|
ڪَڏهن ته آءُ اڃا انتظار آهيان مان
ٻُڏي ٿو سِجّ، سُنهري ندي وهي ٿي پَئي،
شرابِ شام، سراپا خمار آهيان مان
وَڃي وَيو نه اَڃان جو بَهار آهيان مان،
اَڃان ته ويرَ چَڙهي ٿي، اُڀارُ آهيان مان
ڏَئي ڇلانگَ، ندي سمنڊ ڏي ڪَهي ٿي پَئي،
انهيءَ ۾ چَنڊَ ڇُلين جي ته پيار آهيان مان
ڪڏهن ته آءُ، اڃان انتظار آهيان مان
--------
اجنبي گيتَ پُر اسرار ڪشش وارا ها،
اجنبي گيت ڪٿي دُور ڌڪي ويا مونکي!
اجنبي گيت فقط سُر جي سِڌِي ڌارا ها
سَمجهه ۾ ٻول ته آيا نه مگر پيارا ها،
نينهن جا گيت نوان ڪو نه هُيا، نِيارا ها،
ٻهڳڻيون ڳائِڻيون جِن ڏانهن ڇِڪي ويا مونکي
گجّ تن کي نه هُيا ڄڻ ته گگن تارا ها!
اجنبي گيتَ پُر اِسرار ڪشش وارا ها.
--------
اجنبي رات اَڃا تائين رُلائي پيئي
اجنبي ساز پکيءَ جيئَن ٿي پرواز ڪَيا!
پيار جي سارَ اڃا تائين سَتائي پيئي
تو بنا چَئن نه آ، پو به لنوائي پيئي
اي پرين! وَسّ ڪري توکي ڀُلائي پيئي،
چارَ پل، توسان جي گذريا، اهي ڪيڏانهن وَيا!
ڏاتِ کي ڏينهن ٿيا جو اُها ڳائي پيئي،
اجنبي راتِ اڃا تائين رُلائي پيئي.
--------
تون اَچين يا نه اَچِين، وقت ته گذري ٿو وڃين،
تو سوا اڄ به ٻَٻُرَ ٻور ڪيو آ ٻيهر
ڪو بِرَهه نانهه مگر جِيءُ بهلجي ٿو وڃي،
شمع ٻُجهندي به ته ڇا، وقت وهامي ٿو وڃي
ٿي کُٽي رات، وَري سِج ته اُڀري ٿو وڃي
تو سوا صبح وَري نُور ڪَيو آ ٻيهَر
ٿورڙي دير رُڳو سِجّ اُجهامي ٿو وڃي،
تون اَچين يا نه اچين، وقت ته گُذري ٿو وڃي.
--------
مان اَسُر وير اُٿي توکي پيو ٿو ساريان،
چَنڊُ آڪاش
–
سمندر ۾ ٻُڏي ويو آهي
–
سارَ جي سِير تِکي، مان پيو تَرهو تاريان،
هُو ڪَڪَر ڪاڪِ مَٿان، ڄڻ پيو چانگو چاريان!
آ اڃان پَنڌ پَري، پيرَ ڪٿي ٿو ٺاريان؟
عمر گذري وئي، ڪجهه وقت مگر پيو آهي،
آ اڃا وَجهّه، اگر چاهيان ته ڪجهه هاڪاريان!
مان اَسُر ويرَ اُٿي، توکي پيو ٿو ساريان!
--------
ماڪَ جنهن وقت گُلابن تان ڇَڻِي ويندي آ.
ڄاڻندو ڪو به نه آهي اُها ڪيڏانهن وَئي!
باکَ جنهن وقت به نيڻن کي وَڻي ويندي آ
ماڪَ تِنهن وقت گُلابن تان ڇَڻِي ويندي آ
پَر اُها پاڻَ سان خوشبو نه کڻي ويندي آ،
ٿِي پُڇي ڄڻ پَئي خوشبو، ’ڀلا ڪيڏانهن وَئي‘؟
ماڪَ جا رات جي لُڙڪن مان ڄَڻي ويندي آ،
ماڪَ جنهن وقت گُلابن تان ڇَڻي ويندي آ.
--------
تِرمِرائي ٿي پئي راتِ، ڪٿي آهين تون؟
جَڻ سِتارا ٿا سَوين ڳالهڙيون تنهنجون ڪَن!
ٿِي اڳي جِئن پَئي برسات، ڪٿي آهين تون؟
اي سندم تانگهه، سندم، تاتِ، ڪٿي آهين تون؟
تو سوا ڏاتِ نه آ ڏاتِ، ڪٿي آهين تون؟
واءُ مان ڄڻ ته ٿَڌا ساهه پيا سِيرُون ڪَن
موت کان مان نه مڃان ماتِ، ڪٿي آهين تون؟
تِر مِرائي ٿي پَئي راتِ، ڪٿي آهين تون؟
--------
تون اگر چاهين، گهڙي هڪ نه وڌائي سگهندين!
۽ اگر چاهين گهڙي هڪ به نه گهٽجي سگهندي!
ڇا سمندَر ۾ ڪڏهن چنڊُ سمائي سگهندين؟
چَنڊُ آڪاس جو آهي تون نه پائي سگهندين؟
وَنجهه تو چَنڊَ
–
نگر ڏانهن هلائي سگهندين؟
نه پُڄي ناوَ ڀَلي، راتِ ته ڪَٽجي سگهندي،
ناکُئا! ناوَ ته ڪنڌيءَ نه پُڄائي سگهندين!
تون اگر چاهين گهڙي هڪ نه وڌائي سگهندين!
--------
دِل نه وِندراءِ، ٻي طرح مُنهنجا پرين!
دَرد جي راتِ آ، دَرد جي ڳالهه ڪر!
ڇو نه اڄ رات ٿو درد جا گيت ٿين؟
ماتِ جي راتِ جو اَشڪ منهنجا اُگهين؟
قهقها ايترا؟ تون ته بيٺو کِلين؟
رَنگَ؟ هڪ رنگَ جي، زَرد جي ڳالهه ڪر!
آءٌ ڀورا ته آهيان، اڃا ٿو ڀڃين!
دِل نه وندراءِ ٻي طرح مُنهنجا پرين!
--------
جام غمخوار ٿيندو نه آهي ڪڏهن،
جام سان هوش رهندو نه، سَچ ٿو چوين!
ڇا چَيُئه يار ڪوئي به ناهي ڪڏهن،
روح سان رنجُ جيڪو وِراهي ڪڏهن،
ڌير دِل کي ڏئي، ٺاههَ ٺاهي ڪڏهن
ڪو به اَهڙو اُسهندو نه، سچ ٿو چوين،
اوچتو جو چڱيءَ لاءِ چاهي ڪڏهن؛
جام غمخوار ٿيندو نه آهي ڪڏهن!
--------
چَنڊ جو روپ ڌاري اچين ٿي پئي.
وقت درياهه وانگر وَهي ٿو پيو!
آنءُ ساريان ته ساري اَچين ٿِي پَئي،
نينهن سان تون نِهاري اَچين ٿِي پَئي
پر ڪٿي رات گهاري اچين ٿِي پَئي
گَجّ ڪيڏو نه توتي ٺهي ٿو پيو!
وارَ ڪنهن لَئه سَنواري اچين ٿي پئي؟
چَنڊ جو روپ ڌاري اچين ٿي پئي.
--------
ڪو به انسان تقدير ٿيندو نه آ،
تون نه هوندينءَ ته ٻي ڪا محبّت ڪندي.
پيارُ اڳواٽ سوچي، سڏيندو نه آ،
پر سبب کان سوا دل ڇڪيندو نه آ!
جي وڃڻ تي اچي هُو مڃيندو نه آ،
عاشقي آهه وِرلي قيامت ڪندي
جيڪڏهن ڪنهن سَوا ڌِير ايندو نه آ!
ڪو به انسان تقدير ٿيندو نه آ.
--------
ٿا لُڏن ڪارا ڄمون، جيڪي پيا هيڙها ٽُڪِن،
اوچتو برسات جو بوندون وڻن تي ٿيون وَسَن.
لوءِ کي لهسائِيو هو هيل چوڌاري لُڪَن،
تاسَ ڄڻ پنهنجي ٻُجهائي ڪا نه ٿي پاڻيءَ ٻُڪن!
لُوهَه ايڏِي جو اَواڙي مالَ ٿا هَر هَر دُڪن!
اوچتو ئي اوچتو ٿا اُڀَ مان سانوَڻ سِمن،
اوڙڪون ٿي آءُ! ڪيسين هر طرف جَر ٿَر سُڪن؟
ٿا لُڏن ڪارا ڄَمون، جيڪي پيا هيڙها ٽُڪن.
--------
روز ويندو نه ڪَر يارَ جي پارَ ڏي
روزُ تَنهن ڏي وڃِي پيارُ گهٽجي متان!
دورُ تان تون نِهارين اگر يارَ ڏي،
۽ ڏِسين ٿورڙو سُونهنَ
–
سنسارَ ڏي،
جِئن وَري ڪا گهڙي واءُ وَلهارَ ڏي.
ٿِي نه گُستاخ تون ايترو عشق سان!
دورُ تان ڏِس، چڱو ٿي ته دلدارَ ڏي،
روزُ وِيندو نه ڪَر، پيارَ جي پارَ ڏي.
--------
رِڻ ٻري ٿو پَيو، وِکَ کي ڪَر ڍَرو،
رات برساتِ جي دُور آهي اَڃان!
رُڃّ ۾ ڪنهن ٽُٻي ڏئي، لڌو آ تَرو؟
واتُ واريءَ ڪَيو آ رڳو ڪَر ڪَرو!
رُڃّ مان اُڃّ ڪنهن آ اُجهائي ميان!
سڀ اُڃارا چون ٿا ته پُٺ تي وَرو!
رِڻ ٻري ٿو پيو، وِکَ کي ڪَرِ ڍَرو!
--------
بهتر آهي ته تون ڏينهن ٺاري وَڃين،
اُسّ ۾ ڪانوَ جِي اَکّ نڪري پئي!
نِمُ جي ڇانوَ ۾ پهر گهاري وڃين!
۽ وڃين جي ته تون ڪنهن سَهاري وَڃين،
ڪو وَٺِي واهُه، اُن جي ڪِناري وڃين
نانهن آرهڙ اُٺو، رُتِ کائي پئي،
آهه ڪيڏي تپت، جنهن جي به چاري وڃين!
بهتر آهي ته تون ڏينهن ٺاري وَڃين.
--------
نيٺِ اوٺارَ پَسائِن پيا جهاٻا جُهوڙا
باکَ جِي ساکَ رَکي يارَ اچي ويا پَنهنجا.
مُنهن مَنهَن منجهه لِڪائن پيا ڪُرٽا ڪُوڙا!
چَنڊَ جِئن مُرڪَ ڇپائي نه سگهيا ويسوڙا،
ايتري جوتِ، لڳي ٿو ته ٻَرن ٿا ٻُوڙا!
پاکِڙا، چَنڊَ
–
چِمتِڪار اچي ويا پَنهنجا
مونگهڙن وَٽّ سُڳنڌون ٿيا جيڏِين جُوڙا!
نيٺِ اوٺارَ پَسائِن پيا جهاٻا جُهوڙا!
--------
ڪيئن چئجي ڪيرِ؟ پاڇا ٿا اَچَن
هِيرَ ۾ ڪا ڳالهڙي پيئي هَلي؛
رُتِ ۾ رابيل ڇا ڇا ٿا اَچن!
ڪيئن چئجي ڪير؟ پاڇا ٿا اچن.
ٿي اڱڻ ۾ چاندني توڙي آلي،
آ سِرنهن خاموش، خوشبو ٿِي سَلي
وارَ کولي ڳُجهَه ۾ پنهنجي ڳلي،
هُو کٿورِيءَ جِئن اَلا ڇا ٿا اَچن!
--------
هيءُ هَرڻيءَ کان ٻَچو ڇو ٿو ڦُرين؟
ڏس، وَليون توکي ميارُون ٿيون ڏِيَن.
چاندنيءَ کان اولڙو ڇو ٿو ڦُرين؟
سڀ ڳليون توکي ميارون ٿيون ڏين.
ريتِ کان تون پيچرو ڇو ٿو ڦرين؟
هيءُ هرڻيءَ کان ٻَچو ڇو ٿو ڦُرين؟
--------
رات جي برسات ۾ ايندي نه ڪر!
جيڪڏهن تُنهنجي ڀِڄي چولي پَوي!
جيءَ مان مُنهنجي ڇُلي ڇولي پَوي!
هَٿُ ٿِي تولاءِ پاٽولي پَوي!
مينهن واريءَ رات ۾ ايندي نه ڪر!
رات جي برسات ۾ ايندي نه ڪَر!
--------
ڪلهه جِيان مون تي سِتارا ٿا ٻَرَن،
تو بنا پَر راتڙي ساڳي نه آ،
زندگانيءَ جا سهارا ٿا ٻَرَن،
پيارَ ۾ ڪيڏا نه پيارا ٿا ٻَرَن!
تو جيان نيڻين
–
نهارا ٿا ٻَرَن،
تو بنا پَر زندگي ساڳِي نه آ!
ڪلهه جيان مون تي سِتارا ٿا ٻَرَن
پَر لڳي ٿو روشني ساڳي نه آ!
--------
ڌر تتيءَ جي تاوَ ۾ ڪجهه وقت ڪائي ننڊَ ڪر!
ٿي ٻَري وارِي، پيا ڪُونڀٽ جَلن
ٿو ڏِسان جيڏانهن ٿا سڀ گهَٽ جلن
ٿا ڇِڊا تُنهنجي مٿان سَڀ ڇَٽ جلن
مان چَوان ٿو راهه اڳتي آ اَڻائي ننڊَ ڪَر!
مان مڃان ٿو ڇانوَ ۾ آهي ڇڊائي، ننڊَ ڪرَ!
ڌرتيءَ جي تاوَ ۾ ڪجهه وقت ڪائي ننڊَ ڪر!
--------
ڇا چوان! ڇو پيارُ توسان ٿي وَيو
ڪِئنَ چوان ڇا ڳالهه تو ۾ مون وَڻي؟
سُونهن هي سنسار تو سان ٿي ويو،
دڳ گُل و گُلزار توسان ٿي وَيو،
چَنڊَ جئن وَنهوار توسان ٿي ويو،
ڄڻ سِتارا ها پِرين تنهنجي پَڻي
ڇا چوان! ڇو پيارُ توسان ٿي وَيو
جو گهُمان توکي اکين ۾ ٿو کڻي؟
--------
تو
منجهه ڏِسان آءٌ پيو جُڳَ جڳانتَر،
تون آءُ، هلي آءُ ته مان تو ۾ نهاريان!
ڪيڏا نه هُيا دُور، اڃا دُور اُهي درَ
جن مَنجِهه پَئي جوت جَلي، واٽَ کُٽاوَر!
جيڪي به هُيون ڪالهه گِهٽيون، گهاٽَ، اُهي گهر
تون آءُ، هلي آءُ، جِئين مان نه وِساريان!
تو لاءِ هُري هانءُ، هلي آءُ نه ٻيهر!
تو منجهه ڏسان آنءُ اُهي جُڳّ جُڳانتَر!
--------
جنهن وَقت وَراڻي نه ڏَنئه، آنءُ هليو ويس،
ڪنهن وقت متان آنءُ اَچان، ٻُوٽ نه تون دَر!
ڪيڏو نه وَتو آنءُ، سندءِ نانءُ، هليو وِيس
توکان نه ملي ڏات نه ڪي ڏانءُ، هليو وِيس
تولاءِ گهڻو وقت هُريو هانءُ، هلي وِيس
اُميد ته آهي ته بَچان، ٻُوٽِ نه تون دَر!
گهرگهاٽ
اُهو نانهه، ڇڏي گانءُ هليو ويس
جنهن وقت وراڻي نه ڏِنئه آنءُ هليو ويس.
--------
مَدّ پيتو آهه ڪنهن ڪنهن ٿانوَ سڀ ڪجهه ياد آهي،
سَال ٿِي ويا گڏ گذاريون جي گهڙيون، سڀ ياد آهن
چَنڊ جو پاڇو، سِرنهن جي ڇانوَ، سڀ ڪُجهه ياد آهي.
اي پرين! تو ساڻ لُنءِ لنءِ لانوَ، سڀ ڪجهه ياد
آهي
هير ۾ جُهولا جُهليا جي هانوَ، سڀ ڪجهه ياد آهي
پَل هُيا موتين جيان، مونکي لَڙيون سڀ ياد آهن،
سَال ٿي وِيا، گڏ گذاريون جي گهڙيون سڀ ياد آهن.
--------
رات جو ڏات کڻي ايندي ڪَر!
جئن ڏياٽيون نه وسامن تون اڳي ايندي ڪَر!
اِئن بِرهه
–
بات کڻي ايندي ڪَر!
ڄَڻ ته برسات کڻي ايندي ڪَر!
تانگهه ۽ تات کڻي ايندي ڪَر!
نيڻ جيسن نه اُجهامن تون اڳي ايندي ڪَر!
موتَ جي ماتِ کڻي ايندي ڪَر!
راتِ جو ڏاتِ کڻي ايندي ڪَر!
--------
تون نه ايندينءَ اگر راتِ ته گذري ويندي!
راتِ جو چَنڊُ اڳي جيئن ڪَندو چانڊوڪي،
تو بنا نِمّ ڪندي ٻُور اڳي جئن ٻوڪي،
وقت جي واڳَ اڃان ڪنهن به ته ناهي روڪِي!
چَڳّ چَهري تي سندءِ نيٺ ته وِسري ويندي
ڇا اِنهيءَ ڳالهه مٿان سوچيو آهي تو ڪِي؟
تون نه ايندينءَ اگر رات ته گذري ويندي!
--------
رات ڪَٽ
–
مست ڪُميتن کان پُڇي ٿي پيئي
جئن اُتر واءُ لڳي، ”تيز وڃون ٿا ڪيڏانهن؟“
ڪو نشانو به اَٿوَ تير سڃون ٿا ڪيڏانهن؟
وِڄُ
جي واٽَ وٺي، ڀنڀَ ڀڃون ٿا، ڪيڏانهن؟
گهاتِ ڪَٽ
–
مست ڪميتن کان پُڇي ٿي پيئي
”ڪجهه وراڻيو ته سهين! ڇو نه مڃون ٿا؟ ڪيڏانهن؟“
ڏاتِ ڪَٽ
–
مست ڪُميتن کان پُڇي ٿي پيئي.
--------
تون اگر رات رهين، گيتُ اڃا باقي آ
اُڀَ
–
ڪچنار، ڪَتيون ڪنهن به پٽيون آهن ڪونه!
ٿي ٿِئي وَسّ مٿان، وَڻ به ڇٽيون آهن ڪونه!
وقت جي مست نَدي، گهاٽ گهٽيون آهن ڪونه!
تون جي برسات رهين گيت اڃا باقي آ
ڪنهن به اُستاد پڙهايون هي پٽيون آهن ڪو نه!
تون اگر ڏاتِ رهين، گيت اڃا باقي آ.
--------
روز اڌ رات اُٿي، آنءُ لکان هي ڇا ٿو؟
ڪا ازل منجهه لکيل چِيزَ پڙهان ٿو ڄڻ مان!
ٽاريون آڪاس پڳيون، جنهن جون اهو هان وڻ مان!
ڪوئي تنبورو وَڳو، جنهن جي هُيس تَڻ تَڻ مان!
چؤ ته اي ڏات اُٿي، آنءُ لکان هي ڇا ٿو؟
وَسّ ۾ آنءُ نه هان، هونءَ نه ڄاڻان گهَڻِ مان
موتَ جي مات! اُٿي آنءُ لکان هي ڇا ٿو؟
روز اڌ رات اُٿي، آنءُ لکان هي ڇا ٿو؟
--------
خُدا جي راهه طرف ڪيتريون ڳِليون آهن،
خُدا جي راهه اَبد کان به جاڳي ٿي وڃي!
خبر نه آهه ڳِليون سڀ ڪٿي مليون آهن؟
ازل کان تن ۾ پَئي وينگسون ٽِليون آهن؟
اَچي جي نَنڊ، مٿان اُڀّ جون رِليون آهنِ
خبر نه آهه ته هي زندگي ڪٿي ٿي وڃي!
هِتي ته لاش رهن ٿا، مٿان هِليون آهن!
خُدا جي راهه طرف ڪيتريون ڳِليون آهن!
--------
ڪلجهه جيان مون تي ستارا ٿا ٻَرن
تو بنا پر راتڙي ساڳي نه آ
زندگانيءَ جا سهارا ٿا ٻَرَن
نيڻ ٻيا، ساڳا نِهارا ٿا ٻَرَن
پيار ۾ ڪيڏا نه پيارا ٿا ٻَرن
تو بنا پر زندگي ساڳي نه آ
ڪلهه جيان مون تي ستارا ٿا ٻَرن
پر لڳي ٿو روشني ساڳي نه آ!
--------
آجيان ٻيءَ صديءَ جي نه ڪئي آهي تو؟
هي صدي آهه رديءَ منجهه وئي، پوري ٿي!
ڊارون، مارڪس، فرائڊ کي تو دل تان لاٿو،
زلزلي خيز صديءَ ڪجهه ته بچايو هوندو؟
آءُ ڇنڊڇاڻَ ڪَيون، آءُ ڏِسون ’ڇا‘ ۽ ’ڇو‘!
سِجّ کي هيءَ صدي پُٺِ ڏئي، پوري ٿي
ڪُوڙ جي ڪِٺّ ته ڏِسُ، سَچّ اڃان آ سپنو!
آجيان ٻيءَ صديءَ جي نه ڪئي آهي تو؟
--------
سِر ڏئي سَچّ بچائڻ ڪو ضروري ته نه هو!
سَچّ کي ساهَه ۾ سانڍُيِئه ته چڱو ڪُيهءِ ڏاها!
تو سرِ دار هجين ها به اگر گئليلو،
هيءَ ڌرتي ته ڦرڻ ڪو نه ڇڏي ها پنهنجو،
دؤر جو دؤر حماقت جو هُيو آئينو،
هاڻِ جا سوچ نئين آهه، چَئي ٿي آها......
سِر ڏيڻ کان ئي سَوا سَچّ بچائي ويو ڪو!
سِر ڏئي سَچ بچائڻ ڪو ضروري ته نه هو!
--------
اڙي منصور! رڳو توکي پيا ٿا ڳائن،
رَتّ سان پنهنجي وُضو ڪنهن نه ڪيو آ مون جِئن!
هي نئين دؤر جا مُلا ٿا اِهو ورجائن،
ڪالهه جي ڳالهه رُڳو ٿا ڪري ڳهڻا پائن!
آرسيءَ جيئن ڏسي سَچّ، پيا گهٻرائن!
آهه! هي دؤر جو وهلورُ ويو آ ڪِئن ڪِئن!
ديس ۾ ارڙهين صديءَ سان ٿا پيا لَنوَ لائن!
اڙي منصور! رُڳو توکي پيا ٿا ڳائن!
--------
چَنڊُ مينار مٿان ڪالهه سنڌوءَ جي ڀرسان،
ٿي سکر
–
سارَ اچي ڪالهه پرينءَ جي پاسي!
ڪالهه ڪيڏانهن ويو؟ آنءُ پيو ٿو سوچان!
ڪالهه هو هِيرَ جيان مُنهنجو گذر ٻارين مان!
ڪيترا گُل هُيا، خوشبوءَ ۾ خُماريل هُن جان!
مون ڀونر جيئن ڀرِي پاڻُ ڇَڏيو هو واسي!
آه! اڄ رات پيو ڪيترو تن کي ساريان،
چَنڊُ مينار مٿان ڪالهه سنڌوءَ جي ڀرسان!
--------
خبر نه آ ته وڃي دور ڪيتري ٿو لَڪُ
تمام عمر ڪَٽي انتظار ۾ مُنهنجي!
لڳي ٿي لُوءِ، لُڏي ٿو ڪِٿي ڪٿي ڪو اَڪ!
مَٿي مَٿان نه ٻَڌو، پو به مون ڪڏهن اَجرڪ
پُڳو نه پَنڌُ، رڳو ٿيڙها، رڳو هو ٿَڪّ!
نهارَپو به رهي آهه پارَ ۾ مُنهنجي،
اڃا ته ڪو نه سندم جيءَ کي اَچي ٿو جَڪُ،
خبر نه آ ته وڃي دورُ ڪيترو ٿو لَڪ!
--------
(وڌيڪ پڙهو) |
