|
ٻڌي مدعيء جا منڌ کي ٿيا وهم وڏا ويچار،
ايهو عرض عمر کي ڪيائين ته ٻڌ لڳ جليل جبار،
اوهو حڪم سان وٺي هلئين، جيئن نجن ڌتاري ٻار،
ايهي اڳيون ڪرين ٿو عامليون، عقليون عقلدار،
هوت حڪم سان وٺي هلئين، نه ته جهلين ها مفت مار،
توکي به مَدي هئي من ۾، سي پڌرا ڪيئي پرڪار،
جو پنهنجي سر چڙهي اچي، وڌءِ ڏوٿين ۾ ڏهڪار،
پر هيڻن جي حاڪمن تي، آهي ڪهڙي مرد ميار،
تو جا آندي امانت کڻي، ۽ رکي ڪوٽ اندر قربدار،
هلين ٿو جو حال منهنجي تي، ۽ مرضي اتي مختيار،
اِهي سرنديءَ ۾ سومرا، تو ڪيا پيغمبراڻي پار،
انهيءَ جرات موجب جڳ ۾، هوندين سرخرو سردار،
آهي ڳجهه معلوم خدا کي، ٻي ڪهڙي خبر چار،
گلا لوڪن ڇا ڪري، جي ڪن پرپٺ پيا پچار،
ڇو ته ڪاتب رب جا آهن، سڀڪنهن سان هوشيار،
نيڪي بدي سڀڪنهن جي ۾، ويسر نه ڪن وار،
سي آهن ملڪ ڪلهن تي، ٿا لکن سڀ نروار،
شال ٿئي گلارو ڪونڪو، وٽ خالق خلقڻهار،
جو اڇن ۽ ميرن جي، آهي ڪل سڄي ڪلتار،
ڪچي ته ڪئي ڪانڪا، صاحب رب ستار،
خون کٿوري ڪين لڪي، توڙي باري بونس بار،
ڏوراپا ڏاڍن کي، ڪير آڇن ايلپنهوار،
تر کائڻ ري ڪين لڳن، ڏندن کي ڏاتار،
جا ڄمندي سا مرندي، تون سمجهي ڏس سردار،
ڪر بيهڪ واحد جي واٽ تي، رک تن ۾ طلب تنوار،
انهيءَ عدل موجب آگي ڏنهن، توکي ملندو اجر اپار،
اُهي ڇو ويهي ڪن ويچار، آهي مدي نه جنهن جي من ۾. |
