|
گل
ڦل
قلمي دوستي
·
نالو:
سيد عاشق
محمود
ڪلاس:
ستون
وندر:
ادب
سان چاهه
عمر:
12
سال
ائڊريس:
آغا
تاج محمد
اڪيڊمي مسلم
سوسائٽي
حيدرآباد.
·
نالو:
علي عمران
کوکر
ڪلاس:
ڏهو
اي
وندر:
قلمي
دوستي رکڻ
عمر:
14
سال
ائڊريس:
گهر
نمبر
553
ايڇ
حسين
آباد حيدرآباد.
·
نالو:
عبدالمجيد راڄڙ
ڪلاس:
اٺون
اي
وندر:
لطيف
سنگت ۾ دلچسپي
عمر:
14
سال
ائڊريس:
گورنمينٽ هاءِ
اسڪول نمبر
1
حيدرآباد.
·
نالو:
غلام مصطفيٰ
زنئور
ڪلاس:
اٺون
اي
وندر:
خطن
جا جواب
ڏيڻ
عمر:
14
سال
ائڊريس:
گورنمينٽ هاءِ
اسڪول ميرپور
بٺورو.
·
نالو:
انور علي
ڀٽي
ڪلاس:
ستون
ڊي
وندر:
قلمي
دوستن کي خط
لکڻ
عمر:
13
سال
ائڊريس:
ڪوارٽر
نمبر
08
بي،
پراڻي وحدت
ڪالوني
حيدرآباد.
·
نالو:
عبدالواحد
ڪلاس:
اٺون
وندر:
گل
ڦل
پڙهڻ
عمر:
14
سال
ائڊريس:
گورنمينٽ هاءِ
اسڪول ٻير شريف
·
نالو:
ڪشور
ڪمار
کلياڻي
ڪلاس:
ڇهون
بي
وندر:
ٻاراڻو
ادب
پڙهڻ
عمر:
11
سال
ائڊريس:
گورنمينٽ هاءِ
اسڪول ميرپور
بٺورو.
·
نالو:
فرحان عبدالله
ڪلاس:
اٺون
اي
وندر:
راند
کيڏڻ
عمر:
13
سال
ائڊريس:
گورنمينٽ هاءِ
اسڪول
ڏيپلو.
·
نالو:
طالب علي
ڀيو
ڪلاس:
نائون
اي
وندر:
ڪرڪيٽ
کيڏڻ
عمر:
14
سال
ائڊريس:
هاءِ
اسڪول ٻٻر لوءِ
·
نالو:
غلام اصغر
چانڊيو
ڪلاس:
نائون
سي
وندر:
سنڌ
سان پيار
عمر:
14
سال
ائڊريس:
گورنمينٽ پائليٽ
اسڪول لاڙڪاڻو.
·
نالو:
منير احمد
سومرو
ڪلاس:
نائون اي
وندر:
بيڊمنٽن راند
کيڏڻ
عمر:
16
سال
ائڊريس:
مهراڻ ماڊل
اسڪول پنو
عاقل.
·
نالو:
صابر حسين
جمالي
ڪلاس:
ستون، اي
وندر
:گل
ڦل
جو مطالعو
ڪرڻ
عمر:
12
سال
ائڊريس:
گورنمينٽ هاءِ
اسڪول جوهي
·
نالو:
شمس الدين
چانڊيو
ڪلاس:
ستون
وندر:
عام
معلومات جا
ڪتاب
پڙهڻ.
عمر:
13
سال
ائڊريس
:گورنمينٽ
هاءِ اسڪول
جوهي.
·
نالو:
سائينداد رند
ڪلاس:
ستون
وندر:
درسي
ڪتاب
پڙهڻ
عمر:
14
سال
ائڊريس:
گورنمينٽ هاءِ
اسڪول جوهي.
·
نالو:
منظور علي
جانوري
ڪلاس:
ڏهون
بي
وندر:
شاعري ڪرڻ
عمر:
16
سال
ائڊريس:
گورنمينٽ هاءِ
اسڪول جوهي.
·
نالو:
شريف الدين
جوڻيجو
ڪلاس:
اٺون
بي
وندر:
ساٿي
ٻارڙا
سنگت ۾ ڪم ڪرڻ
عمر:
13
سال
ائڊريس:
گورنمينٽ هاءِ
اسڪول مديجي
شڪارپور.
·
نالو:
رجب
علي
ڪنڀار
ڪلاس:
ڇهون
اي
وندر:
علم
سان چاهه
عمر:
15
سال
ائڊريس:
سعيد
فوٽو اسٽوڊيو
نئون
ڪوٽ.
·
نالو:
اياز علي
جوڻيجو
ڪلاس:
ڇهون
وندر:
رسالا پڙهڻ
عمر:
11
سال
ائڊريس:
گورنمينٽ هاءِ
اسڪول
ڏوڪري.
عبدالستار
جوکيو
غلام
مرتضيٰ سومرو
اڄ
مان
اوهان کي هڪ
اهڙي
ذهين شاگرد
جي
گفتگو
ٻڌائيندس، جنهن
شروع
کان
وٺي تعليم
جي
ميدان ۾
ڏينهن رات
محنت
ڪري
مستقبل ۾ پاڻ
مڃائڻ جو
ارادو ڪيو جنهن
ضلعي
شڪارپور جي
هاءِ
اسڪول نمبر1
۾
مئٽرڪ ۾
724
مارڪون
کڻي،
ڏهين
ڪلاس
۾
اي-
ون
گريڊ
کنيو
۽
پنهنجي
ڪلاس ۾ پهرين
پوزيشن حاصل
ڪئي،
مان
ساڻس شڪارپور
ويس
۽
جيڪا گفتگو
ڪئي
سا
هيٺ ڏجي ٿي.
عبدالستار:
ادا
پهريائين اهو
ٻڌايو
ته
توهان شروعاتي
تعليم ڪٿي حاصل
ڪئي؟
غلام
مرتضيٰ:
ڀاءُ
مان شروعاتي
تعليم پهرين
کان
پنجين درجي
تائين مان
پنهنجي شهر
شڪارپور پرائمري
اسڪول هاٿي
درُ
اسڪول ۾ حاصل
ڪئي.
عبدالستار:
ادا
اوهان
ڏهين
ڪلاس ۾ پهرين
پوزيشن حاصل
ڪئي
۽
سڄي
ڪلاس
۾
اي-
ون
گريڊ
کنيو،
توهان اهو
ٻڌايو
ته
روزانه پڙهائي
لاءِ
توهان
ڪيترو وقت
صرف
ڪندا
هئا؟
غلام
مرتضيٰ:
مون
کي
ڏهين
ڪلاس
۾
پوزيشن حاصل
ڪرڻ
لاءِ
جيتري محنت
ڪرڻي
پوندي هئي،
انهيءَ لاءِ
منهنجو
ڏينهن جو
مقرر
وقت ته
ڪو
نه
هيو، بهرحال
ڏينهن
جو
ڪڏهن
ٻه
ڪلاڪ
ته
ڪڏهن ٽي
ڪلاڪ باقي
مان
رات جو
مقرر
وقت جي
مطابق چار
ڪلاڪ
ويهي
پڙهندو هوس
پر
جڏهن امتحان
ويجھا آيا
ته
مان روزانه
پنج
ڪلاڪ
به پڙهائيءَ
تي
صرف
ڪندو هوس،
ڇاڪاڻ
ته
مون دل
۾
ارادو ڪيو هيم
ته
مان سڄي
ڊويزن
۾
پهرين پوزيشن
حاصل
ڪندس،
پر
724
مارڪون
کڻي
پنهنجي شهر
۾
مون
پهرين پوزيشن
حاصل
ڪئي.
عبدالستار:
پرائمريءَ کان جڏهن
توهان انگريزيءَ
۾
پهتا
ان وقت
توهان جي
پوزيشن
ڪهڙي رهي؟
غلام
مرتضيٰ:
ادا
مان
شروع کان وٺي
محنت
ڪندو
پيو اچان،
منهنجي
ڇهين ۽ ستين
ڪلاس
۾
پنهنجي ٻئي پوزيشن
هوندي هئي
باقي
اٺين کان وٺي
مان
پهرين پوزيشن
حاصل
ڪندو
پيو اچان.
عبدالستار:
توهان اسڪول
جي
ڪهڙن
استادن کان متاثر
آهيو؟
غلام
مرتضيٰ:
مان
اسڪول جي
سڀني
استادن کان متاٿر
آهيان.
خاص
طور
تي نائين
۽
ڏهين
جي
ڪلاس
جي سڀني
استادن کان متاثر
آهيان، جن
مون
کي
هن موڙ
تي
ڪاميابيءَ
جي راهه
ڏيکاري.
عبدالستار:
ادا
توهان سنڌي
ٻاراڻي
ادب
کان
ڪيتري
قدر مطمئن
آهيو؟
غلام
مرتضيٰ:
ادا
ٻارن
لاءِ
ادبي معيار
اهڙو
خاص
ڪونهي
ڇاڪاڻ ته
سنڌيءَ ۾
ٻارن لاءِ
ادبي
رسالا گھٽ
پيا
نڪرن ۽ اديب
به
اهڙا رسالا
نٿا
شايع ڪن جن
مان
بارن کي ادب
لاءِ
وڌيڪ معلومات
ملي
سگھي.
انهيءَ
مان
اندازو لڳائي
سگھجي ٿو ته
وڏا
اديب
ٻاراڻي ادب
۾
ڪجهه
گھٽ
دلچسپي وٺن
ٿا.
عبدالستار:
توهان
ٻاراڻي ادب
جي
ڪهن
اديبن ۽ شاعرن
کان
متاثر آهيو؟
غلام
مرتضيٰ:
ادا
مان
شاعرن ۾ شاهه
صاحب
کي
پسند
ڪيان ٿو ڇو ته
شاهه
صاحب جي
شاعريءَ جو
هڪ
عليحده انداز
آهي.
ان
جو
رسالو حق
جي
وائي آهي
۽
اديبن ۾ آئون
ادل
سومري کي پسند
ڪريان
ٿو
جنهن
جي باري
۾
وزير
گل جو
چيل
شعر تمام
گھڻو
وڻندو آهي:
ادل پنهنجي
شعر
۾،
ٻارن
لاءِ آ
ٻار
بڻيو،
محبت واري
ماڻهوءَ جو،
اکر
اکر آ
مڻيو.
عبدالستار:
موجوده دور
۾
ٻارن
کي
سياست ۾ حصو
وٺڻ
گھرجي يا
نه؟
غلام
مرتضيٰ:
موجوده
دور
۾
ٻارن
کي
سياست ۾ بلڪل
حصو
وٺڻ نه
گھرجي.
ٻارن
کي
ٿي
سگھي ته
پنهنجي پڙهائيءَ
سان
لڳا رهن
ڇو
جو
سياست ۾ اچڻ
سان
شاگرد پنهنجي
پڙهائيءَ کان محروم
ٿي
وڃي
ٿو.
ننڍپڻ
سياست ۾ اچڻ
سان
هو
ڪڏهن به
پنهنجي منزل
مقصود تي
پهچي
نه سگھندو.
عبدالستار:
توهان
ڪنهن تنظيم
سان
وابسته آهيو
يا
نه؟
غلام
مرتضيٰ:
ها
مان
ٻاراڻي
تنظيم نالي
”لطيف
ٻارڙا
سنگت سنڌ“
سان
تعلق رکان
ٿو.
ان
تنطيم جو
مان
جوائن سيڪريٽري
آهيان ان
۾
اسان
روزانه
ٻارن کي پڙهائيندا
آهيون ۽ لطيف
جو
پيغام پهچائيندا
آهيون.
عبدالستار:
موجوده تعليم
جي
نظام بابت
توهان جو
ڇا
خيال
آهي؟
غلام
مرتضيٰ:
موجوده
تعليم جو
نظام
گھڻي قدر
نامعقول آهي.
ڪورس
جي
ڊگھي
هئڻ ڪري شاگردن
۾
پڙهائيءَ جو
رجحان گھٽ
ٿو
ڏسڻ
۾
اچي.
ٻيو
ته صرف
استاد
ڪورس لکرائڻ
کي
پنهنجي زميداري
سمجھن ٿا.
ڪٿي
ته استاد
ڪورس
بلڪل
اڌ کان گھٽ
ڪرائن
ٿا.
عبدالستار:
توهان وڏا
ٿي
ڇا
ٿيندو؟
غلام
مرتضيٰ:
مان
وڏو
ٿي
”انجنيئر“
بڻجڻ
چاهيان ٿو.
عبدالستار:
ننڍپڻ جو
اهڙو
ڪو
واقعو
ٻڌايو جيڪو
توهان کان وسرندو
نه
هجي؟
غلام
مرتضيٰ:
ادا
جڏهن
مان چوٿين
درجي
۾
هوس اسان
جو
استاد پنهنجن
ڇوڪرن
جي
وچ ۾
ڪهاڻي
ٻڌائڻ لاءِ
مقابلو طئه
ڪيو،
جنهن
۾
استاد طرفان
پنج
روپيا انعام
رکيل
هو، انهيءَ
مقابلي ۾ مان
به
شامل هوس
اهو
مون کي ڏنو ويو.
عبدالستار:
ادا
آخر ۾ گل
ڦل
پڙهندڙ
ٻارن لاءِ
ڪو
پيغام
ڏيو؟
غلام
مرتضيٰ:
ادا
منهنجو
ٻارن لاءِ
پيغام آهي
ته
پنهنجي پڙهائيءَ
تي
خاص خيال
رکن
۽
هن وقت
تائين جيڪي
اسان
جي دوستن
گل
ڦل
۾
جيڪي پيغام
ڏنا
آهن
انهن تي
عمل
ڪن.
ڦوڦو
راڪاس
هڪڙو
ماڻهو هو،
جنهن
کي
هڪ پٽ
هو.
ٻئي،
پيءُ پٽ
هڪ
ڏينهن
هليا، هڪ
ڳوٺ
ڏي.
واٽ
تي رستو
ڀلجي
ويا
۽
هلندي هلندي
وڃي
هڪ جھنگ
۾
پهتا، اتي
هڪ
ڏائڻ
جو گھر
هو.
ٻنهي
کي
اچي بُک
لڳي
هئي، سو
انهيءَ گھر
۾
اندر
هليا ويا.
ڏسن
ته
مار!
گھر
۾
هڪ
ڏائڻ
ويٺي آهي.
جنهن
کي
ڏسي
ٻئي،
پيءُ، پٽ
وڃي
هڪ شاهي
مٽ
۾
لڪا
ٻنپهرن جو
ڏائڻ
وڃي،
کير
جي هڪ
دلي
ڀري
آئي.
پوءِ
کيرڻي
ٺاهي
وڃي
مٽ وٽ
رکيائين ته
جيئن
ٺري
وڃي.
ڇوڪري
کي
لڳي هئي
بک،
سو،
کيرڻي ڏسي وات
ٿي
پاڻي
ٿيس-
سو
پيءُ
کي
چيائين ته
بابا
بک لڳي
آهي،
موڪل
ڏيوم ته
وڃي
کيرڻي
کائي
اچان، پٽ
کي
موڪل
ڏئي
چيائينس ته
”چڱو
پٽ ڀلي وڃ،
پر
ڏائڻ
جي
کاٻي اک
ڏانهن
وڃجان، ڇو جو
هوءَ
ته ان
اک
کان
انڌي آهي،
تنهن
ڪري
اوڏانهن وڃي
کاءُ
ته
جيئن
ڏائڻ نه
ڏسي،
پٽ
چيو ته
”چڱو
بابا ٺيڪ آهي
مان
وڃان ٿو،
ڇوڪرو آهستگيءَ
سان
ٻاهر
نڪتو.
کيس
ڏاڍي
بک لڳي
هئي،
سو
کيرڻيءَ ۾ هٿ
وجھي
کنيائين
پر
کيرڻي
ڪوسي هئي
سو
هٿ سڙڻ
لڳس
ويچارو ٻار هو
تنهنجري
ڦوڦو ڪري هٿ
ٺارڻ
لڳو.
تنهن
تي
ڏائڻ
سوچيو ته
شايد
ڦوڦو
راڪاس آيو
آهي.
بس
پوءِ
ته ٽپ ڏئي اٿي
وٺي
ڀڳي،
واٽ تي
گڏيس
گدڙ، تنهن
پڇيس
هو
ٻڍڙي
ڪيڏانهن ٿي
ڀڄندي وڃين؟
ڏائڻ
چيس
ته:
”ادا
ڳالهه
نه
پڇ گھر
۾
ڦوڦو
راڪاس اچي
قبضو
ڪيو
آهي.“
گدڙ
چيس
ته:
”ڏاڏي
ائين
ڪيئن ٿو ٿي سگھي!“
هل
ته هلي
خبر
لهون.
پوءِ
ڏائڻ
۽
گدڙ
ٻئي
گڏجي گھر
ڏي
هليا.
گدڙ
اندر
گھر ۾ گھڙي
آيو،
ڏٺائين
ته ماٺ
لڳي
پئي آهي
گھر
۾
ڪير
به ڪو نه
هيو،
پر مٽ
مان
اڃا به
ڦو
ڦو
جو
آواز پيو
اچي،
گدڙ
ڏائڻ
کي
چيو ته
ڏاڏي
بيهه
ته مان
خبر
وٺان ته
مٽ
۾
ڇا
آهي.
تنهن
ڪري
گدڙ
ٽپ
ڏئي
مٽ جي
مٿان
چڙهي ويٺو.
سندس
پڇ اندر
مٽ
۾
پئي لٽڪيو.
ٻنهي
پيءُ پٽ
گدڙ
جي پڇ
کي
وٺي
زور سان
ڇڪيو
تنهن
تي گدڙ
دانهون
ڪيون ۽ چوڻ
لڳو
ته گھوڙا
ڙي
گهوڙا،
ڀڄوڙي ڀڄو هيءَ
ته
ڦوڦو
راڪاس جو
ڏاڏو
ٿو
ڏسجي
پوءِ
ڇڪيندي
ڇڪيندي
گدڙ پڇ
ڇڏائي
وٺي
ڀڳو.
تنهن
کان
پوءِ
ٻئي
پيءُ پٽ
ٻاهر
نڪتا
۽
کيرڻيءَ
جا ڍڪ ڀري ڍؤ
ڪري، پيٽ
ڀري
بي
اونا ٿي گهر
ڏي
موٽيا.
الاهي بخش
گانداهي
خليل
جبران جا
خيال
·
افسوس
آهي ان
قوم
تي جيڪا
اهي
ڪپڙا
پائي ٿي جيڪي
ان
پنهنجي هٿن
سان
نه
ٺاهيا آهن.
·
افسوس
آهي اهڙي
قوم
تي جيڪا
اهڙي
ماني
کائي ٿي جنهن
جو
فصل ان
پنهنجي هٿن
سان
نه لڻيو
آهي.
·
سخاوت هيءَ
ناهي
ته اوهان
مون
کي
اها شيءِ
ڏيو،
جنهن
جي منهنجي
مقابلي ۾ اوهان
کي
ڪا
به
ضرورت نه
هجي.
پر
سخاوت
اها آهي
ته
اوهان مون
کا
اها
شيءِ
ڏيو، جنهن
جي
توهان کي مون
کان
گھڻي
ضرورت آهي.
·
توهان
کائڻ وقت
تمام
گھڻو تيزيءَ
جو
مظاهرو
ڪندا آهيو،
پر
جڏهن هلڻ
جو
وقت ايندو
آهي
ته تمام
سست
ٿي
ويندا آهيو.
ته
پوءِ اوهان
ائين
ڇو
نه ٿا
ڪريو ته
کائڻ
وقت
پنهنجي پيرن
۽
هلڻ
وقت پنهنجين
هٿن
جي ترين
کي
استعمال
ڪريو.
وحيد
ملاح
ندورو
ڇوڪر
جميل
هڪ
ندورو ۽ گهپي
ڪندڙ
ڇوڪرو
هو.
هو
هميشـﮧ
اسڪول کان گسائندو
هو
۽
پڙهڻ کان
ڪيٻائيندو هو.
پيءُ
ماءُ ۽ وڏن
جو
چيو نه
مڃيندو هو.
جميل
جي
ماءُ پيءُ
اها
خواهش هئي،
ته
جميل پڙهي
هڪ
سٺو آفيسر
ٿئي،
پنهنجي ملڪ
۽
قوم
لاءِ فائدي
مند
ثابت ٿئي پر
جميل
لکڻ ۽ پڙهڻ
بدران، پنهنجو
سمورو قيمتي
وقت
راند روند
۽
فضول
ڪمن
۾
گذاريندو هو.
هن
جا
ماءُ پيءُ
هن
کي
گهڻو ئي
سمجھائيندا هئا،
ته
”ابا!
دل
لڳائي پڙهه،
پنهنجو قيمتي
وقت
فضول ڪمن ۾ ضايع
نه
ڪر.
علم
روشني آهي،
علم
کان
سواءِ انسان
اڌورو ۽ جانور
مثل
آهي.“
پر
جميل
هڪ ڪن کان ٻڌي ٻئي ڪن کان ڪڍي
ڇڏيندو هو.
هڪ
ڏينهن جميل
اسڪول وڃڻ
بدران گھمي
ڦري
ڦالتو
ڪمن
۾
وقت
گذاري گهر
موٽي
آيو.
جميل
جي
ان رويي
تي
هن جي
پيءُ
کي
ڏاڍي
ڪاوڙ
لڳي.
۽
ڪاوڙ
منجھان جميل
کي
گھٽ
وڌ
ڳالهايائين.
اتي
جميل
رسي گهر
کان
ٻاهر
نڪري
ويو.
منجھند
جو
نڪتل مٿان
اچي
رات ٿي.
هو
گھر
اچڻ بدران
ڳوٺ
جي
ٻاهران
باغ ۾ هڪ
وڻ
هيٺان ويهي
رهيو.
جتي
جميل
ويٺو هو،
اتي
اوچتو هڪ
نانگ
آيو ۽ جميل
کي
ڏنگ
هنيائين، ڏنگ لڳڻ
سان
جميل بيهوش
ٿي
ويو.
جميل
جي
گهر نه
اچڻ
سبب هن
جا
ماءُ پيءُ
اچي
پريشان ٿيا ۽ هن
کي
ڳولهڻ
لڳا،
گھڻي
ڳولهڻ کان پوءِ
باغ
ڏانهن
رخ
ڪيائون.
اتي
اچي
ڇا
ڏسن
ته جميل
بيهوش ٿيو پيو
آهي.
هن
کي يڪدم
کڻي
ويجهي اسپتال
۾
داخل
ڪيائون.
ڊاڪٽر
جي علاج
ڪرڻ
بعد
جميل هوش
۾
آيو
۽
پنهنجي
ڪيئي تي
تمام
گهڻو پشيمان
ٿيو.
ماءُ
پيءُ
کان
روئي معافي
ورتائين ۽ دل
ئي
دل ۾ پختو
ارادو
ڪيائين ته
هاڻي
مان
ڪڏهن به
ماءُ
پيءُ جي
دل
نه رنجائيندس
۽
پاڻ
کان
وڏڻ جو
ادب
ڪندس.
اسڪول
کان
ڪڏهن
به
نه
ڪيٻائيندس.
اعليٰ
تعليم حاصل
ڪري
هڪ
سٺو ۽ ايماندار
آفيسر بڻجي،
پنهنجي ملڪ
۽
قوم
لاءِ فائدي
مند
ثابت
ٿيندس.
پيارا
ٻارو!
توهان به
هميشـﮧ ماءُ
پيءُ
۽
وڏن جو
چيو
مڃجو.
علم
سان
تمام گھڻو
چاهه
رکو ۽ وڏا
ٿي
پنهنجي ملڪ
۽
قوم
جي خدمت
ڪريو.
ممتاز علي
ڏيرو
مکڻ
جي
ڪهاڻي
پيارا
ٻارو
هي
جيڪو مکڻ
ڏسو
ٿا.
اهو
چار هزار
سال
قبل مسيع
کان
انسان استعمال
ڪندو
اچي
ٿو.
توهان
ڪڏهن
اهو
سوچيو ته
اهو
انسان
ڪيئن دريافت
ڪيو.
چار
هزار سال
قبل
مسيع سڀ
کان
پهريان عربن
حاصل
ڪيو.
انهي
وقت
عربن جو
هڪ
قافلو اٺن
تي
ڪيڏانهن
وڃي رهيو
هو.
هنن
وٽ
کير
جون چمڙي
جون
مشڪون به
ساڻ
هيون.
توهان
اٺن
تي ته
سواري ڪئي هوندي،
ڪيڏا
ته
لوڏا هوندا
آهن،
جڏهن هلندو
آهي
چوندا آهن
ته
جيڏا اٺ
تيڏا
لوڏا.
جڏهن
هنن
منزل تي
پهچي، مشڪن
کي
کوليو
ته
ان ۾ مکڻ
جا
گولا ڏسڻ ۾ آيا.
يڪي
مشڪن ۾ کير
ڇلڪڻ جي
ڪري
ٺهي
پيا
هئا.
کير
۾
ڳوڙها
ڏسي
سڀ وائڙا
ٿي
ويا
ته هي
کير
۾
ڇا
ٿي
ويو،
چوندا نه
آهن
ته جيترا
وات
اوتريون
ڳالهيون.
سو
ڪنهن چيو
ته
کير
خراب ٿي ويو
آهي
ته
ڪنهن ڪا ٻي
ڳالهه پئي
ڪئي
پر
اتي به
توهان جهڙا
سياڻا ۽ سمجھو
موجود هئا.
جيڪي
تجس جا
مشتاق هيا
تن
چيو ته
ٿي
سگھي
ته ان
تي
تحقيق ڪجي تجريه
خاطر
هنن آهستي
آهستي چکڻ
۽
کائڻ
شروع
ڪيو
ته هنن
کي
لذيذ
لڳو ته
ويتر
خوش ٿيا.
آخر
جڏهن
شام ٿي ۽ هنن
تي
ڪو
به خراب
اثر
نه پيو
ته
هنن قافلي
وارن
کي
ٻڌايو
ته کير خراب
نه
پر ان
مان
سڻڀ جدا
ٿي
پيو
آهي.
اڄ
اوهان
جيڪا مکڻ
جي
صورت ڏسو ٿا اڳ
انهي
صورت ۾ نه
هو.
پر
تمام
پٽڙو هو.
پهرين زماني
۾
مکڻ
صرف
ٻڪرين رڍن
۽
ڳئون
جي
کير
مان حاصل
ڪيو
ويندو هو.
مينهن کي
ڪافي عرصه
کان
پوءِ
فخر نصيب
ٿيو.
غلام
اصغر پٺاڻ
هاري
۽
نانگ
هڪ
تمام
گھڻي ٿڌ واري
صبح
جو هڪ
هاري
پنهنجي
ٻنيءَ
ڏانهن هر
هلائڻ لاءِ
وڄي
رهيو هو
ته
هن رستي
تي
هڪ نانگ
ڏٺو.
جيڪو
تمام گھڻي
سيءَ
جي ڪري زمين
سان
چنبڙيل هو.
هاريءَ کي هن
تي
تمام گھڻو
ترس
آيو ۽ هن
کي
ڳوٿريءَ
۾
وجھي
گھر کڻي آيو.
هن
کي
باهه جي
ڀرسان
رکيائين.
هاريءَ
جا
ٻار
به باهه
جي
ڀرسان
ويٺا هئا.
ڪجھ
منٽن
کان
پوءِ نانگ
چرپر
شروع ڪئي ۽ هن
کي
نئين
زندگي ملي
وئي.
اوچتو
هو
هاريءَ جي
پٽ
ڏانهن
رڙهيو ته
هاريءَ يڪدم
هن
کي
ماري وڌو،
ان
کان
اڳ جو
هو
هن جي
پٽ
کي
ڏنگي
ها.
ان
جو
مطلب اهو
ٿيو
ته
ڪنهن
نقصان ڪار شيءِ
تي
رحم ڪرڻ نه
گھرجي
ڇاڪاڻ ته
هر
شيءِ جي
فطرت
ڪڏهن
نه ٿي بدلجي.
رضيه
نوشين
نتيجو هڪ
ڏينهن
جي
ڳالهه
ماهه
آڪٽوبر
1989ع
جي
پرچي ۾
”هڪ
ڏينهن جي
ڳالهه“
تحت
اسان کي هيٺين
ٻارن
جا
مضمون پهتا،
جن
مان پهرين
ٻن
نمبرن کي انعامي
ڪتاب
موڪلبا.
باقي
نالا
شايع ڪجن ٿا.
علي
اصغر
عمراڻي
ڪلاس نائون
گورنمينٽ هاءِ
اسڪول ناظم
آباد
ڪراچي،
سميع الله
قريشي
ڪلاس
ڇهون پبلڪ
اسڪول سکر،
آزاد
محمد صديق
امروٽ شريف،
پرنس
گل راڄپال
باڊهه، جميل
احمد
جتوئي ميرپورخاص،
محمد
نعيم مهيسر
ميهڙ، محمد
نور
گاڏهي ميهڙ،
مڪيس
ڪمار
لوهاڻو دڙو،
محمد
پنهل ميمڻ
خداآباد لاڙڪاڻو،
عبدالله شجاع
ٽڳڙ
لاڙڪاڻو، منور
علي
مري، دائود
علي
شهزاد ميرپور
بٺورو، اشفاق
ميمڻ
هنڱورجا، پورن
لعل
ڳوٺ
جروار، قادر
انصاري بئراج
ڪالوني
سکر،
شوڪت علي
وسطڙو سڪرنڊ،
سليم
رضا چانڊيو
شهدادڪوٽ، علي
اڪبر
ميمڻ لاڙڪاڻو،
درشن
ڪمار
ڪشمور،
بابو مهيشوري
ميرپور بٺورو.
اندر لعل
انداڻي خاپور
مهر،
اياز قربان
نانگرو راڄپر
نواب
شاهه، وسيم
الغني قريشي
حيدرآباد، امداد
علي
شاهه سجاول،
جاويد اختر
چنو
سکر، فدا
حسين
سنديلو چوهڙ
پتافي، محبوب
الرحمان لوڊرو
سلطان
ڪوٽ، محمد
جمن
نوحاڻي، عبدالرئوف
ڏيٿو
لونگ
ڏيٿو،
محمد احمد
ڪلهوڙو
راڌڻ، اڪرم
ميمڻ
گجو، نسيم
الغني قريشي
حيدرآباد، عبدالقدير
ڪنڌر
حيدرآباد، احسان
علي
چانڊيو مٺياڻي،
ڪلثوم
بلوچ
ميهڙ، عبدالغفور
ڏهرڪي،
عبدالرزاق رودناڻي
جوهي، جاويد
احمد
شيخ هنڱورجا،
در
محمد سومرو
نئون
ديرو، اي-
قادر
ڪنڌر
ڄامشورو،
خادم حسين
لوڊرو سلطان
ڪوٽ
غلام
حسين ميمڻ
چوهڙ
جمالي، عابد
هسين
ڪورائي
ڀيلار،
خادم حسين
گل
گھنڃوو هنڱورو،
محمد
عالم
ٽانوري ميان
جو
ڳوٺ،
ابرار احمد
آرائين پوسٽ
ملڪاڻي، فرحان
عبدالله
ڏيپلو، محمد
سلطان
ٿيٻو، نواب
علي
ڀٽي
ٺٽو،
سڪندر علي
ڏاهري
هنڱورجا، خادم
ڀنڀرو
بڇيري، وفا
اعجاز علي
خاصخيلي لوهي
موري، اياز
ميتلو احمد
پور،
غلام محمد
چاچڙ
ڪنڌڪوٽ،
واجد علي
هڪڙو
قمبر علي
خان،
محمد هاشم
عباسي زيد
ڪالوني
ڪالوني
لاڙڪاڻو، جاويد
حسين
ڪورائي
ڀيلار،
اورنگ زيب
مهر،
داس پاونداس
ڪانجواڻي
ٻٻرلوءِ،
فرمان علي
چانڊيو عاليوال
مٿيون، محمد
اسلم
ابڙو خانواهڻ،
زاهد
حسين شاهاڻي
نئون
ديرو، غلام
شبير
گھمرو نئون
ديرو، غلام
محمد
ڌانڌو
عادلپور، خميسو
خان
جت بدين،
برڪت
علي چانڊيو
لارڪاڻو، شبير
احمد
بروهي لاڙڪاڻو،
اين.
ڪي
بيکاڻي داد
لغاري،
ڪاشف علي
سعيدآباد، تبسم
نصرالله ميمڻ
سجاول، حسين
پنهور پيارو
ڳوٺ،
محمد
لقمان مگسي
رشيد
وڳڻ، اعجاز
کوسو
پنگريو، حضور
بخش
ناريجو، سعيده
لاڙڪ
شڪارپور، غلام
عباس
لاشاري، سيد
جواد
علي شاهه
کهڙا،
مس
عرفانه لکانو
صبح
پوٽو
شهدادپور، امتياز
احمد
سومرو نواب
شاهه، علي
انور
ڪانڌڙ
ميهڙ، بابر
سنڌي، محمد
يعقوب
ڊهيو
ڀيلار، ارباب
علي
ڀنڊ
ميهڙ، محبوب
علي
لغاري سانگھڙ،
لال
بخش زئونر
ميرپور بٺورو،
نياز
احمد لغاري
حيدرآباد، سرور
نثار
ڪيريو
سڪرنڊ، ظهور
احمد
عادلپور، غلام
اصغر
چانڊيو لاڙڪاڻو،
رفيق
احمد دايو
سلطان
ڪوٽ، محمد
اسلم
عمراڻي سيکاٽ،
سيد
مسلم دين
شاهه
راشدي لاڙڪاڻو،
زاهد
حسين
ٿيٻو، منير
احمد
ڌانڌو
عادلپور، طالب
علي
ڀيو
ٻٻرلوءِ،
رابيل اي.
ايس
جوکيو رڪ
شريف، عبدالحفيظ
کٽياڻ
ميرپورخاص زينت
ميرجت بهادر
خان
ميرجت درشن
ڪمار
خانپور مهر،
تيجو
مل سوٽهڙ
ڳوٺ
غلام
محمد آرائين،
سرور
سنڌي داد
لغاري، رجب
شعبان
ڪلوڙ
ڪشمور، فرخ
الاهي يوسفاڻي
ڏيپلو،
حبيب
الله
کوکر لاڙڪاڻو،
مڱيلڌو ميربحر
سيکاٽ، عبدالحفيظ
صديقي دادو.
هڪ
ڏينهن
جي
ڳالهه-7
”اچو ته
مضمون لڳون
سلسلو“
جي
جاءِ
تي
”هڪ
ڏينهن جي
ڳالهه“
جي
عنوان کي
ٻارن پسند
ڪيو
آهي.
هن
عنوان
کي
ذهن ۾ رکي،
جيڪي
محسوس
ڪريو ٿا، اهو
لکي
موڪليو.
ان
عنوان
تحت آيل
مواد
۾
ٻن
ٻارن
کي
پهريون ۽ ٻيون
نمبر انعام
ڏبو.
باقي
نالا شايع
ڪبا.
هن
سلسلي ۾ مئٽرڪ
تائين پڙهندڙ
حصو
وٺي سگهن
ٿا.
موضوع
ٻارن
جي
حوالي سان
هجي.
مضمون
ٻن
وڏن
پنن کان وڌيڪ
لکيل
نه هجي.
مواد
موڪلڻ وقت
لفاني تي
”هڪ
ڏينهن
جي
ڳالهه“
لکڻ
ضروري آهي.
مضمون موڪلڻ
جو
پتو
”هڪ
ڏينهن
جي
ڳالهه“
ايڊيٽر گل
ڦل
سنڌي
ادبي بورڊ
ڄام
شورو
پوسٽ ڪوڊ نمبر-
76070
ٻه
سئو
رپين جي
ورڇ
هن
سلسلي
۾
اٽڪل ٻن هزارن
ٻارن
حصو
ورتو.
تن
مان
ڪنهن
به ٻار صحيح
جواب
نه موڪليو،
ان
لاءِ انعام
م
ڪو
به ٻار شامل
نه
سگھيو آهي.
ڀڃڻي:
1-
ڪنڀر
جو چڪ)
جنهن
تي
ٿانو
ٺاهبا آهن)
2-
ڦوهارو 3-
ماکي جو
مانارو.
مرتب:
قلندر
شاهه لڪياري
انعامي مقابلو
ڀڃ
ڳجھارت-
7
ٻه
سئو
رپين جو
انعام
اسان
وٽ
پهچڻ جي
آخري
تاريخ
25
ڊسمبر1989ع
آهي.
ٻارو توهان
جي
وندر ورونهن
۽
سوچ
ويچار لاءِ
ڀـڃ
ڳجهارت
جاري
ڪري
رهيا آهيون.
هي سلسلو
جناب
قلندر شاهه
لڪياري لکي
رهيو
آهي.
صحيح
جواب
اچڻ تي
ڪڻن
ذريعي
ٻارن کي انعام
ڏبو،
گھڻا
جواب صحيح
اچڻ
تي صرف
ويهن
ٻارن
کي
انعام ڏبو باقي
نالا
شايع ڪبا.
ها
ٻارو هنن
ڳجھارتن
متعلق پنهنجي
راءِ
به ته
موڪلجو، هي
سلسلو اوهان
کي
ڪيئن
ٿو
لڳي،
اسان کي اوهان
جي
جواب جو
انتظار رهندو.
آءُ
ڳجھارت
گڏجي
ڳوليون، پيار
ڀريون
ڪي
ٻوليون
ٻوليون،
سوچي، سوچي
سوچ
وڌايون، لال
لڀڻ
جي لوچ
وڌايون،
سوچيندڙ جو
شاهي
شان، ملڪ
مٺي
جو
ٿيندو مان.
ڳجهارت-
7
1 واهه، ڙي ڪاڪا، تنهنجي پوک، پوک سُڪي ٿي
ساري سوڪ،
سوڪ سڪائي، ساڙي تو، ساڙ سڄي تي ڀاڙي ٿو
2 ٺوٺ، ٺڪر ٿيو، سارو ٺان، تنهن تي تنهنجو
ٿيو گذران.
رڙان ته رڙي نه سگهان ويهڻ مون وڙ ناهه
بيٺي آهيان بر ۾، برهه ٻاري باهه
رُنم سڄي راتڙي، نينهن نهايت ناهه
اُڀرڻ تائين آهه، پوءِ مومل مرندي، مينڌرا،
3 چڙهيو ويٺي چاڳ ڪري، ڪٽيو ور جو ڪنڌ
نخرا ڪري نَرَ تي، آڻي ڇڏيائين انڌ
گهوٽ نه ڇڏي گهر کي توڻي ڀُري پنڌ
هلو اهڙي هنڌ. جت ڀاڪُر ڀيڙا سپرين. |
