|
نرالا آواز!
چمن ۾ ٿيو هوم هڪ ڏينهن وڃڻ
جهڪي غور سان ڦولڙن مان لنگهن،
سندر پئي لڳي ماڪ چوڌر سنهي
ڪڍي ٺيڪ تنهن ويل سج پڻ ڪني!
نرالا شروع سانت ۾ ساز ٿيا
جهڪا تن ڪنن ۾ هي آواز ٿيا:-
پيريءَ جا پيرا
جتي پير جواني ۾ هيڙو اٽل
اتي آه پيريءَ ڪيو اڄ دخل
ڪڏهن جنهن مٿي ۾ قرامت هئي
اڇن جي مٿان اُت ملامت پئي!
گلابي ڳلا پڻ سڪي هن ويا
سوين ور وڪڙ تت اچي هن پيا!
ڪڏهن جوش سيني اندر هو تمام
اهو آه اڄ ٽيڪ جو ٿيو غلام!
نڪو دوس ساٿي ڪو آهي رهيو
رهي موت جو پڻ مٿان پيو دهو!
ڪڏهن ڪين آندءِ، ٿي ڪنهن تي فلڪ
کلي اڄ رهي آ مٿانئس خلق
سندءِ ور به دائم نه رهندي جهلڪ
ذرن ۾ زور!
ڦڙو ٿو ڦڙي سان ملي ٿئي تلاءُ
ڦٽي جنهن منجهان ٿو هلي واه واه!
ملي زلف ڪارا ٿا پسجن عجيب
ٿئي مير، ميڙي ٿو ڪوڏيون غريب!
هزارين ملي مکڙيون بستان ۾
خوشيءَ ۾ ٽٻائڻ ٿيون مهران ۾!
ستارا ملي جڏهن مرڪن مٿي!
رهي راه سالڪ جو روشن هتي!
عنبر جا اڻا جڏهن اڏري اٿن
تڏهن ڪيئن نه دلڙيون ٿيون معطر ٿين!
ذرن کي به تون گهٽ ڪڏهن ڪين ڄاڻ
مٿان جن بزرگيءَ جو آهي نشان
رهي جوت مالڪ جي سڀ ۾ سمان.
سچي پوڄا!
مندر جو وٺي راه راهي ٿيو
آلو پاند ۾ آب هٿ ۾ هيو،
گلن سان ڀريل هوس سارو پلاند
اندر ۾ پرينءَ لي رهي آنڌ مانڌ!
مليس راه ۾ ڪوئي ٻڍڙو فقير
پيل پاه بکه ۾ - نه هو سو سڌير؛
ويو تڙڦندي گهٽي هو تنهن دم
پسي کيس سالڪ نه چوريو قدم،
وڌي تنهن گدڙن جو وسڪار ڪيو!
ڏئي آب سيما مٿس پيار ڪيو!
وٺي راه پنهنجي پوءِ هرڪو هليو
اُنهيءَ ڏينهن محبوب ان کي مليو
هئو قرب هن جو ڦٽيل سان سليو.
پيار: طاقت: سياڻپ
اگر ڪنهن مٿان دل ٿو مشتاق ٿئي
سڙي سوز سڪ ۾ صفا خاڪ ٿئي؛
وڃن پوءِ يتيم جي توکان کسي
ته بيشڪ انهيءَ لي تو لوڙڻ کپي!
اگر مال ملڪيت مٿان ٿي فدا
رهي تات طاقت جي توکي سدا؛
لٽي پوءِ قدرت ڪري جي تمام
جڳائي ته تو ۾ رهي تڙڦ جام!
مگر جي سياڻپ سندي دل رکين
نئين نيت جي نت نمرتا سکين
ته اُلڪي ڪرڻ جو نه آيو ضرور
کسي سي سگهن نا ڪري ڪو غرور
سندءِ راڄ راحت تي آيو ظهور!
جوڳيءَ کي!
اِها ڪين مونکي کپي ٿي دعا
ته ڪو ڍاپجي مان ليٽان ڪي ٻيا!
نڪو شان شونقت ٿي مونکي کپي
نڪو موه ملڪيت ٿي مونکي!
اگر ڪو کڻي هاڻ والي ٿئي
پري وقت نه آ جڏهن حالي ٿئي
اچڻ ۽ وڃن روح جو آه ڪم
رکي موه ڪنهن ۾ پرايان ڇو غم
نه پرواه آ گر نه طاقت رهي
سندم دل اندر گر صداقت رهي!
اها ڀل دعا ڪر ته اِنسان ٿيان
نه پيدا سڌن جو ڪو طوفان ڪيا.
ڪٺن جي هٿان ڪين قربان ٿيان!
اميد!
اميدن سندو ڦول ڪومل ٿئي
سدا نرم لهرن ۾ لٽڪي رهي،
جنهين طرف ڏي هير ٿي تنهن ڪري
انهيءَ طرف پنهنجو پيو سرڙو ڌري!
پتيون ڦول جنهن جون ٿيون جلدي کڙن
اهي جلد هڪ ٻئي پٺيان ٿيون ڪرن!
ڪنول جي پتين جيان اميدون رکي
اجايو ڪڏهن ڪين ٿي من دکي
سدا حال ۾ ڪر پيو تون گذر
نه گذريل نه ايندڙ جو ڪر ڪو فڪر
هتان تون به سورج مکي ڙي بڻين
رکي دور تمنا ملامت کڻين
نظر پاڻ کان تيز ۾ ڇو هڻين!
لڪل لعل پڻ!
ڏسين ڪين ٿو سڀ ۾ هڪ ئي وسي
سڀن ۾ سندس راز ئي پيو بکي!
پيا هڪ منجهان ٿي گهڻيئي حصا
اها ئي سندس جوڙ آهي صفا
مٿي آسماني ستارا ته ڏس
لنگهن ڪين ڏيئي ڪڏهن ڪنهن جو گس،
تڏهن پڻ سدا موج ۾ پيا ٽڙن
ڪري رات روشن خوشيءَ ۾ کڙن!
نه ٿو ڇو نه پرندن جيئن آزاد ٿين؟
نه پرواه ڪر گر نه ڪنهن ياد ٿين!
اجايو مٿان ڌوڙ تان تون تڙڦ
لڪل لعل جيان زندگي ڪر صرف
اهو پڻ سندءِ ڪين آ گهٽ شرف!
سڀني لاءِ!
نديءَ تيز لهرن اندر هيئن چيو:
”سندم جل نه ڪنهن خاص لي آ رهيو
پياسين سڀني لي سدا پئي وهان
تڏهن پڻ وڃي پنهنجو پيارو لهان!“
ستارن اندر هيءَ چر پر هئي:
”جهلڪ آ اسان جي سڀن ليءِ رهي
اگر ڪو به وڇڙيل مسافر هجي
لڳائڻ سنئين دڳ اسان کي سجهي“!
صبح جو مٺي هير مرڪي چيو:
”رڳو آ نه هارين سان سنگ مون ڪيو
مگر هر ڪنهن تي رهان مان فدا
هجي مير، عالم يا جاهل، گدا“
ڪڏهن تو به دل ڪا ڪئي سا صدا؟
تنهنجون خاميون!
اهو آه ڏس ڪهڙي توکي ڏنو
ته تون رهجه ڳڻتين اندر نت ڀنو!
اجايو ٿو خامين جو سمرڻ ڪرين
هٿان دل گناهن سان پيو ٿو ڀرين!
حقيقت دنيا ۾ نه آ ڪو خراب
نڪا آ برائي نڪو آ ثواب
چڱو ۽ برو جيئن زمانو چئي!
سدا پاڻ لي پاڻ اهي خيال ڪر
ڇڏي لوڪ کي پاڻ لي راه گهڙ!
ڳرڻ آه سالڪ سندو نا مرڪ
پياري جي پورن ۾ ره تون غرق
ڪري ڇڏ چڱايون مدايون ترڪ!
متان ستو ئي سمهين!
پري وقت نا من جڏهن تون هلين
تڏهن پڻ نه ٿو ننڊ کان دل پلين!
ستارن سندي رات جا هئي غفا
اها آه هاڻي ٿيڻ تي صفا،
رهي رات سان ڇو سندءِ نينهن ٿو
نئين موت کان پوءِ اجهو ڏينهن ٿيو
اچي پاڻ پريتم ڪندو هت سفر
تڏهن ڪين کلندو ڏسي ٿو سمر؟
اڙي اُٿ! رهي رات آهي رمي
متان اي مسافر ستو ئي سمهين!
مٿان تنهنجي آيا ها ٽيڙو اُڀا
ڪڪڙ جي به جاري رهي هئي صدا
اجهو پئي لڳي هاڻ باد صفا!
فرق ڇا لاءِ؟
رکين ڇو ٻين سان اجايو فرق
جڏهن سڀ پريتم ۾ آهن غرق!
سدا سونهن ساڳي ٿي سڀ ۾ وسي
سگهي ڪين ڪو ڪنهن هٿان سا کسي.
ڪٿي پن ڄميو – ڪٿ آ مکڙي کڙي
ڪٿي گل ڪنڊا نت رهن پيا مڙي؛
مگر آب ساڳيو رهي ٿو منجهن
نيارو کڻي ڏيک آهي سندن!
فرق ئي دنيا کي گهڻو چُور ڪيو
پرين جي دنيا کان گهڻو دور ڪيو!
ڀلارا – سڀن سان اچي دل گڏج
سنواٽو پرينءَ ڏي اچي ره اڏج
اگر ”مون“ ۽ ”تون“ پڻ وساري ڇڏج!
دنيا – پڃرو؟
پکي آه ڦاٿو جو پڃري اندر
کڻي پوءِ پڃرو هجي پڻ سندر
نٿو آرزو ته به رهڻ جي رکي
سدا تڙپ ٿي تن ڇٽڻ جو بکي!
سندس ماڳ جو آ سڄو آسمان
سندس آرزو آ پرين سان رهاڻ!
هئي هن دنيا ۾ اي ڦاٿل پکي
اٿئي دل اندر آرزو ڇا رکي؟
ائين ڪين ٿئي من ته پڃري اندر
اجائي حياتي ڪرين پيو سبر!
خوديءَ جو ڀڃي ڪوٽ جلد ئي اڏام
ملي خوش پرين سان رهجه تون مدام
ڪڏهن ڪم انهيءَ جو ڪندين من انجام؟
اندر جون اُڇلون!
عرش مان آواز!
مٿان آه عرشن مان آواز ٿيو
اندر مان کلي اڄ اهو راز پيو:
دنيا هاڻ ٿي ڪين رهندي عذاب
مٽي جلد ويندو سڀن جو حجاب!
غلامن کي اڄ ملندي آزادي
ڪڪر بڻجي وسندي مٿان شادگي!
نڪو حاڪمن جو ڪو رهندو حڪم
مگر فرض سمجهي ڪندو هر ڪو ڪم؛
دنيا ۾ نه ڪوئي به رهندو وهم
سڀيئي شاد ٿيندا ڏسي هت رحم
سچائيءَ جو رهندو هتي راڄ ٿي
نه ڪو رهندو ڪو ڪنهن جو محتاج ٿي،
اٽل پيار جو ٿيندو جلد ئي سڪر
شروع سونهن سڪ جو پوءِ ٿيندو سفر!
الاهي جوڙ!
جڏهن آبشارن ۾ پاڻي ٽپي
تڏهن دل وڃي بر برن سان نچي؛
الاهي رنگن جو ٿيون لهرون اٿن
اندر مون مٺيون جن جي طوطيون اچن!
ٿڌي هير هنج ۾ وڪوڙي ڇڏي
سندر صاف سهڻن ۾ ٻوڙي ڇڏي!
پرين سان ڪڏهن تت وڃون پيا چڙهي
ڏسي خوش نظارا پئون ٿا ٺري!
اچڻ ۽ وڃڻ مرڪ سان پيو ملڻ
پسي راز جڳت جا خوشيءَ ۾ کلڻ
اهو آه اسان جو وڙ ٿيو
اُنهيءَ جو نه حقدار آ ڪو ٻيو!
پسي صاف قدرت پرين پيو پسان
سندس تيج شل مان ته دائم ڏسان!
ڦٽي ڪيل ٻار!
اچي ڀاڳ ڪنهن مير جو ٿيو جڏو
کڻي ملڪ ٻئي ڏي هليو سڀ لڏو،
هئس پار ڪرڻو اڻانگو سفر
سندس زال ساڻس هئي ڪا سڀر
پهاڙن مان لنگهندي ڪڪي تنهن ڄڻي
ڏسي حال، اکڙيون پون ٿيون ڇڻي!
وڌن ٿا ڪري ٻار کي ات ڦٽو،
سڀان تت لنگهي قافلو اوچتو،
وڌي هڪ مسافر ٿو انکي کڻي
اها نيٺ ملڪن جي راڻي بڻي!
جتي هڪ جهنگل ۾ ڦٽي ڪيل ٻار
وڃي ٿو جهلي قوم ساريءَ جو بار
اُتي تون هندورن خوشين ۾ پليل
بڻائي سگهين زندگي ٿو اٽل. |
