ٿلهه:

هن دادلي دريا اندر، دلبر سندو ديدار اٿئي،

دانهه مرين ديدار کي، ورهان ملي اڄ وار اٿئي!

1.

گهويون ڇڏي گهڙ تار ۾، پاڻا تون پئه پاتار ۾؛

جهيڻو نه ٿي تون جهار ۾، هٻڪڻ هٽڻ بيڪار اٿئي!

2.

گهوريس ڪيو جيڪي گهڙن، ويرون نه واڳون تن وڙهن؛

مانگر به مانجهن کان مڙن، اونهي ۾ سي ابصار اٿئي!

3.

”موتو قبل“ ماڻي تون مر، ورچي وچان تون ڪيم ور؛

سانڍي مَ رک سورهه تون سر، جي دولهه ٿيڻ درڪار اٿئي!

4.

هي تار ٿئي تارو تون تر، جهاڳي تون وڃ ”جمال“ جر؛

ساري تون کڻ سياڻا ثمر، اڳيان ڪيل اقرار اٿئي!

*

ٿلهه:

جاڳي جاڳي جاڳ، جاڳي ڪر تون دور جدايون!

1.

پردا حِجابي سڀ هٽائي، پاڻ کي ڏس تون پاڻ ۾ ٺاهي؛

منجهيئي مدامي ماڳ، جانب جوڙيون آهن تو ۾ جايون...

2.

عمر سڄي تو سمهي وڃائي، جاڳي تو نا جوت جلائي؛

سمهڻ ناهي سهاڳ، ويهي ڳاءِ تون واحد جون وايون...

3.

اٺ ئي پهر اندر ۾ اوري، ڪس قلب جا سڀئي ڪوري؛

دل تان دوئي جا لاهي داڳ، ميٽ تون من تان مڙيئي ميرايون...

4.

بن جاڳڻ جيڻ ”جمال“ اجايو، سستي ڪنهن نه پرين پرايو؛

اورڻ ڌاران سڀ اڀاڳ، ويل ويرون ڪنهن نه ورايون...

ٿلهه:

عشق وارا ٿا پڙهن بس الف جو هڪڙو اکر،

زير جي ناهي ضرورت ۽ نڪا گهرجي زبر.

1.

سور واري ساز جي سر سوز ۾ سرها سدا،

پور پرين جا پچائن پاڻ ۾ چارئي پهر.

2.

مئي محبت جي پين ۽ مست محبت ۾ مدام،

رند رندي رمز جي رازن کان آهن باخبر.

3.

عيش عشرت عيب آهي عاشقن لئه اصل کان،

ورهه وارا واپرائن ٿا ورهه وارو وکر.

4.

پار پرين جي پڄڻ لئه پرت وارا پنڌ پيا،

سوز جو سيني سان گڏ سامين کنيو سانڍي ثمر.

5.

قربداري جي قريبن جي ڪرين حاصل ”جليل“،

ڪات سان ڪنڌڙو ڪپي تون قرب تان قربان ڪر.

ٿلهه:

برهه تنهنجي جيون بٺيون دل تي پيون دلبر دکن،

هن عشق جي آڙاهه ۾، جيءُ جان جانب پيا جلن!

(1)

وار وائي ڪا ورڻ جي محب منهنجا مون پرين،

جيءَ جڏي کي هاڻ جانب ڏي وصل وارو وچن!

(2)

آس اکڙين کي اوهان جي ديد جي آ دلربا،

پرت جي پئمان لئه ويتر ويراڳيون ٿيون وتن!

(3)

مينهن موسم تي وسن ٿا پر اکين عادت عجيب،

ياد ايندي يار جي ٿيون وڏ ڦڙئي وانگيان وسن!

(4)

راڳ رڳ رڳ ۾ اوهان جو ٻي نه ٻولي ڪا ٻُجهن،

تات جن کي يار تنهنجي سي ڀلا ڪيئن سک سُمهن!

(5)

محب ڪهڙيون ٿو ميارون تون رکين ”جليل“ تي،

لڳ لاڳاپا لوڪ وارا هوت هوندن تي هجن!

ٿلهه:

ساجن لهه ڪا سار، دردن آهي دل کي دکايو!...

1.

سال لنگهي ويا سڪندي سڪندي، وائي وصل واري وار،

محبت من ۾ مچ آ مچايو...

2.

باهه برهه جي ڀڙڪو لايو، اندر سڙي ٿيو آڱار،

سورن ويتر ساهه سُڪايو...

3.

عشق اصل کان آهي اڙانگو، عشق سندي اسرار،

سوريءَ تي منصور چڙهايو...

4.

مرضي اوهان جي ”جليل“ قبولي، اڳتي اوهان اختيار،

ماريو توڙي يار جياريو...

ٿلهه:

پرديسي پيارا، تو کي ساهه ساري،

ڳڻتي اوهان جي دل کي ٿي ڳاري!

1.

محبوب ڇا کان منهڙو مٽي وئين، سورن ۾ سهڻا دلڙي سٽي وئين،

اهڙي جيڻ کان شل موت ماري!...

2.

پرديس ۾ تو وڃي ڏينهن لايا، اکڙين اچڻ جا گسڙا نهاريا،

مولا وطن ڏي تنهنجي واڳ واري!...

3.

هيڻا حال جن جا هجر ۾ ٿين ٿا، ماڻهو مڙيئي تن تان کلن ٿا،

ڏکيا ڏينهڙا ڏاتر، نه ڪنهن کي ڏيکاري!...

4.

پنهنجي ”جليل“ کي وساري نه ڇڏ تون، گوندر غمن ۾ تنهن کي نه گڏ تون،

پنهنجا ڪيل پيارا، وڃ قول پاري!...

ٿلهه:

تنهنجي فرقت ۾ مٺا، ٿي دل سندم آهي چري،

درد ۾ دلبر اچي، ڪو ڏي دلاسو دلبري!

(1)

جند جدائي ۾ جلي ٿي، ڄڻ لڳي ڄيري ڄري؛

ڪيئن ڪيان، ڪاڏي وڃان مان، ڳالهه ٿي مون کان ڳري!

(2)

ڪانگڙا ڪوڙين اڏايم، ۽ وڌم فالون وري؛

تنهنجي لئه تارا تڪيندي، ويا مڙئي ٽاڻا ٽري!

(3)

روز شب راهون نهاري، آهيان ڳڻتين ۾ ڳري؛

برهه جا منهنجي بدن تي، ويا ڪئين ٻارڻ ٻري!

(4)

حال منهنجي جي حقيقت آهي سڀ سورن ڀري،

محب تنهنجي مهر ڌاران، مفت ۾ ويندس مري!

(5)

مل اچي ”معمور“ سان، ڪا کول درسن جي دري،

ڪير ڀي ائين نان چوي: ’من ديگرم تو ديگري‘!

ٿلهه:

نينهن سڄڻ جي ڪيو نهال، وسري ويا ويچار سمورا!

(1)

هجر حبيبن جو ٿو ماري، ڳاراڻي ۾ ڳاريو ڳاري،

ساعت سڄڻ ريءَ ٿي سال، دم ڪيئن گذرن ڌار سمورا!

(2)

پٺ ته حبيبن جي مان ويندس، دوستن ري هڪ دم نه جٽينديس؛

جيڏيون مون لئه ٿيا جنجال، پرين ريءَ ٻيا پار سمورا!

(3)

برهه جا مون تي ڀال ٿيا، وسري مال منال ويا،

ويئي خوشي ٿي خواب خيال، سور ٿيا سينگار سمورا!

(4)

عشق لڳي ”معمور“ ويو سوکو، هاڻ نباهڻ ٿي پيو اوکو؛

ڪهڙي ڪريان قيل مقال، برسر آهن بار سمورا!

ٿلهه:

اکيون آرام سي ڪيئن ڪن، عجيبن ساڻ جي اڙيون،

ڪڙي قابو ڪيون ڪنهن پر، قريبن قرب جون ڪڙيون!

(1)

اکين تي وائنٽا وريا، نهاري گهوٽ لئه گهڙيون،

اچڻ وارو نه، آيو، ٿيون سڙن سڪ سوز ۾ سڙيون!

(2)

جلن، جاڳن، جهرن، جهٽڪن، پيون کامن پچن کڙيون!

بنيون تنهن ڏنجهه ڏوڙي کان، دکن جون دل مٿي دڙيون!

(3)

چنابا پار ٿي چڻ ڀڻ، وڳا ڪئين چنگ ۽ چڙيون،

سوين سهڻيون سڻي سرسي، اُٿي ان دم ٿيون کڙيون!

(4)

اجايون ڪين سي وييون، ڪيم جي روهه ۾ رڙيون،

مليون ”معمور“ محبن کان، لکين دردن سنديون ڌڙيون!

ٿلهه:

ساڻي ٿيا ٿم سور، پيئي ڏکن سان ڏينهن نباهيان...

(1)

روز روئان مان سانگي ساري، جيڪس مارن ڇڏيس وساري،

سي ونگ وجهن وهلور، وهم هيين تان ڪيئن هٽايان...

(2)

اوٺي اباڻا ياد اچن ٿا، هر هر منهنجي دل ۾ پون ٿا؛

پاڙيچن جا پور، پر ۾ تن لئه پيئي پڇايان...

(3)

آهي جدائيءَ جيڙو جلايو، سڪ ساڻيهه جي مون کي ستايو؛

آهيان هت مجبور، حال اندر جو ڪنهن کي سڻايان...

(4)

روز پرينءَ جون راهون نهاريان، سانگي ۽ ساڻيهه ساريو ساريان؛

ماڙين ۾ ”معمور“، لڙڪ ڳلن تان ويٺي وهايان...

ٿلهه:

 سوالين جا سڻي سڏڙا، سڄڻ سائين سڏائين ها،

اگهن جي التجائن کي، خدا ڪارڻ اگهائين ها؟

(1)

سندءِ ديدار لئه سائين، جي تڙپن پيا سدا تن کي،

فقط هڪڙو دفعو دلبر، اچي منهڙو پسائين ها؟

(2)

اچڻ تنهنجي جون اي سهڻا، ڏسن شب روز جي راهون،

ڀري پيرا انهن سان، پاڻ تون پنهنجو ڀَلائين ها؟

(3)

آيس تو در هلي سهڻا، سهي سر تي سڀئي سختيون،

ڪري منهن کي مٿي، نظرن سان تون نظرون ملائين ها؟

(4)

ڪري احسان ”احمد“ تي، جڏي جيءَ جي جياپي لئه،

گهڙي ساعت مٺا منهن تان، پلو پاسي هٽائين ها؟

*

ٿلهه:

ڪيئن آهي هو ڌار،

وَ نحَن وارو ڏس تون اشارو.....

1.

سائين آهي تو ۾ سمايل-

نائي نيڻ نهار....

2.

جن وجود ۾ ويهي ووڙيو-

تنين پيئي پچار....

3.

ڪي ويا رهجي پاڻ پائيندي-

ڪي وڃي پهتا پار....

4.

”احمد“ عاشق اُهي ٿيا،

جن عشق ڪو اختيار....