|
چئجي سچ صفا،
سورَ نه لاٿا سيمَ
جا-
تو- مون يارَ وفا
!
*
ٻـُـڌندو وڃ بيداد
!
ڪـُـٻڙي جهـُـورُ فقير جي-
درد ڀري فرياد!
*
سياسي چوسر بازَ!
ٻـُـڌ: هن جهـُـور فقير جون-
آهون ۽ ايلازَ
!!
*
گـُـوندرُ، گـُـهٽَ، گـِـهڏڪيون،
اُڊڪن تي سـُـڏڪا وتم،
هورَن
تي هـِـڏڪيون!
*
سهڻا- سـُـرها گل!
چاهيندو هان مان سدا-
جهوليءَ تـُـنهنجي جـُـهل
.
*
مون تي تـُـنهنجو مـَـنڊُ،
تون تارن جي وچ ۾-
اهڙو: جهڙو چنڊُ!
*
مـُـرڪڻ تـُـنهنجو منڊُ،
تون سرتين جي وِچ ۾-
تارن ۾ جئن چنڊُ!
*
سنڌوءَ جا ٻئي ڪـَـپَ
،
دوهو شيخ اياز جو-
يا، ڪنهن سـُـندريءَ چـَـپَ!
*
ڪاڳر تي لـِـيڪون:
سوچي ڏِسُ ته هـِـي سٽون،
ويڇـَـن تي وِيڪون.
*
ڪاڳرَ تي جملا:
ڀانءِ ته هڪ هڪ حرف آ-
هٻڇين
تي حملا.
*
ڪاڳرَ تي ٽـُـڀڪا:
هٺ- ڀـَـرين جي هانوَ ۾-
چاقن جا چـُـڀڪا!
*
ڪاڳرَ تي ڪـَـوِتا:
ڏاڍن کي ڏَڪڻي وٺي-
پاڻي ٿين پـِـتا!
*
ڪاڳرَ تي لـِـکڻي:
اُجري، اَبهم ٻارَ جي-
منهن تي، منهن - رکڻي.
*
اُکڙي ويو آهيان،
شايد پنهنجي ڏات کان-
وِڇڙي ويو آهيان!
*
ڦـَـٿڪان يا ڦـَـٿڙان،
پراڻي پهـَـراڻ جئن:
پو به نه ٿو اُڊڙان!
*
وڙهندو پيو ويندس،
وقت! ائين ڪو سولڙو-
پرزا مان ٿيندس!
*
چـِـڻنگائي تـِـيليون:
ٻارن اُڇليون اُڀ ڏي-
ڪـِـوليون چمـِـڪيليون!
*
چڻنگائي تـِـيليون:
ٻارن ٻـُـرڪيون رات تي-
ڪـِـرڻن جون ڪـِـيليون
!
*
نيليون ۽ پيليون:
ٻارن، ٻاريون عيد تي-
چڻنگائي تـِـيليون!
*
اچ، او ٽانڊاڻا!
پاڻَ به ڪاريءَ ٻاٽَ ۾-
ڪي چـِـٽيون چانڊاڻا.
*
ويجهو ڪوبه نه گـُـلُ:
روزُ اچي هـُـن ٻير تي-
روئي ٿي بلبل!
*
تو ريءَ آءٌ ائين:
ڀـُـوري چـِـٽائين گـُـهگـَـهي-
پاڻيءَ رَيءَ جيئن!
*
تو ريءَ مان اهڙو:
پن- ڇڻ رُت ۾، ڪنهن ڇـَـڻيل-
پيلي پـَـن جهڙو!
*
چوندو آيو هانءِ:
”مون کي چور نه او ميان!
چيري وجهندو مانءِ.“
*
بيشڪ سـُـک نه ڏي،
وقت! چـِـڙي ٿو اڄ چوانءِ:
”اُڇلي ڏُک نه ڏي!“
*
ڏرڻيءَ
۾ ڏَرجان-
تڏهين ئي، پر مون طرف:
واهوندا! وَر جان.
*
ڪـَـڙهائيءَ ڪڙهان:
پوءِ به پنهنجي ڀونءِ جو-
ڪلمو آءٌ پڙهان!
*
ڪـَـرٽن ۾ ڪـَـٽجان:
عمر سڄي اَنياءَ سان-
وِڙهندي، مان ڦـَـٽجان!
*
وَڍجان يا ڇـِـلجان،
اچجان، پياري! پوءِ ڀي-
مهل
مٿي مـِـلجان!
*
آءٌ بلاول هان،
سچي سـِـنڌياڻيءَ جي-
پيٽان ڄاول هان!
*
سـُـلجهيل سـُـٽ نه آ،
راتِ لڙي آ، پو به گهر-
آيو پـُـٽَ نه آ!
*
اَويلي - ويلا:
هڪڙي پـُـٽ جا ماءُ پيءُ،
گهرَ ۾ اَڪيلا!
*
مـَـنُ مري ويو آ،
هڪڙو پـُـٽ سڪيلڌو-
سو به، کـَـرِي ويو آ!
*
ساهـُـه پيو ويندو:
تيسين چانئٺ ۾ اکيون،
جيسين پـُـٽُ ايندو!
*
اَنڌاري ڪوٺي،
مان ۽ منهنجي زال ٻـَـئـِـي-
اُٺ بنان اوٺي!
*
فيوز اُڏامي ويو،
ڪمرو، ڪـُـڪڙن جي کـُـڏي-
بلب وِسامي ويو!
*
ڳالهه ڳري ٿي پئي،
اوندهه، گرمي ۽ مـَـڇـَـر:
بجلي بند ٿي وئي!
*
تنهنجو منهنجو ميلُ
:
دنيا جي اسٽيج تي-
جيون- ڀـَـر جو کيلُ.
*
تـُـنهنجو- منهنجو سنگُ
،
ڪوري
لٽي جي مٿان-
جهڙو اَڻ- ڦـِـٽُ رَنگُ!
*
تـُـنهنجو- منهنجو پيارُ:
پينگهي ۾ جئن پيو لـُـڏي-
ڪوئي اَبهم ٻارُ!
*
وِکَ وِکَ خطرو- خوفُ:
ڪمپيوٽر جي دَور ۾-
عامُ ڪلاشنڪوف!!
*
ماڻهو تاٿي مالُ:
’هيروئن‘
جو حڪم ٿئي-
جا ٿي استعمالُ!
*
پوپـَـٽُ کولي پـَـرَ،
جئن اُڏري و، تـِـئن هڪ ڪـَـٻر-
پهتس بڻجي ڄـَـرَ!
*
آڳ مٿان اُلريو،
قوُتُ
بڻيو هڪ ڪانوَ جو-
پوپٽ جئن اُڏريو!
*
سـِـج لهي ٿو پيو،
آڏو ڪـَـڪريون ڄڻ ڪـُـٺلَ-
رَت وهي ٿو پيو!
*
سـِـجُ ٻـُـڏي ٿو پيو،
ساگر ۾ سونو ٿنڀو-
ڄڻ ته لڏي ٿو پيو!
*
ڏاڙهونءَ جهليا گـُـلَ،
ڇورا هڻن ڇاپڙون-
هيٺان کائي بـُـلَ!
*
هتان لنگهيو ’هـُـو‘-
يا، آيو هـُـن باغ مان:
واءُ کڻي خوشبو!؟
*
ڪويل ڪـُـوڪي ٿي:
نانگڻ ياد پرينءَ جي-
مون تي شوڪي ٿي!
*
هـِـي، ’گـُـل- گينڊا‘ ٻيا،
۽ آفريقا جا جانوَر-
سي، ڪـُـل- گينڊا ٻيا.
*
سوچ ڪـُـڌي
تنهنجي،
بـُـت تي
ٽـِـنڊڻيون ٿيون چڙهن-
ڳالهه ٻڌي تـُـنهنجي!
*
چـَـرچـَـر ۽ چـِـينگهٽ:
چـُـپ نه ٿا ڪن ڪا گهڙي-
رَڪشن جا رِينگٽ!
*
گاڏين جي ’گـَـرِگـَـرِ‘،
ڏينهن سمورو روڊ تي-
اسڪوٽر: ’ٽـَـرِٽـَـرِ!‘
*
مـُـنهـَـن تان وارَ هٽاءِ،
ڪارن ڪڪرن جي پٺيان،
سورج کي نه لـِـڪاءِ!
*
ٿي ويا سالَ اَٿئي،
ڪونه پڇيئه
مون کان ڪڏهن:
”ڪهڙا حالَ اٿئي؟“
*
ٽيڙو جئن اُڀَ تي:
منهنجون ڪاغذ تي لکيل-
تهڙيون سـِـٽون ٽي.
*
مسواڙي گهرَ ۾:
ڇـَـت نه روڪي مينهن کي،
ماڻهو ڄڻ بـَـرَ ۾!
*
اُڃا هيڪاندا،
کـَـليءَ
۾ پاڻي: رڳو-
پويان پاڇاندا!
*
اَکرُ ڪونه ڪـُـڇن،
ٽـُـنگر- مـَـٽڪين کي ڏِسي:
پياسا لـِـڱَ لـُـڇن!
*
رَڳَ رَڳَ ريٽو رَتُ،
اسان ماڻهو سنڌُ جا-
ڳچيءَ لايون وَتُ!
*
مـُـنڊيءَ تي جئن ٽـِـڪَ،
اسان ماڻهو سنڌ جا-
ڳالهه ڪندا هون هـِـڪَ.
*
سانوڻ رُتِ جا مينهن،
اسان ماڻهو سنڌ جا-
ٻيلي- مـَـڇريا شينهن!
*
شهزادا، شهزوَر،
اسان ماڻهو سنڌ جا-
ڪچهرين جا مور
*
پـَـڌرا پـَـڳـُـن- پيچَ،
اسان ماڻهو سنڌ جا-
سورهـِـه ۽ سرويچَ!
*
ڊوهـَـه! اسان کان ڊِڄُ:
اسان ماڻهو سنڌ جا-
ڪاوڙ- ويلي وِڄُ!
*
ڪيڏو پنڌُ ڪري-
آيو جنهن وٽ، تـِـنهن چيس:
”مون کان ٿيءُ پري!“
*
هـَـٺَ- وڏائيءَ ڇيهـُـه،
آيو جنهن سان هو مـِـلڻ-
تنهن نه چيس: ”آ- ويهـُـه!“
*
پهرين رات پـَـرکَ:
ٿورا ٿڌا ساهه، ۽-
ٻه- ٽي ٻـِـٽا ٻـَـکَ!
*
ڪوهه ڪهين ٿو ڪانگَ!
ڇا، ڪو اچڻو آ وري؟
ڇا، ڪا ڇـِـڄندي تانگَ
؟
*
ڇا ٿو ٻولين ڪانوَ!
ڇا، ڪو ايندِم ڇاپري
؟
ڇا، ڪا ڇـَـڻندي ڇانـَـوَ؟
*
اوشل ديسُ وَسي!
موٽي پنهنجي عمر جا-
پـِـهريان ڏينهن پـَـسي.
*
مـُـرڪـَـن ماٺيڻيون،
پينگهون لامـُـن ۾ ٻـَـڌي-
لـُـڏن لاکـِـيڻيون!
*
وَڳرَ ساڻُ وڃن،
ڪـَـنڌُ مروڙي ماٺِ جو-
ڪـُـونجون ڪـَـرڪـَـا ڪن!
*
کـُـٽن خاموشيون،
ڍَڪيءَ،
ڍِڪن ڏوڀ
لئه-
ڪـُـنڍيون ۽ گوشيون!
*
ڌرتيءَ اُکڙيا هـَـڏَ،
سيما- سيما
مورچا-
کيتر-کيتر
کـَـڏَ!
*
ڌرتيءَ ڪهڙو ڏوهه؟
وِکَ وِکَ کوٽيل خندقون-
پـَـڳِ پـَـڳِ
چمڪي لوهه!
*
ڳڻتيون وينديون ڪيئن،
هيلَ به تو بن او پرين!
عيدون ٿينديون ڪيئن؟
*
نه ٿو سورَ! ڇڏين،
پيو ٿو نـَـئين- سـِـر نوان:
منَ ۾ مـَـڏَ
اَڏين!
*
نه ٿي سـِـڪ مـُـڙين،
ڊَهندي ڊَهندي ٿي وري-
موٽيو جـِـجَ
جـُـڙين!
*
نه ٿي آسَ ٽـُـٽين،
دَٻجي دَٻجي ٿي وري-
کائي ڦاٽ ڦـُـٽين!
*
|
