڏي ڪڏهن تو دير نه لاتي، موليٰ ڪري هجيئي وڏڙي حياتي؛

قرب ڪري وڃ منهڙو ڏيکاري....

(2)

توکي نه ساريان ٻيو ڪنهن کي ساريان، ڪنهن لئه ڀلا ٻيوهنجهڙيون هاريان؛

توريءَ ڪير ٿو دلڙي ڌتاري....

(3)

پيارا پرين پرديس وسايئي، نيٺ وطن جي ياد نه آيئي؛

توکان پري ڏک ڏيل ٿو ڏاري....

(4)

تنهنجي ”فهيم“ کي تات ۽ تاري، هجر ۾ ڳڻتين دلڙي ڳاري؛

تنهنجي پيارا پيس پناري....

ٿلهه:

چئج صبا سڄڻ کي، ڪا هاڻي ته لهجو سار!

(1)

روح کي هردم آهي اوهان جي، تات، طلب ۽ تار.

(2)

ڪهڙو قرار انهن کي هوندو، جن کان جدا ٿيا يار.

(3)

ڪونه سونهين ٿو ڪوبه عجيبا، ڌڻ ڌنارئون ڌار.

(4)

سنجهه صبوح بس آه ”فهيم“ کي، پيارا اوهان جي پچار.

ٿلهه:

تنهنجون ڳالهيون سڄڻ پئي ڳائينديس،

انهيءَ  رمــــــز  سان روحڙو   ريجهائينديس.

(1)

جيڪي چار گهڙيون توسان گهاريون اٿم، ساري عمر کان وڌ سي پياريون اٿم؛

تو وساري ڇڏيون، نه وساريون اٿم، مان ته پنهنجي پرت پڄائينديس.

(2)

تنهنجو مرڪي ملڻ، منهنجو عرض ڪرڻ، تنهنجي برهه ۾ سر جي بازي ڀرڻ؛

تنهنجي لاءِ جيڻ، تنهنجي لاءِ مرڻ، توسان ناتو نيٺ نڀائينديس.

(3)

تون اچين به نٿو، مان وڃان به نٿي، تو ڇڏي به ڏنو مان ڇڏيان به نٿي؛

جيڪا تو آ ڪئي ڪنهن کان به نه ٿي، اهو سڀڪي ڀاڳ کان ڀائينديس.

(4)

منهنجو تون ئي سڄڻ تولئه ٻيون به گهڻيون، نٿي توکي وڻان پر تون ته وڻيون؛

ڇا جا هار سينگار ڇا جا تيل ڦڻيون، ڪيئن زوري پاڻ وڻائينديس.

(5)

وڃي ويهي رهين مون کان ڏاڍو پري، تنهنجي ويئي سري منهنجي ڪيئن سري؛

تون ”امين“ ٿي اچ انصاف ڪري، ڀلا توکي ڪيئن ڀلائينديس.

ٿلهه:

ٿڪيءَ تي ڪنهن ٿوري، آءُ تون سڄڻ يار اوري....

(1)

نازڪ تنهنجي ناز نياري، پرت جو پاڪ پيالو پياري؛

چت ڇڏيو آهي چوري....

(2)

تون جي اچين هڪوار اڱڻ تي، ڪيئي اميدون آهن ملڻ تي؛

هوند ڏيان سر گهوري....

(3)

سور سٺم سر تي ڪيئي نيارا، پير پِٿون ڪيا پنڌ پيارا؛

ڏونگر ڏوري ڏوري....

(4)

جاني جدائيءَ کي اچ ڊاهي، دور رهڻ ۾ دلبر ڇاهي؛

ڪجهه ته تڪي ڏس توري....

(5)

پنهنجي”فهيم“جي ڏس نه ڪچائي، محب اچي مل ڪر ڪا ڀلائي؛

جيءَ کي جدائيءَ ٿي جهوري....

ٿلهه:

عجب تنهن جي صورت پسڻ آيو آهيان،

پرين پيار توکان پنڻ آيو آهيان!

(1)

نه هي ڏيهه توريءَ مون کي ڏانءَ آيو،

سڃاڻي اچي مون کي سورن ستايو؛

اُهي سور ساڳيا، سلڻ آيو آهيان.

(2)

ناهي سانگ سر جو ويو سر ته ڇاهي،

اهو آسرو مان ڇڏيو آهي لاهي؛

مرڻ کان اڳي مان مرڻ آيو آهيان.

(3)

مٽيا مور نانهن نظر جا نشانا،

اڏيا عشق ”بزمي“ اچي آستانا؛

رضا تي مان راضي رهڻ آيو آهيان.

ٿلهه:

عشق ڀلي ڪري آئين، رمزن سان ٿو ريجهائين.

(1)

توکي ڏنيون مان جيءَ ۾ جايون، مارين يا تون بچائين.

(2)

نڪي ڪڇان مان نڪي پڇان مان، تون ٿو ايئن فرمائين.

(3)

سر جو سانگو ڪوئي ڪونهي، توڙي کڻي تون ڪهائين.

(4)

راضي رضا تي ”بزمي“ آهي، فڪر ۾ ٿو ڦاسائين.

ٿلهه:

منهنجي آهه زاري، بار برهه جو بيشڪ باري.

(1)

کنيو وتن ٿا عاشق سر تي، خواريءَ جي کاري.

(2)

جن کي سر جو سانگو ناهي، تن جي آساري.

(3)

عشق جي واٽ اويڙي آهي، ڏولاون واري.

(4)

”بزمي“ جهڙا سورهه ڪيئي، چمڪيا چوڌاري.

ٿلهه:

مرد نه آهن ممات، جوڳي رڳي ٿا جُوءِ مٽائن.

(1)

مرڻ اڳ مئا سي نه مرندا، آهن هميشه حيات،

قالو بليٰ جو ٿا قرب ڪمائن....

(2)

پاڻ وڃائي پرين پسن ٿا، حقي ڏسي حسنات،

قرب ۾ هو ٿا ڪنڌڙو ڪپائن....

(3)

راتو ڏينهان تن کي آهي، وحدت وائي وات،

رمز رندي جي ٿا راند رچائن....

(4)

لا اِلــٰھ وارا لانگها لنگهي سڀ- الله ڪري اثبات،

حال حقيقيءَ جو هُل ٿا مچائن.....

(5)

هردم مون کي تن جي آهي، طلب اندر ۾ تات،

قرب ڪري من پاڻ پسائن....

(6)

”خادم“ هردم حب سان رهجي، ’راهونڊن‘ وٽ رات،

پاڻ ڀلا ٿا ڀال ڀلائن.....

ٿلهه:

اکڙيون روز روئن،

ڏکيون ڏسڪا ڀرن،

نڪي ڪڇن پڇن،

پنهنجي پر ۾ پچن-

مٺيون ماٺ نه ڪن،

ايندين ڪڏهن پرين؟

ڪنهن کي ڪين چون،

ايندين ڪڏهن پرين؟

(1)

مُنجهي پين متيون،

تارن منجهه کتيون،

آهن صاف ستيون،

راهون روز ڏسن-

سک ڪين ستيون،

لڙيا ٽيڙو ڪتيون،

اٿن تو ۾ پتيون،

ايندين ڪڏهن پرين؟

(2)

مون تنهنجي مٺيون،

اوهيرن جيئن اُٺيون،

جڳ جون جام جٺيون،

مهڻا مر پيا ملن-

ڪهين قرب ڪٺيون،

اهڙيون اڳ نه ڏٺيون،

سڀئي سر تي سٺيون،

ايندين ڪڏهن پرين؟

(3)

راتو ڏينهن ڏکيون،

جانب جيءَ جکيون،

مٺڙا منهنجون اکيون،

اهي وهاٽيون وتن-

ساعت ڪين سکيون،

ڪيون برهه بکيون،

تنهنجي قرب ڪکيون،

ايندين ڪڏهن پرين؟

(4)

سيني منجهه سٽي،

منهنجي دلڙي ڦٽي،

نٿو مرض هٽي،

ڪيهون روز ڪجن-

هنيئي ڪان چٽي،

وئين منهڙو مٽي،

نٿي جان ڇٽي،

ايندين ڪڏهن پرين؟

(5)

اُڌمان روز اٿن،

باهيون بره ٻرن،

”خادم“ جي ته اکين،

لڙيو لڙڪ پون-

دونهان درد دکن،

محبت مچ مچن،

بيوس ڪين بيهن،

ايندين ڪڏهن پرين؟

ٿلهه:

هي ڪيفي ڪڪوريل، ڪنڍيون يار ڪاريون،

تو مارڻ لئه منهنجي، اي محبوب ڌاريون.

(1)

منٺار موهن مون کي مّن مهڻيون،

نه مٽ ڪو سندن آ، سدا سرس سهڻيون،

سوا سرمي سهڻا سونهن ٿيون سونهاريون.

(2)

عزم ساڻ اڀري امالڪ اچن ٿيون،

وڙهڻ لئه وريو سي وڪڙ ور وجهن ٿيون،

اسين پيا ادب ساڻ نرمل نهاريون

(3)

ڪشي قرب جا ڪان قهري هڻي وئين،

نماڻي نظر سان کسي دل کڻي وئين،

دکي دل کي هاڻي دم دم ڌتاريون.

(4)

اکيون ڪيئن ”خادم“! اڙن ٿيون اکين سان،

نه هرگز هلي ٿو ڪو حيلو هنن سان،

کٽي هاڻ قسمت، پوءِ جيتيون يا هاريون.