|
جي گهري سر سڄڻ ڏئي ڇڏجي
باب تاريخ ۾ لکي ڇڏجي
جي وٺي ٿو ته ان جو قرض آهي
وقٽ کي ساهه سر ڏئي ڇڏجي
رات کان من منجهيل منجهيل آهي
ڪو غزل ئي سهي چئي ڇڏجي
محب ملندو نه آس ئي پڄندي
آهي بهتر ته بيخودي ڇڏجي
هرڻ حيران ٿي ڏسن اُن کي
اُن جي اکين تي ڪجهه چئي ڇڏجي
ڪهڙو نانگن جو ڪم گلابن سان
زلف آواره کي ٻـَڌي ڇڏجي
دل ڏئي پر نه سر ڏئي ڄاڻي
اهڙي عاشق کي بس ڪهي ڇڏجي
اُٿ اي مجروح دير ٿي ويندي
ميلو آهي متل کـِلي ڇڏجي
ڪراچي. 29-9-88ع
منهنجو انداز پراڻو ڪونهي
جو نه سمجهي سو سياڻو ڪونهي
سامهون طوفان آهي مشڪل جو
پنهنجي دنگيءَ ۾ ته داڻو ڪونهي
وقت جي ڪاڪ جا ڏسي فتنا
جيڪو موٽي اُهو راڻو ڪونهي
ماڻهو مجبور ٿيو ته ڏک آهن
نيهن ڪنهنجو به نماڻو ڪونهي
پنهنجي ڌرتي ۽ پنهنجي وستيءَ ۾
ڇا چوان پنهنجو ٽڪاڻو ڪونهي
رات اوندهه سان خوش رهي پنهنجي
صبح جو نور اُجهاڻو ڪونهي
تنهنجو ايمان وڪيو سون مثل
ڪفر منهنجو سو وڪاڻو ڪونهي
ڪيسين مجروح پيڙهبو ماڻهو
زندگي ظلم جو گهاڻو ڪونهي
ڪراچي 5-2-87
اجايو ايڏو نه مايوس دوستو سمجهو
اڃا ته آهي حياتيءَ جي حسن ۾ حصو
اڃا به رنگ وڻن ٿا اکين کي مکڙين جا
اڃا به آهي بهارن سان روح جو رشتو
هينئر ته خير نٿا منهنجو ڪو خيال ڪريو
مري وڃان ته اجائي نه هاءِ هاءِ ڪجو
گذاريان ڪيئن پيو حياتي متان ڪو حال ڪريان
انهي ڪري ته هو مـُرڪي ڪڏهن ملي ئي نٿو
مان پنهنجي شهر، پنهنجي ڳوٺ، پنهنجي وستيءَ ۾
اڪيلو رهجي ويو آهيان منهنجو حال ڏسو
سخن جي ڏات مان ڪنهن کي ٿو ڪهڙو فيض ملي
ڏسڻ ٿا چاهيو ته مجروح جو مثال وٺو
ڪراچي. 28-3-84ع
گلن جا رنگ ته ساڳيا ئي خوشنما آهن
رڳو نگاهه جا انداز بدلبا آهن
اڃا به ياد رهن ٿا سخن شناسن کي
ٻه شعرَ چاهه ۾ جي، تنهنجي مون چيا آهن
ڏسي بهار ۾ تنهنجي لبن جي لاليءَ کي
سوين گلاب منهنجي روح ۾ تڙيا آهن
وري وڃڻ جون ٿو ڳالهيون ڪرين سڄڻ منهنجا
اڃا ته مس وڃي هي لڙڪَ ڪجهه سـُڪا آهن
متان زماني کي تن ۾ ڪڏهن ڪرين شامل
ستم تو جيڪي به مون لاءِ سوچيا آهن
اڃا سي پيار جون ڇانڊوڪيون نٿيون وسرن
مڃان ٿو تو سان ملئي سال ٿي ويا آهن
ڪڏهن جي پيئندا ها مجروح ساڻ گڏ ويهي
سي شهر پنهنجي ۾ اڄ برک پارسا آهن
ڪراچي. 16-6-89ع
اهڙا حسين ماڻهو هن ديس ۾ رهن ٿا
نغمن جا گل ٽڙن ٿا مـُرڪي جڏهن ملن ٿا
ڪي ماڻهو زندهه هوندي به در گور ٿي وڃن ٿا
ڪي ماڻهو موت کان پوءِ به زنده سدا رهن ٿا
آهي مرڻ جيئڻ جو معيار ئي ٻيو ڪو
هي سودو سولو ناهي، سر نذر ٿي وڃن ٿا
ماڻهو ته ٿيا مسافر آيا مليا لڏي ويا
دنيا جا درد ليڪن دنيا ۾ ئي رهن ٿا
ڏسندين وري نه پيارا، راهن تي زندگيءَ جي
مجروح جهڙا ماڻهو صدين ۾ ئي اچن ٿا
ڪراچي. 1977ع
زندگي تنهنجو مون چيو نه ڪيو
دل جي ڳالهين ۾ سڀ وڃائي ڇڏيو
گسن تي گاهه ٿيا، گل ڦٽا ته ڇا ٿي پيو
اسان کان پوءِ جي مينهڙا وٺا ته ڇا ٿي پيو
اسان کي پار پرين جي ته نيٺ وڃڻو آهه
ڪنارو ڏور مخالف هوا ته ڇا ٿي پيو
اسان سچائي کي سينگاري آندو شعرن ۾
انهيءَ تي دوست ڪي آهن خفا ته ڇا ٿي پيو
نه ڪنهن تي ٻاجهه،نه ڪنهن تي ڪرم، نه ڪنهن تي عطا
هـُو پنهنجي زُعم ۾ بڻيو خدا ته ڇا ٿي پيو
هـُو مهربان آ سمجهي ٿو دل جي جذبن کي
ڪڏهن ڪري به ڇڏي سون خطا ته ڇا ٿي پيو
اها ته حسن جي فطرت آ، ان جو غم ڪهڙو
نه ٿي سگهي ڪڏهن اُن کان وفا ته ڇا ٿي پيو
غزل چوڻ جي ته مجروح کي ڪا ڏات آهي
زمانو داد نه ڏيندو ڀلا ته ڇا ٿي پيو
ڪراچي. 2-7-1984ع
هر ستم هر جفا روا آهي
زندگي آهي يا سزا آهي
بستي بستيءَ ۾ پيار تي پهرو
ماڻهو ماڻهوءَ کان ڄڻ خفا آهي
وئي بدلجي هوا زماني جي
دردمندن جو بس خدا آهي
نغمئهِ شوق کان فغان تائين
منهنجي جذبن جي ارتقا آهي
جيئن ڪا صحرا ۾ ڪونج ڪرلائي
اهڙي مجروح جي صدا آهي
زهر جو ڍُڪ ئي ڏيو ها يارو
منهنجا همدرد ٿيو ها يارو
پوءِ نه اوندهه به اچي ها ويجهو
پنهنجي جذبن سان جيو ها يارو
شهر م شور هو قيامت جو
ڪجهه ته بيدار ٿيو ها يارو
اُن جي محفل ۾ باريابيءَ لئه
مون کي الزام ڏيو ها يارو
مون کي سڏيو ها رول راتين جو
سـُرخرو ڪجهه ته ٿيو ها يارو
ڪراچي. 1990ع
چهري تي ڪجهه محبتون ڪجهه وحشتون سجائي
هڪ شخص آهه جو جانبِ صحرا پيو اچي
جهوليون ڀريو گلن سان ۽ ٿي با ادب بيهو
هن شهر ۾ هو حسن سراپا پيو اچي
آيو مليو ٻين سان ۽ موٽِي هليو ويو
آءٌ دل ۾ خوش ته منهنجو مسيحا پيو اچي
ڪراچي. 1985ع
مجبورين ۾ لڙڪ وهائي نٿو سگهان
اي زندگي مان توکي لڄائي نٿو سگهان
آهي انهن ۾ نور تنهنجي چشمِ ناز جو
تارن سان دل جا داغ مـَٽائي نٿو سگهان
تنهنجي طلب نه تنهنجي تمنا نه تنهنجي ياد
هي ڪهڙو دور آهي ٻڌائي نٿو سگهان
تون ئي ٻڌاءِ اي غم دنيا مان ڇا ڪريان
توکان ته پنهنجو پانڌ ڇڏائي نٿو سگهان
گذري ويا جي قربت علوي
۾ ڏينهڙا
اي گردشِ زمانا ورائي نٿو سگهان
مجروح اهلِ درد جون مجبوريون ته ڏس
توکي به پنهنجو حال ٻڌائي نٿو سگهان
حيدرآباد 1962ع
بس رڳو حوصلو هجي دل جو
رخ بدلجي سگهي ٿو مشڪل جو
هر ڪو بيگانو، هر ڪو ديوانو
هي ڏٺم رنگ تنهنجي محفل جو
ڪير ٿو ماري مرڪي مقتل ۾
هي به احسان منهنجي قاتل جو
شور طوفان جو اچي پهتو
مون نظارو ڪيو پئي ساحل جو
ڪراچي. 1989ع
تنهنجو غم آهي ڄڻ خوشي صدقي
تو تان صدقي اي زندگي صدقي
ڪنهن کي منزل ته ياد ئي ڪونهي
تنهنجو انداز ِ رهبري صدقي
آءٌ تنها به آهيان هڪ محفل
اي طبيعت جي روشني صدقي
بي رخي ، سا به دلفگارن سان
واهه تنهنجي هي بي رخي صدقي
ڪراچي. 1949ع
جيڪي دل تي وهي سو نه دهرائجي
دوستن کي اجايو ڇو شرمائجي
سونهن جون ان جي هر ڪنهن سان ڳالهيون ڪري
حسن اُن جو نه دنيا کان نظرائجي
ڪنهن سان ليکو نه پنهنجي وفا جو ڪجي
ريت اهل محبت جي ورجائجي
متان دل جو ڪو گهاءُ اُڀري پوي
نه اکين کي اکين سان ٽڪرائجي
ڪراچي. 1980ع
فخر آهي گردشن تي آسمان کي دوستو
آزمايون ڇو نه شوقِ بيڪران کي دوستو
هيئن نه آزاريو هجومِ عاشقان کي دوستو
دل سان دهرايو حديثِ دلبران کي دوستو
وقت جي اونداهي ڪـُنَ مان ڪا صدا ايندي ضرور
ظلم بخشي ٿو زبان هر بي زبان کي دوستو
سر جو سودو هو، ڪري پهتس وڃي پريان جي پار
مشڪلن آسان ڪيو، هر امتحان کي دوستو
ڪنهن به لحظي جي خبر ڌرتيءَ کي ڌوڏي ٿو سگهي
ڪجهه ته سمجهو وقت جي آتش فشان کي دوستو
جيئن اچي هر شعر مان سـُرهاڻ ان جي زلف جي
دلڪشي اهڙي ڏجي طرزِ بيان کي دوستو
اڄ غزلخوان آهي مجروحِ محبت بزم ۾
ڪا خبر پهچايو يارِ قدردان کي دوستو
ڪراچي. 6-11-1986ع
اهو غم ئي آهي متاع دل جي چئين ته توتان فدا ڪريان
هونئن ٻيو ته ڪجهه نه ڪري سگهيس ائين تنهنجو هق ئي
ا دا ڪريان
تو جو حال منهنجي تي مرڪيو، ٿيو ساهه ۾ منهنجي
سوجهرو
هاڻي آهي دل جو هي فيصلو، ته پيو عرض حال سدا
ڪريان
هُو جو واٽ ويندي ملي وڃي، ڪو نئون گلاب ٽڙي پئي
ڪو نئون خيال اچي وڃي، جو غزل ۾ پنهنجي ادا ڪريان
هو ته منهنجي دل جي زبان آهه، منهنجو روح آهه
منهنجي جان آهه،
۽ عشق جو منهنجو مان آ، پوءِ ان جي ڪئين آءٌ گلا
ڪريان
|
