|
1954ع
•
اهو ڪهڙو ڀلا پڳدار چئبو،
ننڍن سان جو ڪري هردم وڏائي.
انهي کي ڪنهن طرح پيري نه سڏبو،
نه ڪا آهي اها ”مخدوم پائي“.
•
ڪٿي باقي رهي آهي شرافت،
لَڏي وئي ملڪ مان اڄڪلهه عنايت،
وڏن مان وئي جڏهن الفت ۽ شفقت،
تڏهن ناهي ننڍن ۾ ڪا اطاعت.
•
صد افسوس آهي الفت پئي وڪامي،
اسان جي ملڪ ۾ پت پئي وڪامي.
محبّت جو ادا ڪو قدر ڪونهي،
رُپي تي هاڻ عظمت پئي وڪامي.
•
گهڻا ڦاٿل رڳوئي ”لا الہ“ ۾،
هزارن مان ڪو اِلّاَ الله وارو.
رڳي هُو هُو چون ڪو آهه باهُو،
لکن مان ڪو رسول الله وارو.
•
اهو چئجي هجي جنهن تي عمل ڪجهه،
جي نه ته اُن کان ٿيڻ خاموش بهتر.
فقط بڪ بڪ ڪرڻ مان ڪي نه ورندو،
ڪچهري ۾ وهڻ خاموش بهتر.
•
وضو سان گڏ کپي دل پاڪ هردم،
رڳو هٿ پير ڌوئڻ ناهه مقصد.
عبادت سان چڱي مخفي ڪجي جا،
خدا راضي رکڻ ئي آهي مقصد.
•
تون ٻَڌ پرهيز گاري وارو احرام،
خدا جو گهر ته تنهنجي دل به آهي.
هُتي احرام ڪپڙي جو ٻَڌن ٿا،
هِتي احرام تقويٰ جو ڇا ناهي.
•
چوڻ ۾ ۽ ڪرڻ ۾ فرق بيحد،
ڪري سو قرب جو جنهن کي ئي ڪاڍو.
سدا خادم ٿيڻ ان کان به مشڪل،
رهڻ مخدوم ٿي دشوار ڏاڍو.
•
ته ٿيندا سِکَّ ئي آزاد اوّل،
جي وارن تي نجات اخروي آهه.
کپن هر وقت پنهنجا نيڪ اعمال،
سواتن جي ڇٽڻ جي واه ڪاناهه.
•
نه پي بيدرد جي هٿ جو به پاڻي،
چڱو ان کان ته آبِ شب يماني.
تون غيرن جي طعامن کان پري رهه،
نه ڇڏجئين پنهنجي گهر جي دال ماني.
•
چوڻ سولو ڪرڻ دشوار آهي،
ڪري سو جنهن کي دل ۾ پيار آهي.
سڏائي پاڻ کي هرڪو ٿو خادم،
نه خدمت لاءِ ڪو تيّار آهي.
•
اڳي اڳواڻ جي پويان هو هرڪو،
تڏهن منزل تي پڄندو ڪاروان هو.
جڏهن اڄ پنهنجي مُنهن سڀڪو هلي ٿو،
تڏهن کائي ٿو هرهڪ وک تي ڌوکو.
•
فقط ماڻهو ته منبر تي نه گهرجي،
ضرورت ماڻهپي جي آهه هردم.
ڏيڻ گاريون ته سڀ ڪنهن کي اچن ٿئون،
هتي زَخمن جي لءِ درڪار مرهم.
•
نظر باطن تي جنهن جي ڪانه آهي،
اها اک آدمي جي ڪانه چئبي.
جو ظاهر کي ڏسي سور جانور جئن،
طبيعت ان جي پو ڇا ڇا نه چئبي.
•
محبّت ۾ ستم سهڻا پون ٿا،
ٻيا سانگا سڀئي سٽڻا پون ٿا.
متان ڪو جلد بازي کان وٺي ڪم،
هتي رڪ جا چڻا چٻڻا پون ٿا.
•
خدا وٽ با عمل انسان پيارو،
لباسن تي نه ٿيندو ڇوٽڪارو.
ٿئي ٿي بي عمل جي گوش مالي،
ٽٽونءَ کي ٽارو تازي کي اشارو.
•
نه پڇجئين سور، تون سهڻا سمورا،
حياتي تائين ٿيندا ڪونه پورا.
نڀائڻ جي ڪبي محبوب هردم،
تون پنهنجي ۾ اسين پنهنجي ۾ پورا.
•
پڇا هرگز هي محشر ۾ نه ٿيندي،
سٿڻ ڀيڏي تي ڇو ته ڪانه پاتي.
مگر پڇندا ته تقويٰ ۾ گذاريئي،
يا پنهنجي دل تو دنيا ساڻ لاتي.
•
هُتي ڪانهي عمامي جي پڇا ڪا،
عبائون ۽ قبائون ڪم نه اينديون.
عمل ۽ نيڪ نيّت ئي کپن ٿا،
جي نه ته سڀ طاعتون برباد ٿينديون.
•
خدا کي سو سڃاڻي ڪونه سگهندو،
جو پنهنجي پاڻ کان ناآشنا آهه.
نه آهي جنهن کي پنهنجو قدر ڪوئي،
اهو چئبو وڏو ڪو بيوفا آهه.
•
اڪيلائي ۾ بي اخلاق جيڪو،
۽ ماڻهن جي اڳيان تهذيب وارو.
اهو هڪ قسم جو آهي منافق،
ٻڌڻ واري جي لءِ ڪافي اشارو.
•
نظر الله جي قلبن تي آهي،
هي ظاهر خال، خط آزار آهن.
جي سينگارين ته باطن پنهنجو سينگار،
ڦَڻِيون ڦوڪارا سڀ بيڪار آهن.
•
قسم الله جو سوئي مسلمان،
مڃيندو جو محمّد مصطفيٰؐ کي.
اهو هرگز مسلمان ڪونه آهي،
مڃي جيڪو فقط هڪڙي خدا کي.
•
ٿئي جيڪو به ٿو احسان فراموش،
انهي انسان کان ڪتّو ئي بهتر.
گلا جو جا هجي اوطاق مرڪز،
انهي کان ڀنگ جو ڀتّو ئي بهتر.
1955ع
•
خدا جو خوف جنهن جي دل ۾ آهي،
انهي کان خوف کائي ٿو زمانو.
جو باطِل کان ڊڄي حق ٿو ڇڏي ڏي،
اهو سمجهو ته آهي وائي آنو.
•
تميز خير و شر جنهن ۾ نه آهي،
انهي کي ڪينءَ ڀلا انسان چئبو.
بدي نيڪي جو جنهن وٽ فرق ڪونهي،
اهوئي آدمي شيطان چئبو.
•
وطن جي لءِ رڳو روئڻ سعادت،
زماني لاءِ گريو بدمعاشي.
اکيون حبّ وطن ۾ ٿيون نه آليون،
ته پوءِ چئبيون وزير آب پاشي.
•
فقط شادي سان مطلب ڪونه آهي،
ضرورت خانه آبادي جي سمجهو.
جي عورت آڻبي گهر عيش جي لءِ،
ته سا تحريڪ بربادي جي سمجهو.
•
فقط سجدو ريائي ڳٽ ڳچي جو،
قبول آهي اگر سجدو ڪِئو دل.
خدا پيشاني جاچي ڪانه ڏسندو،
ڏئو ان کي ڏئو ان کي ڏِئو دل.
•
ڪمال آهي هي مهانگائي جو اڄڪلهه،
ڪڏهن لاشو به محتاج ڪفن آهه.
مگر اڄ موج دولت مند لءِ ٿي،
جو ان جي پيٽ ۾ مسڪين دفن آهه.
•
يقين محڪم عمل پيهم نه آهي،
ڪهين کي قوم جو ڪو غم نه آهي.
سوين اسباب ٿيا زخمي ڪرڻ جا،
مگر موجود ڪو مرهم نه آهي.
•
زماني ۾ ڪٿي آهي وفائي،
متان آهين ڀليو هرگز ڏٽن تي،
چڱي بڇڙي جي ڪنهن ۾ سمجهه ڪانهي،
شرافت پيئي وڪجي اڄ هٽن تي.
•
زمانو سرڪشي ڏي اڄ وڌي ويو،
نه ڪنهنجو ڪٿ رهئو ڪو حال ڀائي.
ڪسر نفسي ڪنهين ۾ ڪانه آهي،
سڏائي خاصخيلي ٿو سرائي.
•
متان اڄ اعتبار ان تي ڪري ڪو،
پراوا ڪنهن طرح پنهنجا نه ٿيندا.
هو آهن پالڻا ناگن جا ٻچڙا،
وڏا ٿيندي ئي هڪدم کائي ويندا.
•
خدا حافظ نِڌڻڪن جوئي آهي،
زماني ۾ سفارش ئي هلي ٿي.
ڌِڪن ۾ اڄ غريباڻا سڀئي ٻار،
جوهر دفتر ۾ رشوت ئي ملي ٿي.
•
اڃا تائين ته موجن ۾ مزو آهه،
جي ساحل سان محبّت ٿي ته ڏسبو.
طبيعت پنهنجي اڄ مشڪل پسند آهه،
ڪا منزل سان محبّت ٿي ته ڏسبو.
•
اٿي ڪوڪر ثمر اڳتي جو راهي،
تون رهندين ڪيترو آلائشن ۾.
ڪرين ٿو ڇو نه پنهنجي پاڻ جي ڳَڻ،
گذارين پئو ٻين پيمائشن ۾.
•
ڪٿي اڄ آهه اسلامي قيادت،
ڪٿي اڄ آهه اصلوڪي امامت.
ڪٿي اڄ آهه بي مقصد محبّت،
ڪٿي اڄ آهه اشرافن جي عزّت.
•
تمنّائون ضرورت کان زياده،
خدا جو سُنهه وبال جان آهن.
رکڻ گهرجن هميشه خواهشتون گهٽ،
سدا خوش بي سر و سامان آهن.
•
گهڻا ڀائر ته يوسف کي به ها، پر،
انهن ۾ ڀائپي جي هئي نه الفت.
گهڻن کان سوئي هڪڙو ڀاءُ بهتر،
هجي جنهن ۾ محبّت ۽ مروّت.
•
نمڪپاشي جو موجوده طريقو،
ٿئي ٿو روز مرهم جي وسيلي.
ڪو پهچائي ٿو جي ڪنهن کي ڪا تڪليف،
ته سا ان جي ئي محرم جي وسيلي.
•
خدا ڪارڻ جي ڏاڍي دشمني آهه،
خدا ڪارڻ جي الفت ڪانه آهي.
خدا جو شان، پاڪستان ۾ اڄ،
محبّت کان سوا ٻيو ڇا نه آهي.
•
وڌي ويا ملڪ ۾ مذهب ۽ فرقا،
تڏهن فرقا ٿيا آهن تفرقا.
لباسن ۾ ڍڪيا اڄ دين و ملّت،
رهيا باقي وڃي خرقا ۽ سرقا.
•
ڪڏهن پنهنجا به بيگانا ٿين ٿا،
ڪڏهن دانا به ديوانا ٿين ٿا.
ڪڏهن ساقي به ٿي پئي ٿو تهي دست،
ڪڏهن خالي به پيمانا ٿين ٿا.
•
ننڍن سان ٿي ننڍو هلڻو ئي پوندو،
اڄوڪو پٽ سڀاڻي ٿيندو بابو.
زماني جي عجيب آهي هي فطرت،
هتي هر وقت جو ڏاڍو سو گابو.
•
مرڻ کان پو پيا ورسيون ملهائن،
جيڻ جي وقت ڪنهنجي ڪا پڇا ناهه.
حياتي ۾ ته ڪنهن جو قدر ڪونهي،
اسان جي قوم اڃا مردهه پرست آهي.
•
ڪٿي تاريڪ شاهن جا شبستان،
ڪٿي پر نور خسخانا به آهن.
ڪٿي خود قلب ئي ڪعبا ٿين ٿا،
ته ڪن جي دل ۾ بتخانا به آهن.
•
ڪٿي پئا کيڏجن خوني ڊراما،
ڪٿي عشق و محبّت جا فسانا.
ڪٿي ساغر تي ساغر جو به دور آهه،
ڪٿي بتخانا ۽ ڪٿ ڀوتخانا.
•
سوا بارود جي بندوق بيڪار،
انهي کان ڪاٺ جو ڌڪّو ئي بهتر.
ڀلا رشوت جي روزي ڪهڙي چئبي،
تهين کان ڀنگ جو ڀتّو ئي بهتر.
•
خدا کي گوشت جي ڪانهي ضرورت،
اتي هڏ پوسٽ جي ڪانهي ضرورت.
هُتي گهر جي ٿو قرباني جو جذبو،
زباني دوست جي ڪانهي ضرورت.
شّوال عيد ڏينهن
•
اسانجو يار جي ياري سان ڪم آهه،
فقط پنهنجي وفاداري سان ڪم آهه.
اسين سودو زيان کان آهيون بالا،
اسان جو ڇا کٽِي هاري سان ڪم آهه.
•
ڏجي جاهل کي هردم وٽ تي وٽ،
جي نه ته آخر هڻي وٺندو ڪڏهن جهٽ.
اُهي ٻيئي ٻڌل هردم ٿا سونهن،
زماني ۾ هميشه ڄٽ ۽ ڦٽ.
•
اسان کي پاڻ کان ئي بي خيالي،
ته ڪينءَ دلبر ڏي وڃبو ٿي سوالي.
اسين ڪنهن کي سڃاڻو ۽ نه ڄاڻو،
اسان مستن جو مشرب لا ابالي.
•
رهيا آهن وڃي هي يار باقي،
شراب و شاهد و ساغر ۽ ساقي.
ڪڏهن صحبت به آهي واعظن سان،
اهي آهن امور اتّفاقي.
•
جو خود هو پاڻ ئي گمراهه آهي،
اهو ڪنهنجي ڪندو ڪا رهنمائي.
خدا تي ڀروسو رکبو هميشه،
ته سو پاڻهي ڪندو مشڪل ڪشائي.
|
