|
هي ڏس اوچو بَڙُ، ڦان ٿي ڪِريو اوچتو،
وسري ويندو وَڙُ جو هن ڌرتيءَ سان ڪيو.
امڙ جهوٽو ٿِي ڏئي پينگهو لُڏي ٿو،
اُن ۾ ڪڏي ٿو ابهم پائي بانبڙا.
ڀُرٽ ٻَڌائين ڳنڍِ، هڪڙي پاسي چيلهه تي،
ڪيڏي اَت اُڪنڍ، ٻي پاسي سان ٻارڙو.
هي جو اَمڙ پيارُ، آهي پنهنجي ٻار سان،
ڄڻ سارو سنسار، آ اُن جي آغوش ۾.
توتَڙ ڪيئن ڪڍي ڏارو ايِئين ئي چڱو،
سڀني کي ٿِي ڏي ٿورو ٺڪر ٿانوَ ۾.
آکيري ۾ آ سُتل، هي جو ڍانڍيئڙو،
ڪهڙو اوسيئڙو آهي اُن جي ننڊ ۾؟
پکي خواب لهن ساري وطن ٽاريون،
ڪاريءَ رات ڪَهن اونداهي آڪاس ۾.
ائين ڀِٽ جي ڳاٽَ تي بيٺو آهي ڪيرُ،
ڪهڙو مُڙس مٿير، ساري ڪارونڀار کان.
ٻُنڊو ڏئي واڙ کي ستو گهر ريڍارُ،
بگهڙ ڪيو وارُ چانڊوڪيءَ ۾ چنڊ جي.
وينڊي
ڪُتي پونگڙو اُنهيءَ جي لَڪ لَڪ!
متان ٿئين ڪَڪ! ٻُوٽي رک ڪتاب کي.
تِڙڪو نانهه تلاءَ ۾ نه ڪو ڀرسان وڻُ،
نه ڪو ڪَنڌيءَ ڌڻ، نيرو پاڻي ماٺ ۾.
ڇَڄَ، اِها ڇَڙَ ڇَنڊَ، ڪيسين اُتر واءُ ۾،
اَمڙ! تنهنجي جَنڊ آهي اوسيئڙو گهڻو.
هو جو اولهه کان اچي پيو لاڙِي مينهن،
اُنهيءَ اُجلو ڏينهن ڪيڏو ڌنڌلائي ڇڏيو.
چونڊي ڪَتيءَ جا چڀڙ نينگرڙي وئي گهر
اُٿي، اَمڙ تَر! ڪجهه ته کائون مينهن ۾.
اونهاري جي تِرورن ڀَر ڪري ڀالا،
ماڻهن ميڄالا سيرون ڪَيا سِج سان.
وسڪاري پاڻيءَ ڏهرن ۾ ٽوڀا ڀريا،
جن تي وهاڻيءَ، ٻَرن پيا ڏيئڙا.
آهِليون، اُڀ ڪَپريون ڀٽون دور وڃن،
افق منجهه ٻُڏن ڄڻ سنجها جي سمنڊ ۾.
ڏکڻ اولهه جي هوا، اڏامي وارِي،
ٿي کامي واري ڪيڏِيءَ تپت لَڪ ۾!
کائُڙ سريون وِيَروُن وهن ٿيون ٽمٽار،
هن ڀيري وسڪاري ٿر کي ورسائي ڇڏيو.
رس چُوسي ٿي نينگري جوئر ڪاني جي،
ڪانگڙ تي جهِرڪِي، پيئي ڏسي ريس سان.
هي ڀانڊي ۾ ڀَتُ، اڳيان بکيا ٻارڙا،
ڪيئي
ڏينهن اُستُ جيڪي کائي ٿيا کٽا.
هي ڪُڙميءَ ڪوڏر جنهن جي دل بيهجي وئي،
سوچي سوچي گهَرِ هن جي سُڌِ رسائيو.
مٿان ڪکن جهوپڙو، جهرڪيءَ آکيرو،
ڌرتيءَ تي ميرو، پيو آهي اوڍڻو.
ڪپهه جا ڏينو، ڏسِي پيو پوک ۾،
اڃا ته پينو، جڏهن ٻڌي ڳٺڙيون!
ڪَکَن
ڏَروُن اونهيون متان هٿ وجهين!
يا تن لتاڙين، پانڌي پنهنجي پنڌ ۾.
ڇٻيءَ ۾ ڇالاءِ ٽانگر وڌءِ نينگري،
ڪيڏو سيءُ هواءِ پاڻيءَ ڇنڊو ڪينڪي!
هو ڪينجهر ۾ ڪانگڻيون ويٺل پاڇل تي،
ڪيئن ته سِج – ٻُڏي ڪارنهن منجهه سمائيون.
ڪکن ڇٻيءَ ۾ رکيل هي تازا زيتون،
وِلهي ٻارَ جنُونَ، وَنهئي لڳن ڪينئرا.
مائِي مريڙو پَٽي آئي جهولَ ۾،
گهر ۾ اوسيئڙو، ابهم سڀ آسائتا.
وليون ٻوٽا ڪيترا، هڪ سرنگهوءَ وڻ،
برسي ٿو سانوڻ، ڀرسان لانڍين جي مٿان.
هوڙيا ٿا ٻوليِن ٻولي پائر پار جي،
جنهن کي ٿا ڳوليِن تنهنجا کائڙ جهوپڙا.
ڪينجهر مٿان چنڊ ۽ ڪپر تي ڄاريون،
جن هيٺان کاريون، ڇڏي ويون ماڱريون.
گاڏي پئِي ڪڙٻ جي وڃي رستي تي،
ڏس ته ڪيِئَن ڇڪي، چُوسن ڳنا ٻارڙا.
ڌؤنرو وِلوڙي، مکڻ چاڏيءَ ۾ ڇڏي،
در ڏي ٿي ڊوڙي، آيو آنوادا ڏئِي.
ڀاڻيجيءَ ۾ ڀيڻ ڄڻ پيو آنءُ ڏسان،
چئجي ڪيئن ڪٿان، شروع جو سلسلو.
رڙيون ۽ ريهاٽَ دادي پرتي رَب کي،
نه ڄاڻان هن جاٽَ کُٽِي ڪهڙيءَ جاءِ تي.
پيِري پاسيري رکِي مان تو من – مانديءَ
پنهنجي سيرانديءَ هَٿ سَهلايو هَٿ سان.
ميان ويڄ! بُکن جهوريو منهنجي جيءَ کي،
اٿندي هَڏ ڏکن ننڊ نه اچي رات جو.
ڏس! هو سُڪو وَڻُ، جنهن ۾ گؤنچ ڦٽي پيا،
ڇو توکي اڻ تڻ، هيڻو هاٺيءَ کي ڏسي.
ٿورو پريان ٿي اچي ڀُورين جي ڀڻڪار،
ڏس هو ڏنورَن ڏار، نمن پيا واءُ ۾.
متان آکيرو، ڍانڍيئڙي جو ڊاهِئين!
نيٺ ته رُت ڦيرو کائي ۽ موٽي اچي!
تون جئن نيري چانهه، ڪنڊيءَ تي ڪائي گهڙِي،
يا اُڏري جئن سانهه ڇاڇر ۾ ڇيرون هڻِي.
ڏکڻ اولهه جي هوا اڏارِي وارِي،
ٻهڙو پاڻيارِي، پوءِ به گهر پهچي ويا.
اَڪ، ٿوهر ۽ ڳاڱيون، ارڻي ۽ گگراڻ،
سڀئي مينهَنِ ڪاڻ، ڏسن پيا اُڀ ڏي.
ڌڻي ناهي، ڌڻَ وڃن ٿا گوڌول ۾،
سامهون سُڪا وَڻَ اُفق تائين روشني.
گهرڙا، رستو وائڙو، واريءَ تي ڪُتو
نيٺ وڃي کُتو، ڌَپ وتائين ڍونڍ جي.
ڪيڏي چپ چپات آ، ناهي ڪو انسان،
آ رستو ويران، گهرڙا بند، ٻه ٻارڙا.
سارو گهر ڀان ڀان ڪري هيکلڙيون ڀينر،
جن مان ونيءَ وَر رات مري ويو ماٺ ۾.
ڪنڌيءَ ڪيئي جهوپڙا ڊونڊيون هيٺ تَرن،
ٻيڙين منجهه گهَرن دُکي پئي باهڙي.
هي واريءَ لس ليٽ ۽ وچ ۾ ترائي،
ڪئن ڳلي آئي اُن جي هرڻي اُڃ ۾.
طنبيلو، گهوڙو، جنهن جي سَئس سَماءَ ۾،
ٻُڏي نه ٻوڙو، هيکل جي هڻڪار کي.
آڏا ڏونگر، ڀُئن گهڻي اُڏرِي ٿڪِي ڪونج،
رڳو هن جي گونج رهندي هن سنسار ۾.
ڦَڳُڻ ڦوڳَ ڦُلاريا نَگر تي نائو،
نيگر هٿ پائو ڇا نه سُريلي جندڙي!
هنج اڳي جئن هنجرون ڪينجهر لاءِ اچن،
ڇا ڪو آهه وچن جيڪو تن کي ٿو ڇڪي؟
پوڙهو مُڙسالو پيو، وڃي ٻنيءَ ۾،
آيو وَنيءَ ۾ ’ويٺس ڇو ونهواهه ۾؟‘
ڇوڪر جهلي ڇيلڙي ڪوسي ڪئي ڪَڇَ،
تَنهنجي پُٺيءَ اڇ ٺهڪِي هن جي هٿ سان.
|
