|
آخري کلڪو
بابو اسان کي هميشه اهو ٻڌائيندو هو ته هن ڪيئن، جڏهن هو
پنجويهن سالن جو هو، ته فقط ٽن شين جو قدر ڪيو ٿي.
هڪ ته دشمن کان بچڻ لاءِ گوتم ٻڌ جو ننڍڙو پتلو-
جيڪو هروقت سندس ڳچيءَ ۾ لڙڪندو رهيو ٿي. ٻيو
چيلهه ۾ ٻڌل تعويذ- جيڪو سندس عقيدي موجب، ٻڌندڙ
کي همت ڏئي ٿو ۽ ٽين پوليس جيڪي سليٽي وردي- جي هر
بنگلين ضلعي پوليس جي ڊپٽي سپرنٽينڊنٽ هجڻ ڪري
ڊيوٽيءَ مهل پائيندو هو.بابي امان سان ٿائيلينڊ جي
هن شهر بنگلين ۾ ئي شادي ڪئي هئي. سندس ڀاءُ هن
علائقي جي بدمعاشن جي ٽولي جو خطرناڪ سردار هو،
جنهن جي نالي کان پري پري جي علائقي جا ماڻهو
ڇرڪيا ٿي. بنگلين ضلعي ۾ هن جو پنهنجو ڪسينو هو
جتي شراب ڪواب ۽ جوا جو ڌنڌو زور شور سان هليو ٿي.
اهو اڏو بابي جي ئي حد ۾ آيو ٿي. پر بابا اسان کي
ڪڏهن به اهو نه ٻڌايو ته هن مامي جهڙي هڪ گئنگسٽر
جي ڀيڻ سان ڪيئن شادي ڪئي.
بابا ۽ ماما بلڪل ائين مختلف هئا جيئن ڏينهن۽ رات. اسان وارو
مامو جاني واڪر وسڪيءَ کان گهٽ شيءِ ته پيئندو ئي
نه هو. داداگيرن وانگر آرام ڪرسيءَ تي ويهي سڄو
وقت ڪڪڙ جو ٻوڙ کائيندو ۽ شراب پيئندو هو. واري
وٽيءَ تي سندس ڏهن زالن مان ٻه ڄڻيون هن جي خدمت
چاڪريءَپٺيان مشغول هونديون هيون. هڪ مالش ڪندي
هيس ته ٻي وڃڻيءَ سان هوا هڻندي هيس. رکي رکي جڏهن
مامو گهر جي مانيءَ مان تنگ ٿيندو هو ته پنهنجي
سڄي گئنگ کي ساڻ ڪري تبديلي ڪارڻ بئنڪاڪ هليو
ويندو هو، اتي پهچي هو ڀريل طباق- تريل ڪڪڙ ۽ بدڪن
جا، گهرائي پنهنجن ساٿين سان گڏ کائيندو هو. ان
بعد مختلف دڪانن مان بهترين چيني سلڪ جاڪپڙا سڀني
کي وٺي ڏيندو هو تنهن بعد آخر ۾ شهر ۾ هلندڙ سڀ
کان سٺو ناچ گاني يا ڊرامي جو شو سڀني کي ڏيکاري
فيريءَ ذريعي پنهنجي علائقي ۾ پهچي ويندو هو.
ايندي ويندي مجال جو ڪو کانئس فيريءَجي ڀاڙي جي
گهر ڪري. سندس سڄو ٽولو هميشه بنا ٽڪيٽ جي ئي سفر
ڪندو هو.
هوڏانهن بابو فقط ڀت کائيندو هو. هر وقت کيس سرڪاري ڊيوٽي چڱيءَ
طرح ڏيڻ جو فڪر هوندو هو. نديءَ جي ڪناري تي سندس
صاحب سپرنٽينڊنٽ جي آفيس آئي ۽ وڏي ٿاڻي سامهون
ٻئي ڪپر تي ئي مامي جي جوا جو وڏو ڪسينو (اڏو) هو.
پر مامي، تي ڇاپو هڻڻ ناممڪن ڪم هو. ڇو جو ماما هڪ
خاص چوڪيدار رکي ڇڏيو هو جنهن جو ٻيو ڪوبه ڪم نه
هو سواءِ ان جي ته هر وقت ايس پي جي آفيس تي نظر
رکي. جيئن ئي هن کي ڄاڻ پوندي هئي ته غير معمولي
چرپر يا ڇاپي لاءِ پوليس تيار ٿي رهي آهي هو هٿ
لوڏي ڪسينو وارن کي اشارو ڪندو هو ۽ سڀ ڪو ائين
ٽڙي پکڙي ويندو هو جو جڏهن پوليس وارا لانچ ۾ چڙهي
اڏي تي پهچندا هئا ته کين تاس جو ٺلهو هڪڙو پتو به
نظر نه ايندوهو. ۽ اهو سڀ ڪجهه سڀني سمجهيو ٿي، ڇو
جو پوليس جي مرزيل لانچن کان هنن ڌاڙيلن جا گهوڙا
وڌيڪ تکا ۽ ڦڙت هئا.
پر پوءِ آهستي آهستي ماڻهن اهو بهتان مڙهڻ شروع ڪيو ته پوليس
ماما جو نالو وٺي نٿي سگهي ڇو جو هو پوليس جي ڊي
ايس پي صاحب جو سالو آهي جيڪو هن کي ڳجهه ڳوهه
ذريعي اطلاع ڪريو ڇڏي.
انهن افواهن جو اهو نتيجو نڪتو جو ايس پي صاحب منهنجي پيءُ کي
گهرائي اهو ڪم سونپيو- يعني مامي کي ساٿين سوڌو
واردات واري جاءِ تان جهلي اچ. ان بعد خبرپئجي
ويندي ته مامي کي ڪير ٿو اطلاع ڪري ۽ ساڳي وقت
بابا جهڙي ايماندار پوليس آفيسر جي به خبر پئجي
ويندي ته آيا هو چڱي طرح ڊيوٽي ڏئي ٿو يا نه.
درياهه ٽپڻ مهل ٻيڙيءَ ۾ بابا اڪيلو ئي اڪيلو نڪتو. سندس ڳچيءَ
۾ فقط گوتم ٻڌ جو پتلو هو. بندوق به هو گهر ڇڏي
هليو.
جوا جي اڏي تي بيٺل پهريدار جيجيئن ئي مٿس نظر پئي ته هن اسان
جي مامي کي خبردار ڪيو ته پوليس ڇاپي لاءِ اچي
پيئي. پر سڄي پلٽون بدران فقط هڪ ڄڻو ڏسي هنن کي
تعجب ضرور لڳو.
”هڪ ماڻهو هيڏانهن اچي اسان جو ڪهڙو آڱوٺو پٽي سگهي ٿو.“ مامي
رڙ ڪري پنهنجن همراهن کي چيو، ”اڙي جوار رکو، ڀڄڻ
جي ڪا ضرورت ناهي.“
درياهه جي ٻي ڪپر تي پهچي بابي ٻيڙيءَ کي اتي ئي ڇڏيو ۽ جوا جي
اڏي ڏي پيدل روانو ٿيو. جوا جي اڏي ۾ گهڙڻ کان اڳ
هڪ سوڙهي گهٽي آئي ٿي جيڪا مامي خاص طرح ٺهرائي
هئي، جيئن ڪسينو ۾ گهڙڻ وقت ماڻهو هڪ هڪ ٿي قطار ۾
اچي سگهن ۽ ان وقت جيڪڏهن اها گهٽي ٻنهي ڪنڊن کان
بند ڪئي وڃي ته وچ ۾ ماڻهو ائين پاسي وڃي جيئن
ڪوئي مار ۾ ڪوئو. بابا جيئن ئي اڏي تي پهتو ته در
وٽ بيٺل درٻان کي جهلڻ بدران جهڪي سلام ڪيو. سوڙهي
گهٽي اُڪرڻ بعد ٻي ڪنڊ تي بيٺل درٻان به کيس سلام
ڪيو ۽ مامي جي ڪمري جو دروازو کولي کيس اندر وڃڻ
لاءِ آڌر ڀاءُ ڪيو.
جڏهن بابا اندر قدم رکيو ته کيس سامهون ئي مامو نظر آيو جيڪو
هميشه وانگر آرام ڪرسيءَ تي ويهي شراب پي رهيوهو.
غير قانوني طرح هلندڙ جوا، چوڌاري متل هئي. بابي
جي گهڙڻ تي مامي آيل مهمانن جي کيڪار خاطر چيو:
ڀلي ڪري آيائو. ڪريو خبر. اڄ اسان جو ڊي ايس پي
صاحب اسان وٽ ڪيئن اچي نڪتو آهي؟“
بنابا ماما کي سلام جو جواب ڏيندي ڌيرج سان چيو؛ ”اُميد ته تون
خوش هوندين.“
ڊرامي جا ٻئي اهم ائڪٽر- يعني بابا ۽ ماما جتي آرام ۽ تحمل سان
گفتگو ڪرڻ لڳا اتي ٻين ويٺلن جوارين جو ساهه سڪي
ويو. وس پڄين ها ته. ڀتيون ڦاڙي ٻاهر ڀڄي وڃن ها.
پر مامي جو هي اڏو اهڙو ٺهيل هو جتي توهان اندر ته سولائيءَ سان
گهڙي سگهيائو ٿي پر ٻاهر نڪرڻ ايترو آسان ڪم نه
هو. سندس ڀتيون مضبوط ۽ ور وڪڙن واريون هيون. ۽
پوءِ جوارين ٽيبل تان پئسا ميڙڻ شروع ڪيا. ان گوڙ
گهمسان ۾ فقط ٻه آواز نمايان هئا. هڪ مامي جو جيڪو
چئي رهيو هو: ”مڙيئي خير آهي. ڊڄڻ جي ڪا ڳالهه
ناهي. کيڏڻ ۾ مشغول رهو.“ ۽ ٻيو آواز منهنجي پيءُ
جو هو، جيڪو سرڪاري لهجي ۾ کين حڪم ڪري رهيو هو:
”خبردار جو چُريا پريا آهيو ڪنهن ڀڄڻ جي ڪوشش ڪئي
آهي. ”ٻيو اُهو آواز هو جنهن۾ رعب ۽ دٻدٻو هو.
جنهن پٺيان سرڪاري طاقت هئي جنهنڪري هڪ عام پوليس
وارو به همٿ وارو ٿيو پوي. سڀ جتي هئا اتي ڄمي
ويا.
مامي رڙڪري پڇيو: ”سو، تنهنجو هتي ڪيئن اچڻ ٿيو آهي؟“
”آئون هتي ان لاءِ آيو آهيان ته توکي ٿاڻي تي وٺي هلان.“ بابا
چيو. ماما ان تي ايڏو وڏو ٽهڪ ڏنو جو ان جو آواز
سڄي هال ۾ گونجي ويو. ان بعد وسڪيءَ جو ڍڪ ڀري
بابي کي چيو: ”تون ڇا ٿو سمجهين ته آئون ائين چپ
ڪري ويٺو رهندس ۽ تون هتان بچي نڪرندين؟“
”تون جيڪي ڪرڻ چاهين ٿو اهو تنهنجو پنهنجو مسئلو آهي.“ بابا
وراڻيو، ”باقي هي جيڪي ڪجهه آهي اهو مون کي ڪرڻو
آهي.“
”۽ جيڪڏهن ڪو همت ڪري توهان کان اهو پڇي ته توهان ڇاڇا چاهيو
ٿا؟“ منهنجي مامي ادب سان پڇيو.
”جيڪي جيڪي ماڻهو هتي موجود آهن انهن کي آئون ٿاڻي تي وٺي هلڻ
چاهيان ٿو.“ بابي وراڻيو.
”سڄي ڄمار ۾.“ ماما وراڻيو، ”مون ڪڏهن تنهنجي ٿاڻي تي قدم نه
رکيو آهي. ۽ نه ڪنهن کي همٿ ٿي آهي جو مون کي جهلي
ٿاڻي تي وٺي هلي.“
”ان ڪري ٿاڻي جو نمائندو پاڻ تو وٽ هلي آيو آهي- بنا هٿيارن جي.
۽ توکي ٿاڻي تي هلڻ لاءِ خاص عرض ڪري ٿو.“ بابا
چيو.
”خاص عرض، ائين نه؟ بنا ڪنهن بندوق پستول جي تون مون کي ٿاڻي تي
وٺي هلڻ جو سوچي رهيو آهين. ڊي ايس پي هوندين ته
پنهنجي لاءِ. آئون توکي هڪ ڪتي وانگر ماري
ڇڏيندس.“
”ته پوءِ مار.“ بابا جواب ڏنس.
”۽ پنهنجي ڀيڻ ۽ ٻارن کي يتيم ڪري ڇڏيا؟“ مامي چيو.
”مائٽي مٽيءَ وارا ناتا هڪ پاسي ئي رکيا وڃن ته بهتر آهي. آئون
هتي سرڪاري ڊيوٽي تي آيو آهيان ۽ نه مائٽي واري
ڪاڄ جي نينڊ تي.“ بابا چيو ۽ پوءِ جوا کيڏندڙ ڏي
منهن ڪري چيو ”توهان مڙيئي ٻڌو پيا. توهان مان هڪ
هڪ ٿي هيٺ ٻيڙيءَ ۾ هلي وهي.“
”تون اڃا اهو سمجهين پيو ته هڪ ماڻهو- سو به بنا هٿيارن جي
هيترن مڙني ماڻهن تي حڪم هلائي سگهندو؟“ ماما بابا
کي ٽوڪيندي چيو: ”تون ڪنهن کي جهلڻ جي ڪرين ان کان
اڳ هو هوا وانگر چئني طرف ٽڙي پکڙي غائب ٿي
ويندا.“
”پر جيڪڏهن تون هنن کي ان ڳالهه کان منع ڪندين ته هو ڪيڏانهن به
وڃي نه سگهندا.“ بابا چيو. ”ساڳي وقت آئون فقط
توتي نظر رکندس.“
”هي چريائيءَ جون ڪهڙيون ڳالهيون پيو ڪرين؟“ ماما ڪاوڙ مان رڙ
ڪري چيو، ”اڙي مون کي اها بندوق ڏجو. آئون هاڻ
بلڪل بي صبرو ٿي هٿن مان پيو وڃان.“ سندس هڪ
ساٿيءَ کيس بندوق وڌائي هٿن ۾ ڏني. هن ڪرسي تي
ويٺي ويٺي بندوق کي اٿلائي پٿلائي ڪجهه سوچيو.
”ڇا تون اڃا سمجهين ٿو ته مون کي جهلي سگهندين؟“ ماما پڇيو. پر
بابا کيس جواب نه ڏنو ۽ نه پنهنجي جاءِ تان رڙهيو.
مامي ڪاوڙ مان پنهنجو ڪنڌ ڌوڻيو. ”ڀلا اهو ٻڌاءِ
ته ڇو تون؟ هيڏي پوليس جي عملي مان ڇو تون آيون
آهين؟ ڪو ٻيو ڇو نه؟ ڇا هو چاهين ٿا ته آئون هرو
ڀرو پنهنجي ڀيڻ جي مڙس جو خون ڪريان-؟“
”اها ڳالهه تون به سمجهين ٿو ته آئون به.“ بابا چيو. ”توکي خبر
آهي ته سڄي تر ۾ ڇا ڳالهه هلي ويئي آهي. ماڻهو
اهوئي چون ٿا ته جيسين تنهنجو ڀيڻي ويو هن تر جو
ڊي ايس پي رهندو. تون غير قانوني ڪم ڪندو رهندي.
مون کي اهو غلط ثابت ڪري ڏيکارڻو آهي. سو جيڪڏهن
تون مون کي گولي هڻي ماريندين ته سڀ کان بهتر
ٿيندو. نه فقط بدناميءَ کان پر هن دنيا جي سورن
کان به ڇٽي پوندس. ۽ افواهه پکيڙڻ وارن کي اهو ته
محسوس ٿيندو ته گهٽ ۾ گهٽ ڪو ته پوليس آفيسر آهي
جيڪو قانون ۽ ڊيوٽيءَ کي مائٽي مائٽيءَ جي ناتن
ٻنڌنن کان به مٿي سمجهي ٿو. تون کڻي منهنجو ڀيڻويو
آهين پر قانون جي ڀڃڪڙي ڪرڻ ڪري منهنجين نظرن ۾
تون به هڪ ڏوهاري آهين!
”تاس جا ڪجهه پتا رکي انهن سان کيڏڻ ۾ آخر خرابي ئي ڇا آهي؟“
مامي جي ڪاوڙ جو پارو هاڻ چوٽ چڙهي رهيو هو.
”قانون جوا کيڏڻ کان منع ڪري ٿو.“ بابي سخت لهجي ۾ وراڻيو. ”۽
هر اهو ڪم جيڪو قانون جي خلاف آهي ڏوهه آهي. جرم
آهي.“
بنا ڪنهن چتاءَ جي مامي يڪدم بندوق جو نشانو بابا تي چٽيو. هر
ڪو ڊڄي پاسيرو ٿي بيٺو. پر بابا ائين جبل وانگر هڪ
هنڌ بيٺورهيو.
”قانون جي ڀڃڪڙي ڪرڻ مون پنهنجي زندگيءَ جو اصول ٺاهي ڇڏيو
آهي.“ ماما چوڻ لڳو. ”مثال طور، ماڻهن کي مارڻ
قانون جي خلاف آهي. پر مون هميشه ائين ئي ڪيو آهي،
۽ هن عمر تي پهچي هاڻ پنهنجون عادتون بدلائڻ نٿو
چاهيان. ۽ هينئر هڪ ٻئي ڄڻي جو خون مون لاءِ ڪوبه
خاص فرق پيدا نٿو ڪري.“
بابي هڪ قدم به پٺتي نه چرندي وراڻيو: ”آئون قانون جي حفاظت ڪرڻ
لاءِ ملڪ جي بادشاهه طرفان مقرر ٿيل نمائندو آهيان
جيڪو مون کي اهنج رسائيندو اهو ڄڻ حاڪم جي بيعزتي
ڪندو.“
ان جملي تي مامي يڪدم بندوق کي کڻي هيٺ ڪيو. ڄڻ اها اوچتوئي
اوچتو ڳري ٿي پيئي هجي. هو ڪجهه سوچڻ لڳو. ڪنهن
زماني ۾ هن پاڻ به شاهي خاندان وٽ نوڪري ڪئي هئي.
ان جو نمڪ کاڌو هو ۽ هن جي دل ۾ بادشاهه سلامت
لاءِ پنهنجي قسم جي وفاداري هئي.
”چڱو سائين چڱو، اهي سڀ ڳالهيون ڇڏيو ۽ اچو ته ڪو پاڻ ۾ معاهدو
يا ڏيتي ليتي ڪريون.“
”ڪوبه معاهدو يا ڏيتي ليتي مون کي قبول ناهي.“ بابي وراڻيو.
آئون هتي تو تائين خالي هٿين آيو آهيان ۽ تيسين
هتان نه چرندس جيسين مون کي ڏيکارڻ لاءِ ڪجهه
ملي.“
مامي پنهنجي بندوق پاسي تي اڇلائيندي چيو، ”مون کي سچ پچ ته
تنهنجي هتان بدلي ڪرائڻ جو بندوبست ڪرڻو پوندو.“
”اهو ته تمام سٺو،“ بابا چيو، ”جيئن وڻنئي تيئن ڪر. مون کي به
هتي رهڻ جو شوق ناهي. ڇو جو هتي هوندس ته توکي هر
هر جهلڻ ايندو رهندس. ان لاءِ سونپيل ڊيوٽيءَ کي
پورو ڪرڻ لاءِ آئون پنهنجو فرض سمجهان ٿو.“
آئون تنهنجي بدلي ڪرائي وٺندس،“ ماما اٽل ارادي سان چيو، ”چڱو
هاڻ هل. تون پهريون خوشنصيب آهين جو هتان جيئرو
واپس موٽين ٿو.“
”اهو آئون به سمجهان ٿو،“ بابا چيو، ”ڇو جو هن علائقي ۾ جي آئون
گهڻو وقت رهيس ته هڪ ڏينهن نوڪري وڃائي ويهندس. ۽
پيٽ پالڻ لاءِ مون لاءِ نوڪري ڪرڻ تمام ضروري
آهي.“
ماما خوشيءَ سان ڪجهه گهڙين لاءِ بابي جوايماندار چهرو چتائي
ڏٺو سندس اکين ۾ پنهنجي ضد تان پٺتي هٽڻ جو ڪو
نالو نشان نه هو. آخرڪار مامو پيرن تي اٿي اُڀو
ٿيو ۽ ڪمري ۾ آهستي آهستي پسار ڪندي سوچڻ لڳو. ۽
پوءِ بابا جي سامهون بيهي چيو:
”چڱو سرڪار! تو کٽيو. جيئن توکي وڻي ڀلي ائين ڪر. هتان اسين وڏي
ٿاڻي تي هلون. ائين ئي تون چاهين ٿو نه؟ جيتوڻيڪ
ڳالهه ۾ ڪجهه به ناهي. ماڻهن اجايو وٺي کنيو آهي ۽
مون کي بدنام ڪيو آهي.“
”توهان مڙني ٻڌو ته هن ڇا چيو،“ بابا رڙ ڪري ماما جي ساٿين ۽
آيل جوارين کي چيو، ”هڪ هڪ ٿي هيٺ پوليس لانچ ۾
هلي ويهي!“
پر اتي وري مامي کِٽ هنئي. ”ائين ڪڏهن به نه ٿيو آهي جو آئون
ڪنهن پوليس واري سان گڏ ٿاڻي تي هلان. اهو وهم دل
مان ڪڍي ڇڏ ته ڪو تون مون جهڙي بدمعاش کي گرفتار
ڪري سگهندين.“
پر ٿوري دير اڳ تو چيو....“ بابا چيو.... تو واعدو ڪيو... تو
چيو ته تون پنهنجو پاڻ کي قانون اڳيان پيش ڪندين.“
”اهو مون برابر ڪيو آهي.“ مامي چيو: ”۽ اهو مان پورو ڪندس- پر
آئون اهڙي تهڙي چور ٺڳ وانگر هٿ ڪڙيون پائي ائين
هرگز نه هلندس. آئون پنهنجي ئي مرضي سان ٿاڻي تي
پهچندس ۽ پنهنجي ئي وقت تي ايندس. مون توکي ان
لاءِ زبان ڏني آهي اها ضرور پاڙيندس. تون هينئر
گهر هليو وڃ. سڀاڻي ننڊ مان اٿڻ کان اڳ آئون هنن
سڀني همراهن سميت ٿاڻي تي پهتل هوندس ۽ تنهنجي ئي
کاتي ۾ اچي صحيح ڪندس تو اسان کي گرفتار ڪيو آهي.
بس؟“
بابا ان بابت منٽ ٻه سوچيو. ۽ پني ڀور ۽ پينسل جي گهر ڪئي جيئن
سڀني همراهن جا نالا لکي وٺي. آئون هي لسٽ پاڻ سان
کڻي هلان ٿو،“ هن چيو، پوءِ جيئن تون هنن کي وٺي
ٿاڻي تي حاضر ٿيندين ته نالا جانچي ڏسندس.“
”اهو تون ڀلي ڪري سگهين ٿو.“ ماما وڏي شان سان وراڻيو.
بابا اڪيلو ئي اڪيلو لانچ ۾ موٽيو. سندس هٿن ۾ فقط واردات تي
موجود همراهن جي لسٽ هئي. جڏهن ٿاڻي ۾ گهڙيو ته سڀ
کيس شڪي ۽ ذليل نگاهن سان ڏسڻ لڳا. ڪنهن ته
ايتريقدر چئي ڏنوته ماما کي ڇڏڻ لاءِ هن تمام ڳري
رشوت ورتي هوندي. بابا ڪجهه به جواب نه ڏنو. پر ان
رات، امڙ کي ڏينهن واري روئداد ٻڌائڻ مهل ڏڪندڙ
آواز ۾چيو: ”اڄ مون کي تنهنجي ڀاءُ کي جهلڻ لاءِ
موڪليوويو هو.“
”تعجب جوڳي ڳالهه آهي جو هن توکي ماريو نه آهي.“ امان روئندي
چيو.
”هو ان لاءِ ذري گهٽ تيارٿي ويو هو.“ بابا ٻڌايو.
پوءِ هن سڄي ڳالهه امان کي ڪري ٻڌائي. ۽ پوءِ رات جو دير دير
تائين امان جي سڏڪن جو آواز ٻڌندا رهياسين. بابا
به سڄي رات سمهي نه سگهيو.
ٻئي ڏينهن صبح ساڻ پنهنجي گرفتاري پيش ڪرڻ لاءِ، ماما پنهنجي
ساٿين ۽ جوا تي ايندڙ همراهن سميت وڏي ٿاڻي تي
پهچي ويو. اهي سڀ مامي جي لانچ ۾ سٿجي آيا هئا.
مامو بهترين ۽ مهنگن سلڪ جي ڪپڙن ۾ هو. ڪارروائيءَ
دوران هو سوپاريون چٻاڙيندو رهيو.
وڏي بحث مباحثي بعد، قانون جي ڀڃڪڙي ڪندڙ جي ضمانت لاءِ وڏو
ملهه مقرر ڪيوويو. جيڪو ناڻو مامي سڄي سنگت پاران
ڏنڊ طور ڏنو. ان جو ڪجهه حصو انعام طور بابا کي
ڏنو ويو. جنهن ههڙن وڏن ڏوهارين کي جهلائڻ ۾ مدد
ڪئي هئي.ان بعد ماما پنهنجن همراهن کي ان ئي وقت
ساڻ وٺي ساڳي لانچ ذريعي روانو ٿي ويو. هن، پٺيان
ڪنهن ڏي مڙي به نه نهاريو. ايتريقدر جوا مان وٽ به
ڪجهه گهڙين لاءِ نه آيو.
رات جو بابا انعام ۾ مليل پئسا کڻي گهر امان وٽ آيو ۽ سڄي ڳالهه
ڪري ٻڌائي.
”مونکي هن انعام جو هڪ پئسو به نه کپي.“ هن چيو، ”۽ آئون اهي
هينئر تنهنجي ڀاءُ کي موٽائي ڏئي ٿو اچان.“
امان جو منهن ڊپ ۽ هراس کان هئڊو ٿي ويو. ”هن ڀيري،“ هن چپن ۾
بابا کي چيو، ”هن ڀيري هو توکي ضرور ماري ڇڏيندو.“
۽ پوءِ هوءَ بيهوش ٿي ويئي.
آرچن پنجافن (Archin Panjaphan)
]”آخري
کلڪو“ افساني جو ليکڪ آرچن پنجافن ٿائلينڊ جو
رهاڪو آهي. پاڻ ٿائي ٻوليءَ ۾ ڪيترائي افسانا لکيا
اٿس. جن مان ٻه مجموعا 1964ع ۽ 1975ع ۾ ڇپجي چڪا
آهن.[ |
