|
اڌ ۾ ڇڏيل ڪهاڻي
٭
خانواهڻ،
25 – جون 1951
”هيلو ڊاڪٽر!.....“
مون بي اختيار هن آواز طرف نهاريو. آءٌ اڃا هينئر
ڪراچيءَ کان ڳوٺ پهتو هوس، ۽ مسافريءَ ۾ ميرا ٿيل
ڪپڙا مٽائڻ لاءِ، پنهنجي ڌوتل سلوار ۾ اڳٺ سورڻيءَ
سان اڳٺ وجهي رهيو هوس.
مون پنهنجي سامهون هن سهڻي، فيشن، واري شهري ڇوڪريءَ کي
بيٺل ڏٺو. مون کي پنهنجي اکين تي اعتبار ڪو نه
آيو. ڇا آءٌ ڪو خواب ته ڪو نه ڏسي رهيو آهيان؟…..
دوزخ ۾ حور ڪٿان آئي! برپٽ ۾ گلاب ڪيئن اڀريو!
گودڙيءَ ۾ لعل ڪهڙيءَ ريت آيو! هن سُڃي واهڻ ۾
هيءَ ڪاليجي نازنين ڪٿان نازل ٿي؟
نه فقط ايترو، پر هوءَ مون کي اهڙي گهرائپ مان کيڪاري
رهي هئي، جو ڄڻ ته ورهين جي واقف ٿئي. آءٌ ته هن
حيرت ۾ اهڙو محو ٿي ويس، جو هن جي سلام جي جواب
ڏيڻ جي سمڪ ڪو نه رهيم. هن جي منهن تي مرڪ هئي؛
اکيون مليون، مگر جلد ئي جهڪي ويون. وڌيڪ سوچڻ جو
موقعو ڪو نه مليو. ڏاڏي ڪريم ڏني ماءُ، آڏو اچي
هڪدم چوڻ شروع ڪيو ”پٽ، هيءَ گل بانو اسان جي نئين
مائٽياڻي اٿئي. تو وانگي حيدرآباد ۾ وڏي اسڪول ۾
پڙهندي آهي. هينئر هتي اسان وٽ ڪجهه ڏينهن ٽڪڻ آئي
آهي. اسين ته آهيون ٻڍيون ۽ اڻ پڙهيل، انهيءَ ڪري
اسان سان ته دل لڳيس ئي ڪا نه ٿي. تنهن ڪري تنهنجي
اچڻ جا ڏينهن پئي ڳڻيندي هئي، خدا ڪيو ته تون به
خير سان اچي وئين. هاڻي دل وندري رهنديس.“
مون محسوس ڪيو ته پوڙهيءَ پويان اکر بي دليو ٿي چيا. ڄڻ
ته چوڻ نه ٿي چاهيائين، پر دل تي پٿر رکي چئي وئي.
بگهڙ کي چيو هئاون ته ٻڪرين سان ويندين، ته ٻئي هٿ کڻي
اکين تي رکيا هئائين. آءٌ به ڳوٺ ايندو هوس ته
اٻاڻڪو ٿي پوندو هوس. ڏينهن ئي وڌي پوندا هئا. ڪا
به دلچسپيءَ جي شيءِ نظر ڪا نه ايندي هئي. اڄ پڻ
ساري واٽ ڳڻتيون کائيندو پئي آيس ته هيءِ ڊگهي
موڪل ڪيئن گذرندي. ڏاڏيءَ جي ڳالهين مون کي ڏڍ
ڏنو.
مون گل بانوءَ ڏي مهڙ ڪري چيو ”ويري گلئڊٽ، سي يو.“
هوءَ مون ڏانهن شرميلي نگاهن سان نهاري رهي هئي. هن جو
بدن ڊولائتو ۽ خوبصورت هو.
امان جي چهري مان محسوس ڪيم ته هن کي اسان جي هيءِ گٽ
مٽ ۽ کلي ڳالهائڻ نه ٿي آئڙيو. اهڙي طرح سان ڏاڏي
به ڏاڍي سوچ ويچار ۾ پئي ڏٺي.
ڏاڏيءَ ڪراچيءَ جي ٿوري گهڻي خبرچار پڇي. پوءِ ٿورو
ترسي، گل بانوءَ کي ڏاڍي پاٻوهه مان چيائين ته
”جيجل، هاڻي هل ته گهر هلون. ابو به ٿڪجي ٽٽي آيو
هوندو، ڀلي چيلهه ڊگهي ڪري تازو توانو ٿئي. وري
سڀاڻي اچي ڳالهيون ٻولهيون ڪجانس.“
گل بانوءَ ٺهه پهه وراڻي ڏنس ”ڏاڏي تون هل، مان پوءِ،
ايندس.“
ڏٺم ته ڪُراڙي هڪي ٻڪي ٿي ويئي، پر پنهنجي هٻڪ ظاهر ڪين
ڪيائين، ۽ چيائين ”چڱو جيجل، مان هلان ٿي، گهر جو
ڪم ڪار ٿو سيڙجي. تون وهندئي اچڻ جي ڪجانءِ.“
مون تڙ تڪڙ ۾ پاڻيءَ جو دلو وهائي ورتو، ۽ ڪپڙا بدلايم.
پوءِ ٺهي ٺڪي گل بانوءَ سان گڏ وڃي ويٺس. هڪ ٻئي
جي آمهون سامهون، موڙن تي ٿي ويٺاسين. اسان جي وچ
۾ ڀڳل ٽٽل ٽپائي رکيل هئي. ايئن پئي لڳو ڄڻ ته
صدين کان وٺي اسين هڪ ٻئي جي تلاش ۾ هئاسون. گهڙين
۾ هڪ ٻئي سان گهائل مائل ٿي وياسين.
هن مون کي ٻڌايو ته هوءَ انٽر سائنس جي امتحان ڏئي آئي
آهي. منهنجي ته اول ئي پڇا ڪري چڪي هئي ته مان
ڊاڪٽريءَ جي ٽئين سال ۾ آهيان.
مان هن جي هاڻي چڱي چوکي چڪاس ڪري چڪو هوس. هوءَ ته سڄي
کير، ماکي ۽ گلاب جي هئي. کير جهڙو اڇو رنگ، هن
مان کير جهڙي پاڪيزگي ۽ گلاب جهڙي تازگي پئي ٽپڪي؛
گلاب جي تازي ٽڙيل مکڙيءَ جهڙي مرڪ، چپ ۽ ڳٽا
گلاب، سڀاءُ ماکيءَ جهڙو مٺو، ۽ آواز ۾ ماکيءَ
وارو ميٺاج.
مون کي هن ۾ سونهن ئي سونهن، سرهاڻ ئي سرهاڻ، سرهائي ئي
سرهائي، تازگي ئي تازگي، جوڀن ئي جوڀن، مرڪ ئي
مرڪ، روشني ئي روشني، دلڪشي ئي دلڪشي، محبوبيت ئي
محبوبيت، خوبيون ئي خوبيون نظر آيون.
منهنجي دل جو ڪنول ٽڙي پيو، منهنجي نيڻن ۾ چوڏهينءَ جو
چنڊ روشن ٿي ويو، منهنجي ڪنن ۾ آشا جا گيت گونجڻ
لڳا.
خبر ناهي خوابن جو ديوتا منهنجي ڪهڙي ڀيٽا تي پرسن ٿيو
هو! ڇا منهنجي سپنن جو ٻيو حصو به حقيقت جو روپ
وٺندو؟
(اڌ ۾ ڇڏيل)
حيدرآباد
30 – آگسٽ 1972
اها اڌوري ڪهاڻي، منهنجي حياتي جي صبح جو خواب هئي. اڄ
ايڪيهن سالن کانپوءِ اها پڙهيم ۽ محسوس ڪيم ته
منهنجي حياتيءَ جي سانجهي اچي ٿي آهي، پر اها
ڪهاڻي اڃا اڌوري آهي، اهو خواب اڃا خواب آهي.
اڄ به منهنجو تصور، منهنجو ذهن، منهنجو دماغ، منهنجي
دل، منهنجا سپنا، منهنجون خواهشون ۽ منهنجا امنگ،
ان اڌوري ڪهاڻيءَ واري سورميءَ جي طلب ۽ تلاش ۾
تڙڦندي، جاڳيل خوابن، خيالي پلائن، هوائي قلعن ۽
لکيل ڪهاڻين جو روپ وٺندا رهن ٿا.
٭ |
