متفرق مواد

ٽنڊڻيءَ جو روح

”سچل جي سوچ بلڪل سنئين سڌي سوچ آهي“ سرمد چيو ”هو ذي حيات جيوت کي هڪ پيچيده قسم جي مشين سمجهي ٿو. ”اهو ٻڌي، هوءَ ڇرڪي پئي، پر پڪو منهن ڪري چوڻ لڳي، ”آئون ماڻهون جي پيچيده ساخت تي حيران ته ٿي سگهان ٿي، پر سچل جو ”اهو مشين وارو فلسفو“ منهنجي سمجهه کان ٻاهر آهي.“ ”تون انهيءَ تي ڪجهه سوچ،“ سرمد، صلاح ڏنيس، ”تون ڄاڻن ٿي ته ارتقا جي سائنسي نظريئي موجب حيواني جسم مڪمل مشيني لقاءُ ئي ته آهي، بلڪه هر جسم جو هڪ هڪ جيو گهرڙو به خوردبيني تي ڏسي سگهجندڙ هڪ مشين ئي آهي، ظاهري اک سان ڏسڻ ۾ نه ايندڙ هڪ پتڪڙو ”جز“ به، پنهنجيءَ جاءِ تي پاڻ هڪ وڏو ۽ جامع ڪل آهي،“ ڪنول پنهنجو ڪنڌ لوڏيو.

”ها، پر انساني ۽ پڻ حيواني جسم ڪنهن مشين کان وري به گهڻو مختلف آهي. سندن پيداواري عمل، مطلب ته سندن ڄم، خود انهن کي مشينن کان مختلف بڻائي ٿو.“

”ڇو؟“ سرمد سوال ڪيو، ”اها ڳالهه ڇو خاص اچرج جهڙي چئجي، جو هڪ ”ذي حيات“ مشين ٻي ”ذي حيات“ مشين کي پيدا ڪري؟ بيجان به بيجان کي پيدا ڪن ٿا، جيو گهرڙا جيو گهرڙن کي، هڪ جين ٻئي جين کي، بلڪه هڪ وائرس پاڻ جهڙن ٻين وائرسن کي پيدا ڪري ٿو، شين ٺاهڻ جي هڪ خودڪار ڪارخاني کي ٻي مشين جي پيدا ڪرڻ مان ڪڍي ٻاهر ڪرڻ لاءِ ڪنهن خاص تخليقي سوچ يا خيال جي ضرورت ڇو ٿيڻ کپي، جڏهن خود ڪنهن کير ڌارائيندڙ حيوان جي مادي کي به ٻار جي پيداواري عمل ۾ اهڙي ڪنهن سوچ يا خيال جي ڪابه ضرورت درپيش ڪانه هوندي آهي.“

ڪنول اکيون ڦوٽاري سرمد کي ڏسڻ لڳي، ”ڇا، تون ائين سمجهين ٿو ته ڪو خودڪار ڪارخانو جڏهن ڪا شيءِ تيار ڪري ٿو ته ائين محسوس ڪري ٿو، جيئن ڪا ماءُ ٻار ڄڻڻ وقت محسوس ڪندي آهي؟“

هن للڪار ڪندي چيس، ”ڌاتو ته ان جو گهڻو گسجي پيسجي ٿو ۽ اڳتي هلي ٿڪجي ٽٽجي بيهي ۽ بيڪار به ٿي وڃي ٿو!“

”آئون نه ٿي سمجهان ته تنهنجي انهيءَ جواب مان اها ڳالهه واضح ٿئي ٿي، جنهن کي آئون ”محسوس ڪرڻ“ چوان ٿي،“ ڪنول وراڻيو.

”نه ئي آئون ائين ٿو سمجهان.“ سرمد سندس ڳالهه سان سهمت ٿيندي چيو. پر ”اهو ڄاڻڻ به ته ڪا سولي ڳالهه ڪانهي ته جذبا يا احساس ڇا ۽ ڪيئن هوندا آهن! ٻنيءَ جي جنهن فارم تي آئون وڌي وڏو ٿيو آهيان اتي اسان وٽ هڪ مادي سوئر پاليل هوندي هئي، جيڪا پنهنجن ٻچن کي چيڀاٽي ماري ڇڏيندي هئي اتفاق سان ئي سهي، پهرين آئون ائين ئي سمجهندو هئس پر اها پوءِ پنهنجن ٻچن جا لاش کائي به ڇڏيندي هئي،. ڇا، تون چئي سگهندئين ته ان وٽ يا ان جا اهي ممتا ڀريا جذبا يا خيال هئا.“

”آئون سوئرن جي ڳالهه نه ٿي ڪريان.“

”پر ائين ئي اسين انسانن بابت به چئي سگهون ٿا، ڇا تون اندازو لڳائي سگهندينءَ ته وهنجڻ يا وهنجارڻ دوران ڪيترا ٻار ٽٻ ۾ ٻڏي يا هونئن به گهٽجي مري ٿا وڃن! ٻاهر بٺن تي يا گٽرن ۾ به اڇليل ٻار لڀجندا ٿا رهن.“ ڪنول دهلجي، لاجواب ٿي وئي. ڪجهه ساهي کان پوءِ سرمد وري ڳالهائڻ شروع ڪيو. ”تون جو سچل کي مشينن ۾ سدائين مصروف يا انهن سان واڳيل جو ڏسين ٿي، تنهن جو ٿورڙو ئي پس منظر ڪو الڳ آهي، مشينون هن جي نظر ۾ ”جيوت“ جو هڪ ٻيو روپ آهن. هڪ اهڙو روپ، جنهن کي هو پلاسٽڪ يا ڪنهن ڌاتوءَ يا ڌاتن سان پاڻ ٺاهي ٿو، تخليق ڪري ٿو، ڪن کي اڇلائي ڦٽو به ڪري ٿو ڇڏي، هو پاڻ ته وري ايترو شريف طبع يا ڀورڙو به آهي. جو پنهنجي پاڻ کي به هڪ مشين ئي سمجهي ٿو.“

”تنهنجو مطلب آهي ته هڪ اهڙي مشين، جيڪا پاڻ جهڙيون ٻيون مشينون ڄڻيندي آهي!“ ڪنول ٽوڪ واري انداز ۾ چيس، ”ٿوري دير کان پوءِ تون کيس ساءُ به سڏيندين!“

”نه،“ سرمد چيو. ”هو ته هڪ انجنيئر آهي. ۽ جيتري قدر ڪنهن هٿراڌو ٺاهيل مشين جي ڪنهن انساني جيوت سان ڀيٽ جو سوال آهي، اها ڳالهه ڪنهن سادي ذي حيات پيداوار جي عمل کان گهڻي مٿيري ئي ٿيندي! ڇو ته مشين وري به گهٽ ۾ گهٽ ڪنهن خيال، ڪنهن رٿا، ڪنهن ترڪيب ۽ عمل جي نتيجي ۾ ته ٺهي تيار ٿئي ٿي!“

”آئون ڪنهن وڪيل سان بحث ڪرڻ بدران کائنس فقط ڪجهه ڄاڻڻ ئي مناسب سجهان ٿي،“ ان پنهنجي بيچيني جو اقرار ڪندي چيو، ”لٿي پٿي به آئون پاڻ کي مشينن سان ڪانه ٿي ڀيٽي سگهان!“ هن جوش سان ڳالهائيندي چيو. ”جهڙيءَ ريت اسين جانورن سان ورتاءَ ٿا ڪريون ۽ جهڙي ريت مشينن سان ورتاءُ ٿا ڪريون، ٻنهي ۾ فرق آهي، جيڪو خالص منطق کان مٿڀرو ٿئي ٿو. آئون ڪنهن مشين کي ٽوڙي سگهان ٿي، پرزا پرزا ڪري سگهان ٿي ۽ اهو عمل سچ پچ ته مون کي ڪابه تڪليف يا ايذاءُ نه پهچائيندو پر آئون ڪنهن حيوان  يا جانور کي ائين ماري نه ٿي سگهان!“

”ڇا، تو ڪڏهن ائين ڪري ڏٺو آهي؟“

”ڪجهه هڙيوئي،“ ڪنول ياد ڪندي چيو. ”ڪاليج ۾ پڙهائي دوران جنهن ڪمري ۾ آئون رهندي هيس تنهن ۾ ڪوئن جو ڏاڍو آواز هوندو هو، پوءِ مون اتي ڪوئن ڦاسائڻ واري مشين رکي ڇڏي، نيٺ هڪڙو ڪوئو ان ۾ ڦاٿو، پر آئون انهيءَ کي مشين مان ڪڍي ئي نه سگهيس. ويچاري مئل شيءِ مون کي تمام ايذائل ۽ بي ضرور لڳي. تنهنڪري مون انهيءَ کي مشين سوڌو ئي ڪوٽ جي ٻاهران نيئي پوري ڇڏيو، پوءِ فيصلو ڪيم ته ڪوئن کي مارڻ کان بهتر آهي ته انهن سان گڏ رهجي.“

”ان هوندي به تون اڃا تائين گوشت کائيندي آهين؟“ سرمد کائنس سوال ڪيو. ”تنهنجي ان ريت لرزجڻ يا بڇا کائڻ مان ظاهر ٿئي ٿو ته توکي ڪنهن جيو يا ساهه واري کي مارڻ ڏکيو ٿو لڳي. سمجهين ٿي، چوين ٿي، ڄڻ اهو تون ڪو پاپ يا گناهه ٿي ڪرين.“

”ڏس!“ هو چڙي پئي. ”تنهنجو اهو دليل ”زندگي لاءِ احترام،“ ”حياتي لاءِ تڪريم،“ واري بنيادي نڪتي کي نظرانداز ڪري ٿو. اسان وٽ ڪي ڳالهيون انسانن لاءِ ۽ حيوانن لاءِ مشترڪ آهن. تون اهي ڏسي سگهين ٿي، ڇا تو روزمره جي زندگي ۾ ائين ڏٺو آهي؟ سچل وٽ هڪ نظريو آهي. جيڪو توکي پڪ سان عجيب لڳندو.“ سرمد زور ڏيندي چيو. ”هو چوندو آهي ته حياتي عزازت يا مٽي مائٽيءَ، دوستي، دشمني پوءِ اها سڳي هجي يا ويڳي، ڪوڙي هجي يا سچي، تن جو تنهنجي انهيءَ ”زندگي جي احترام“ يا ”حياتي جي تڪريم“ واري فلسفي سان اهڙو ڪوبه گهڻو گهاٽو واسطو ڪونهي، اصل ڳالهه اها آهي ته توکي ڪنهن ڪنهن جي ”جيو هتيا“ پسند ڪانهي، ڇو ته ساهه واريون شيون موت جي خلاف مزاحمت ڪن ٿيون، جنهن جيو يا ساهواري کي تون مارڻ ٿي گهرين سو رڙيون ٿو ڪري، ڦٿڪي ٿو، يا ويچارو لڳي ٿو. ڄڻ توکي ايلاز ڪري چوي ٿو ته ”مون کي نه مار!“ ائين کڻي چئجي ته اهو تنهنجو ئي دماغ آهي، تنهنجو ”ذي حيات“ آهي، جنهن اها دانهن ٻڌي، جنهن اهي دانهون ۽ ايلاز ٻڌا ۽ ڏٺا!“

ڪنول اها ڊگهي ڳالهه نه سمجهندي سرمد ڏانهن چپ ڀيڙيندي ۽ ڪجهه ڏند ڪرٽيندي ڏٺو. سرمد چانهه جي ڪپ مان آخري سرڪ ڀريندي. کيسي مان ڪجهه پيسا ڪڍي هوٽل جي بيري لاءِ ميز تي رکيا ۽ ڪرسي کي پٺ تي ڌڪيندي هو اٿيو، ”ڪنول بيبي اچ مون سان گڏ هل!“

اڌ ڪلاڪ کان پوءِ ڪنول سرمد سان گڏ سچل جي گهر ۾ پاڻ کي داخل ٿيندي ڏٺو. سچل جي گهر جو وڏو دروازو خودڪار هو، جيڪو سندن ڪار لاءِ پاڻ ئي کلي پيو، ۽ پوءِ اندريون دروازو، جيڪو به چاٻي کان سواءِ کلندڙ هو، ٻيو فقط هٿ لڳائڻ سان جهٽ پٽ کلي پيو.

هوءَ سرمد جي پويان هلندي هلندي پٽ کان هيٺئين منزل تي واقع هڪ تجريبگاهه ۾ پهتي، جتي پيل کوڙ سارن ڪٻٽن مان هڪ کي سرمد کوليو ۽ ان مان هڪ شيءِ کي ٻاهر ڪڍيائين. جيڪا ڌاتوءَ مان ٺهيل ڪنهن وڏي ٽنڊڻيءَ جهڙي لڳي رهي هئي،ان ۾ ننڍيون رنگين بتيون لڳل هيون ۽ ان جي لسي مٿاڇري تي ٿورا اڳيان نڪتل مشيني حصا هئا. هن انهن کي اٿلائي پٿلائي ڏٺو ۽ ڪنول کي ان جي هيٺين پاسي لڳل ٽي ڦيٿا ڏيکاريا، پيٽ تي ان جي اکر اڪريل هئا، ”ٽنڊڻي نمبر 3“ سرمد انهي ٽنڊڻيءَ کي فرش تي رکيو. ساڳئي وقت ان جي پيٽ جي هيٺيان لڳل هڪ ننڍڙي بٽڻ کي ڇوهيو. ائين ڇوهڻ سان ٽنڊڻي هڪدم فرش تي ”ڀون ڀون“ جو آواز ڪندي، هيڏانهن هوڏانهن ائين ڦرڻ لڳي، ڄڻ ڪنهن شيءِ کي ڳوليندي هجي. پوءِ هوءَ گهڙيءَ کن لاءِ هڪ هنڌ بيٺي ۽ اتي ٺهي هڪ چوپاسي نقش تي لڳل بجلي جي ساڪيٽ ڏانهن منهن ڪيائين ۽ ساڪيٽ جي اڳيان، هڪ سوراخ مان ڪانٽن جو جوڙو ٻاهر نڪتو. ڀر پاسي کي چڱيءَ ريت جانچي جونچي، ڪانٽن جو جو اهڙو جوڙو ساڪيٽ ۾ فٽ ٿي ويو ۽ ائين فٽ ٿيڻ سان ئي ٽنڊڻيءَ جي جسم تي ٻرندڙ بتين جو رنگ، بدلجي سائو ٿي ويو ۽ منجهانئس ٻلي جي ”ميائون ميائون“ ڪرڻ جهڙو آواز نڪرڻ لڳو.

اهو سڀ ڪجهه ڏسندي ڪنول ان ٽول کي دلچسپي سان سمجهڻ لڳي. ”جهڙو ڪو مشيني جيٽ! ڪيڏو ذهين آهي! پر ان سڀ جو ڇا مطلب آهي؟“

سرمد ڀر واري بينچ تي پيل هڪ مترڪو کنيو ۽ ڪنول کي ڏنو ۽ چيائينس: ”آئون چاهيان ٿو ته تون انهي کي مار!“

”تون ڇا چئي رهيو آهين؟“  ڪنول، ڪجهه دهڪجي، ”مون پاڻ ڪجهه سال اڳ سچل جي حڪم تي ائين ڪيو هو، ۽ اها ڳالهه منهنجي لاءِ ڏاڍي فائديمند ثابت ٿي هئي!“

”ڪيئن؟ تو انهي مان ڇا پرايو؟“

”زندگي ۽ موت جي معنيٰ بابت ڪجهه ڄاتم.“ ڪنول شڪي نگاهن سان سرمد کي ڏسندي رهي. ”انهيءَ حيوان نما مشين کي پنهنجي بچاءُ جو ڪوبه واهه وسيلو ڪونهي. جيڪو توکي ڪو ايذاءُ يا اهنج رسائي.“ هن کيس پڪ ڏياري.

”رڳو جڏهن تون انهي جي پٺيان ڀڄين، ته اهو ڌيان ڪج ته ڪمري ۾ ٻي ڪنهن شيءِ سان ٽڪرجي نه پوين!“ائين چئي هن ڪنول کي هٿ ۾ مترڪو ڏنو.

مترڪو جهليندي، آزمودي خاطر هوءَ اڳتي وڌي. ٻانهن مٿي کنيائين ۽ هڪ پاسي پاسيرو بيهي انهي ”ميائون ميائون“ ڪندڙ عجيب مشين کي ڏسڻ لڳي. پوءِ هوءَ انهي ڏانهن وڌي ۽ ان تي مترڪوا لاريائين... ”پر... هي ته کائڻ پئي اچي“. ان سرمد ڏانهن مڙندي چيو.

هو کليو، ڪنول کي کار آئي، سو ٻنهي هٿن سان مترڪو جهلي، ۽ تڪي ٽنڊڻيءَ کي ڏاڍي زور سان وهائي ڪڍيائين. ٽنڊڻي، منهن کولي ڊپ ڀريل تيز رڙ ڪئي ۽ هڪدم پٺتي هٽي وئي، مترڪو وڃي فرش جي ٽائل جي هڪ حصي کي لڳو ۽ ان تي ڌڪ جو نشان جڙي پيو! ڪنول ڏسندي رهي، سرمد کلي رهيو هو. مشين ٻه ميٽر کن اڳتي وڃي بيهي رهي ۽ اک ٽيٽ ڪري ڪنول کي ڏسڻ لڳي. ”نه!“ ڪنول جي دل ۾ آيو، ”ها مون کي ڪانه ٿي تڪي!“ ڪنول پنهنجي پاڻ تي چڙ کائيندي مترڪو مضبوط سان جهليو ۽ پير پير ۾ ڏئي، خبرداريءَ سان ٽنڊڻيءَ ڏانهن اڳتي وڌڻ لڳي. ٽنڊڻي پوئتي هٽي، ان جي منهڙائين حصي تي لڳل ٻه ڳاڙهيون بتيون لڳل ڀڳ انساني دماغ جي الفا لهرن جهڙي تيزيءَ سان ڪڏهن تيز روشن ته ڪڏهن جهڪيون ٿي ٽمڪڻ لڳيون، ڪنول جهٽ هڻي مٿس مترڪو الاريو، پر ڌڪ وري به گسي ويو.

ڏهن منٽن کان پوءِ هوءَ سرمد تي ڦونڊجندي ۽ سهڪندي واپس وري. سندس جسم جا ڪپڙا  ڪيترن هنڌن تان رهنڊيل، رهڙيل ۽ واڳيل هئا. ڇو ته هن ڪڏهن هت، ڪڏهن هت، ڪڏهن هڪ بينچ، ڪڏهن ٻيءَ بينچ هيٺان لڪل ۽ ڪڏهن ٻاهر نڪري آيل مشيني ٽنڊڻيءَ کي ٿي هنيا ۽ پاڻ ٿاٻا کاڌا ۽ ڪپڙا ٿي ڦاڙايا! کيس مٿي ۾ سور پئجي ويو هو. سهڪندي چيائين، ”هي ته بلڪل ائين آهي، ڄڻ ڪو وڏو ڪوئو هجي، جنهن کي ڊوڙائي جهلجي! هن جون بيٽريون ڪڏهن ختم به ٿينديون آهن يا نه؟“

سرمد پنهنجي گهڙيءَ تي نظر وڌي ۽ چيو، ”منهنجو خيال آهي ته اها اڃا به اڌ ڪلاڪ کن ائين ئي رهندي، پر شرط اهو آهي ته تون کيس ائين ئي مصروف رکندي اچين.“ هن بينچ هيٺان اشارو ڪندي چيو، جتي انهي ”حيوان“ جي ٻچيءَ بجلي جو هڪ ٻيو ساڪٽ کولي ورتو هو، ”پر انهي کي ماٺ ڪرائڻ جو هڪ آسان طريقو به آهي.“

”آئون اهو ڄاڻڻ ٿي گهران!“

”مترڪو هيٺ رک ۽ وڌي هن کي هٿ ۾ کڻي وٺ!“

”ڇا...! بس، ائين ئي ان کي کڻي وٺان؟“

”ها، اها فقط پنهنجي ڪنهن هم جنس کان ئي خطرو محسوس ڪري ٿي، جيئن، هاڻي تون هن تي لوهه جو مترڪو الارين ٿي ته اها ان لوهه مان خطرو محسوس ڪري ٿي، هن ۾ اهڙي سٽاءَ رکيل آهي، جو اها فقط لوهي هٿيار کان خالي هٿين گوشت پوست واريءَ ٻي شيءِ تي اعتبار ڪري ٿي.“

ڪنول مترڪو بينچ تي رکيو ۽ آهستي آهستي ان ڏانهن هلڻ لڳي. لوهه جي ٺهيل ٽنڊڻيءَ ڪابه چرپر نه ڪئي. ان جو ميائون ميائون جو آواز اچڻ به بند ٿي ويو. ان جون جهڪيون ٿيل بتيون ڌيري ڌيري جهڪيون ٿيڻ لڳيون.

ڪنول هيٺ جهڪي، ڏڪندي ، ٽنڊڻي کي هٿ لاٿو، ٽنڊڻيءَ جي ڪوسي بت جي ڪومل ڏڪڻي محسوس ٿيس. هري هري ڪري ان کي ٻنهي هٿن سان کنيائين. ان جون بتيون هاڻي بلڪل صاف سائي رنگ ۾ بدلجي ويون هيون. ڪنول ان جي ڌاتو جي کل جي هڪ فرحت بخش گرمائش محسوس ڪرڻ لڳي، ان جي موٽرن جي هلڪي سرسر ٻڌڻ ۾ پئي آئي، ”هاڻ آئون هن بيوقوف شيءِ کي ڪيڏانهن ڪريان؟“ هن چڙندي چيو.

سرمد صلاح ڏيندي چيس، ”هاڻي تون انهيءَ کي بينچ تي پٺي ڀر ليٽائي ڇڏ، انهيءَ حالت ۾ اها بلڪل بيوس ٿي پوندي ۽ تون سولائي سان ڦيهي سگهندينءَ.“

”هاڻي، خالي هٿين هن سان آئون سڀ ڪجهه ڪري سگهان ٿي.“ ڪنول چپن ۾ ڀڻڪندي چيو ۽ سرمد جي صلاح تي عمل ڪرڻ جو پڪو پهه ڪري اڳتي وڌي، پوءِ ان جيئن ئي ان کي ليٽائي اونڌو ڪري، هيٺ فرش تي رکيو، ته ان جون بتيون ڳاڙهيون ٿي ويون ۽ ان جا ڦيٿا آهستي آهستي ڦري ڦري بيهي رهيا. هن کي پوءِ ٻيهر مترڪو ٺهڪايائين، اڌو گابري ڌڪ سان ان جو هڪ ڦيٿو ضايع ٿي ويو ۽ هوءَءِ اٿلي ٻيهر سنئين ٿي پئي، نقصان پهتل ڦيٿي واري هنڌان ڌاتوءَ جي پرزي مان آواز نڪتو ۽ هوءَ گول دائري ۾ ڦيراٽيون پائڻ لڳي، ان جي پيٽ هيٺيان ٽڙڪاٽ جا آواز نڪتا، مشين هئي سا بيهي رهي ۽ بتيون آخرڪار اجهامڻ تي اچي بيٺيس. ڪنول پنهنجا چپ ڀيڙيا ۽ آخري وار ڪرڻ لاءِ مترڪو مٿي کنيائين، پر جيئن ئي هن ائين ڪيو، ته ان اڌ مئي شيءِ مان هڪ آواز نڪتو، هڪ ڪومل رڙ جا ڪنهن ٻار وانگر ڪنجهڪڻ جيان لڳي رهي هئي. ڪنول حيرت ۾ وٺجي مترڪو ڦٽو ڪيو ۽ پٺتي هٽي بيٺي. سندس اکيون ميز تي ٽميل تيل جي ٻڙي تي کپي ويون، کيس ائين لڳو، ڄڻ ان مخلوق مان ڪو رت وهي نڪتو هجي، هن سرمد کي هيبت وچان ڏٺو.

”اها ته... اها ته...“ ”فقط هڪ مشين آهي،“ سرمد هاڻي سنجيدگي سان چيس، ”انهي وانگر ان جا ٻيا ڪيترائي ارتقايل ”ابا ڏاڏا“ به موجود آهن. هن ورڪشاپ ۾ سندس چوڌاري پيل بي زبان ۽ هيسيل نظر ايندڙ ”مشين“ جي قطار ڏانهن اشارو ڪيو.

”پر انهن جي ابتڙ هيءَ پنهنجو موت محسوس ڪري سگهي ٿي ۽ اڃا به واهر لاءِ پئي دانهين! انهيءَ کي بند ڪر!“ هن چيو، سرمد ميز ڏانهن وڌيو، ۽ توانائي مهيا ڪندڙ ننڍڙي بٽڻ کي بند ڪرڻ جي ڪوشش ڪيائين.

”لڳي ٿو تو ان کي ٻٽي ڇڏيو آهي.“ هن پٽ تي ڪريل مترڪو کنيو، ”پڇاڙي ۾ ان کي هڪڙو ئي موتمار ڌڪ هڻي پوري ڪري ڇڏڻ گهرنديئنءَ!“ جيئن ئي سرمد مترڪو مٿي کنيو، ته ڪنول ڪنڌ سان نهڪر ڪندي، پٺتي هٽي بيٺي.

”تون ئي ان کي ٺيڪ ڪر...؟“ انهي ئي دم هڪ مختصر ٽڙڪاٽ ٿيو، ڪنول ڇرڪي ڪنڌ ورائي ڇڏيو، روڄ راڙو بند ٿيو، هو ٻئي خاموشيءَ سان ٻاهر نڪرڻ لاءِ ڏاڪا چڙهڻ لڳا.

(انگريزيءَ تان ترجمون ٿيل)

نئون صفحو --  ڪتاب جو ٽائيٽل صفحو
ٻيا صفحا 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11
هوم پيج - - لائبريري ڪئٽلاگ